Tom, Rozdzial

 1  1,  1 | najprzedniejszej szlachty do rana z radości hulało, że te... I toasty,
 2  1,  2 |           nie zabawą, lecz wybuchem radości, pląsaniem ze szczęścia.
 3  1,  2 |      przemieniły ten taniec w wylew radości. Bawiono się z pełnego serca,
 4  1,  2 |      Zdawało mu się; że teraz już z radości nie wytrzyma. To już koniec!
 5  1,  3 |        dusze, ale nie wygnał z nich radości. Czuli rozkosz fizyczną
 6  1,  4 |          kościoła...~Rafał drgnął z radości.~Kiedy czterokonne sanie
 7  1,  4 |            stały uczucia dziecięcej radości, szczebiotliwego śmiechu,
 8  1,  5 |           badał pogodę. Śmiał się z radości widząc, jak śnieg dmie coraz
 9  1,  5 |   przecudowne, niewinne łono, pełne radości i upojenia. Wydzierał jeden
10  1,  7 |           Rafała, uśmiech głębokiej radości, prawie zachwytu, prawie
11  1,  8 |    wyniosłym oficerze, nie pojmował radości, którą na twarzy brata jawnie
12  1,  8 |          się nieuchwytny głos, echo radości, rozkoszy, rozpaczy, walki,
13  1,  10|      przerwać śmiech, zepsuć chwilę radości, nie mógł się ruszyć z miejsca.
14  1,  11|             owe zaziemskie troski i radości prawdziwie anielskie! Marzył
15  1,  14|          niego z uśmiechem szczerej radości i ucałował go po bratersku.
16  1,  16|          jej wola tajemnicza, pełna radości. Patrzał zdumionymi oczyma,
17  2,  1 |          domu. Rzucał go z uczuciem radości. Nie żal mu było nikogo
18  2,  2 |    słuchaczów, i z uśmiechem niemal radości, z oczyma zaszklonymi sennymi
19  2,  6 |             w krzyk przerażenia czy radości, w hymn święty, na który
20  2,  7 |           przestawał widzieć w niej radości cielesne, szczęście człowiecze.
21  2,  7 |         które trwało bez przerwy, w radości nieznanego porządku, spostrzegał
22  2,  11|        piszczałek i krzyk wiosennej radości...~Przezierały w istocie
23  2,  13|      zawołał młody Cedro z uczuciem radości. Panienka wnet podniosła
24  2,  15|            się w stokrotne bogactwo radości, płynące z widoku ziemi...~
25  2,  15|           nić, że cudnobarwny krzyk radości opasał, objął i związał
26  2,  21|        patrząc na piękną gospodynię radości ani zachwytu, lecz bezradną,
27  3,  2 |      Natężywszy ucho, ku najwyższej radości swojej, posłyszał mowę francuską,
28  3,  2 |     doświadczał uczucia niewymownej radości. Nie grozi mu już napaść
29  3,  2 |           tym oto antałku...~Wrzask radości rozległ się w całym kościele.
30  3,  3 |            uszczęśliwienia, z pianą radości w wyszczerzonych zębach,
31  3,  3 |           zhasanych w błoniu, śpiew radości, krzyk przeszywający, sto
32  3,  4 |           bucha ten szalejący orkan radości, ten uniesiony hymn, w jedno
33  3,  10|   najwyższym uniesieniem... Uśmiech radości, woniejący blask szczęścia