Tom, Rozdzial

 1  1,  2 |         wciągnąć na łydkę aż do kolana.~Tak dziwny był los jednego
 2  1,  3 |     kamaszach, które sięgały za kolana, umiał świstać przeciągle,
 3  1,  5 |    grubym, wzuł buty długie, za kolana, doskonale poprzednio wysmarowane
 4  1,  8 |      zdążył schylić się i objąć kolana książęce, nowe uczucie zaświeciło
 5  1,  10|       Rzucić ją przed siebie na kolana...~Stał obok swego fotela
 6  1,  14|         Przed nią jedną drżą mi kolana.~- Nie rozumiem.~- Oto generał
 7  2,  2 |        jeszcze bardziej w górę. Kolana pod nią zgięły się. Zdawało
 8  2,  3 |         pończochę i obnażyli do kolana lewą nogę. Szeroką i grubą
 9  2,  4 |        jeszcze bardziej w górę. Kolana pod nią zgięły się. Zdawało
10  2,  7 |          Helena rękoma objąwszy kolana wpatrywała się w bure, gorące
11  2,  9 |         jeziora objąwszy rękoma kolana. Tak tu zawsze siadywał
12  2,  10|          ogarnęła jego głowę, a kolana swe wgniotła mu w piersi.
13  2,  11|      papiery upadły mu z rąk na kolana. Naprzeciwko ławki, po drugiej
14  2,  12| goleniach wyginały się pod nim, kolana same raz w raz leciały ku
15  2,  12|       polnego. Bose nogi, nagie kolana podwinęła pod się, ręce
16  2,  16|      sukiennych kamaszach aż do kolana nurzały się miarowo w rzadkiej
17  2,  17|       kołują, gęba się trzęsie, kolana tłuką jedno o drugie. Dopiero
18  2,  21|        sali, upadł przy niej na kolana, objął jej nogi rękoma i
19  2,  21|         zachwiał się na nogach. Kolana jego głęboko werznęły się
20  2,  24|   świeczki w oczach świeciły, a kolana tężały jak zgonionym zającom.
21  3,  2 |   rozpękłego munduru, jak nagie kolana wyłażą z podartych spodni.
22  3,  3 | ścisnęła ze wszech sił dygocące kolana. Rękoma jak ptak konający
23  3,  3 | rozjuszone psy. Nagie ich ręce, kolana, lędźwie, brzuchy, łopatki,
24  3,  3 |     liśćmi i kolcami. Rzucił na kolana śpiącej pierwszy kwiat tak
25  3,  6 |      szeregu, żeby rozprostować kolana. Ale kapitan nie dla samego
26  3,  6 |         brnąc w tęgim błocie po kolana, trzeci pułk fizylierów
27  3,  6 |          Przyciskając kolano do kolana przestępowało z nogi na
28  3,  6 |        wysoka runął na przednie kolana. Rafał wyrwał nogi ze strzemion
29  3,  6 |        Stali w bagnie prawie po kolana. Nabijali bez komendy. Strzelali.
30  3,  10|         powiek zaczęły kapać na kolana łzy piołunowe, wielkie krople
31  3,  11|          Wstał w błocie rowu na kolana i gołymi rękoma zaczął się
32  3,  14|       jakby schwytane w żelaza, kolana tłukły się i zbijały o nastawione
33  3,  14|         z kamieni. Walił się na kolana, na ręce, zrywał i odskakiwał