Tom, Rozdzial

 1  1,  4 |      dnia budził go podstarości Piotr i zabierał ze sobą. Szli
 2  1,  5 |        już w łóżku. Podstarości Piotr złożył był wszystkie klucze
 3  1,  7 |       Gdy zostali sami, kapitan Piotr spoglądał za nim we drzwi
 4  1,  7 |       obce, wyniosłe, dostojne.~Piotr powtórzył jak echo:~- Nie,
 5  1,  7 |      surowo... - uśmiechnął się Piotr. - Musiałeś coś tatuńciowi
 6  1,  7 |   starym domu. "Toż to jest on? Piotr?" - myślał przypatrując
 7  1,  7 |    świeciły jak dwa ognie żywe.~Piotr stanął przed nim. Zaczął
 8  1,  7 | Słyszałeś o tym w domu? - pytał Piotr schylając się nad nim.~-
 9  1,  7 |       mówiła?~- Mama, Anusia...~Piotr oddychał szybko i ciężko...
10  1,  7 |     zaszło i zostało w pamięci. Piotr zatrzymał się znowu przed
11  1,  7 |         ludzkich i zwierzęcych. Piotr pytał się, jak chłopiec,
12  1,  7 |       lecieli do czegoś innego. Piotr zadawał pytania o stare
13  1,  7 |       stary:.. - rzekł do niego Piotr nie przerywając rozmowy.~
14  1,  7 |         blaszanych lichtarzach. Piotr wyszukał i zapalił nowe.
15  1,  7 |          zaleciło mu milczenie.~Piotr słuchał wszystkiego z oczyma
16  1,  7 |      idąc obejmowała rąb ziemi. Piotr rzekł:~- Nie widziałeś nawet,
17  1,  7 |   żywotem zmieniać się poczęło.~Piotr objął Rafała wpół lewą ręką.
18  1,  8 |     spędził ją w Wygnance. Brat Piotr zostawił mu zupełną swobodę.
19  1,  8 |       łaskaw na Urysia jak brat Piotr. Opuścił go ze śmiechem
20  1,  8 |   płynęły strugi łez...~Kapitan Piotr spędzał te dni w zupełnej
21  1,  8 |   serdecznie ściskał jego rękę. Piotr wstał, ale przybyły osadził
22  1,  8 |          Cincinnatus... - rzekł Piotr oschle i równie szorstko --
23  1,  8 |   najzawołańszy nic nie pomoże.~Piotr podniósł na niego oczy znużone
24  1,  8 |         tak straszne... - rzekł Piotr i zaśmiał się szyderczo
25  1,  8 |  Milczałbyś oto waćpan! - rzekł Piotr grubiańsko i ordynarnie. -
26  1,  8 |      jest życiem - jest dobrem.~Piotr obojętnie milczał.~- Gdy
27  1,  8 |        było po stronie księcia. Piotr, tak na poły stojąc z rękoma
28  1,  8 |      Zraniłeś mię...~Tyle tylko Piotr wyrzekł, ale wzroku od księcia
29  1,  8 |     piorunującym głosem zawołał Piotr. - Rachunek zdać jeszcze
30  1,  9 |         już nie żyje dobry brat Piotr. Z mozołem przypomniał sobie
31  1,  11|   sercem to tam, to sam...~Brat Piotr... Michcik... Role przez
32  3,  1 |         Moszyński, Leszczyński, Piotr Doliński, książę Woroniecki,
33  3,  6 |    życie się rodzi... Tylko już Piotr nie wróci.~Już go nie ma.