Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |    gładził ją pieszczotliwie.~- Ona to wydaje się na oko niby
 2  1,  1 |    podługowata, widzisz waćpan? Ona mi się jeszcze ani razu
 3  1,  1 |         jak u młodej wdówki. Co ona wiatrem i prędzej, to ten
 4  1,  1 |       przez Grodzką Bramę. A za oną bramą zastaliśmy konwój
 5  1,  2 |        usta tak cicho, że tylko ona mogła posłyszeć te straszliwe
 6  1,  5 |         ręką węgłów domu, gdzie ona jest na pewno, że może za
 7  1,  5 |     pewno, że może za tą ścianą ona oddycha, we śnie pogrążona,
 8  1,  5 |         idzie obok drzew, które ona jutro ujrzy oczyma, kipiało
 9  1,  7 |        trwać winna wiecznie, że ona to jest wiecznością, że
10  1,  11|        nie postała, gdzie tylko ona i on... I tchu mu w piersiach
11  1,  11|   księżycowych nocy, ufając, że ona musi -znać jego męczarnie,
12  1,  16|  sczerwieniała ujrzawszy brata. Ona, praktyczna gospodyni, od
13  1,  16|  sposobność powrotu do altanki. Ona tymczasem poczęła wdzierać
14  2,  2 |       Pismo, piersi i żywota, a ona krekorze i gędzioli wesoło
15  2,  2 |     pytania z rytuału, na które ona wprawnie i z wypróchniałym
16  2,  4 |     pytania z rytuału, na które ona wprawnie i z wypróchniałym
17  2,  6 | powtarzał stokroć ów pewnik, że ona jest na pewno tu, gdzie
18  2,  7 |     rozmaite miejsca przepaści.~Ona powoli, jak przez sen, wstała
19  2,  7 |       jak było. Tak samo mówiła ona. W tych godzinach nieporównanych
20  2,  9 |        wszystko siłą ciała, ale ona była mocniejsza nad wszelką
21  2,  14|       to zraził, przez tyle lat oną nędzą się bawiąc?~- Prawdziwie...
22  2,  17|      swoje pod Trebio i stoczył oną bitwę straszliwą. Złączył
23  2,  17|   Rozpacz tłukła nam piersi jak ona burza... Bo burza sroga
24  2,  17|      gęstwin lasów palmowych... Ona dzika, nie widziana obfitość
25  2,  21|        o coś usilnie prosili, a ona zaprzeczała śmiejąc się
26  3,  1 |         zamglone i niepewne jak ona. Oko skwapliwie chwytało
27  3,  3 |   płaskie rynsztoki ulicy. Cała ona jak długa była poprzegradzana
28  3,  3 |     kamienicy. Domyślił się, że ona to biegła przed nim w mroku
29  3,  3 |        nim w mroku po schodach. Ona dała znać księżom...~Przypadł
30  3,  3 |   Świętego Giliusza. Prowadziła ona obok kościoła tegoż imienia,
31  3,  8 |      Nowego Dworu. Właściwie to ona jedna, sierota, i ku Warszawie
32  3,  14|        tamtejszej wody? Pojmież ona sennej a mglistej równiny
33  3,  14|        spokojnością słowiańską. Ona to będzie żarem i zapałem
34  3,  14|       osypiskach wapna, może tu ona gdzieś pode mną gnije? Może,