Tom, Rozdzial

 1  1,  2 |         zgiełk? Dlaczego? - pytała piękna pani.~Rafał podniósł głowę
 2  1,  4 |         ostatni raz, była głęboka, piękna, niewymowna... Przyćmił
 3  1,  5 |            gładziła pieszczotliwie piękną grzywę. Z ust mu się wymykały
 4  1,  7 |       pochylony. Miał twarz bardzo piękną, zupełnie wygoloną. Długie
 5  1,  8 |          niemowlę i niósł do domu. Piękna głowa Piotra zwisła na jego
 6  1,  10|          uprzejmie zebranych, żeby piękna jeszcze długo mogła się
 7  1,  10|         się śmieje, hę?~- Jakaż to piękna bardzo! - zdradził się młodzik.~-
 8  1,  10|          się młodzik.~- Pewnie, że piękna.~- Co to za włosy!~- A i
 9  1,  12| skrzydlatego lwa. Jedna z dziewic, piękna jak marzenie, uproszona
10  1,  12|           nieszczęścia uczyniły ją piękną i godną myśli nigdy nie
11  1,  14|           i patrzę na świat jak na piękną operę, cokolwiek byś o tym
12  1,  16|      dojrzała, wyrosła i stała się piękną dziewczyną. Rzadko się widywali
13  2,  2 |    zwiędłymi tak samo, jak więdnie piękna matka z nienasyconej miłości
14  2,  12|       nachylając przed Rafałem swą piękną twarz, jakby z zamiarem
15  2,  13|   wydelikaconą, subtelną i jeszcze piękną. Głowę jego osłaniała gładka
16  2,  17|             Ostatnia to była nasza piękna chwila. Pokój w Lunewilu!
17  2,  17|          gdy my z dala ujrzeli twą piękną górę Cibao, okrytą piniami
18  2,  20| przedzierzgnięciu się jednej formy piękna w inną, jeszcze bardziej
19  2,  20|          zawsze pierwszy? - rzekła piękna pani zwracając się do Rafała.~-
20  2,  20|            wyraz jego twarzy, gdyż piękna pani kilkakroć dłużej na
21  2,  20|     przytomne. Z oczu, kiedy je na piękną zwracał, buchały ognie wewnętrznego
22  2,  21|           subtelną, wydelikaconą i piękną. Niebieskie jego oczy były
23  2,  21|        utraty. Nie czuł patrząc na piękną gospodynię radości ani zachwytu,
24  2,  21|        swego bożyszcza.~Jakże była piękną!~Głowa jej stała się podobną
25  2,  21|           przepych i potęgę władzy piękna. Bezkarnie i bez przeszkody,
26  2,  21|        zajmowała przestrzeń młoda, piękna panna, z wdziękiem tańcząca
27  2,  23|       karność w rozwinięciu szyku, piękna czerstwość i malownicza
28  3,  1 |           dziką, a tak niewymownie piękną zuchwałość. Słońce zachodu
29  3,  2 |      Dreszcz głęboki przebiegł go, piękna głowa głucho runęła w miękką
30  3,  3 |    zdziczenie bojowe.~Jakże jesteś piękna... - marzył Cedro, pełen
31  3,  3 |     wcielenie najwyższej rozkoszy. Piękna doncella nie obróciła się
32  3,  6 |          tłustą, okrągłą i jeszcze piękną, choć już rozlaną i w policzkach
33  3,  10|       prawie lata ubiegłe. Ta sama piękna, starcza twarz, ten sam