Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |         istocie słychać już było dźwięk dwu głosów, Niemna i Wisły,
 2  1,  2 |        wszystko. Ojciec zobaczy!~Dźwięk wyrazu "ojciec" dźwignął
 3  1,  3 |         poza sobą daleki, daleki dźwięk. Był to głos zegara na wieży
 4  1,  3 |          niebiosach, rozległ się dźwięk zegara na wieży. Uderzył
 5  1,  3 |          drzemał i budził się na dźwięk zegara. Każde uderzenie,
 6  1,  3 |           do domu. Ale oto jakiś dźwięk, szmer, słowo zmieniały
 7  1,  5 |       pełgającą jasnym światłem, dźwięk krótki jak ostatnie uderzenie
 8  1,  7 |        kępie olszyny rozległ się dźwięk... Jeden, po nim drugi,
 9  1,  7 |       patrzą przez lata, słyszał dźwięk, szept, westchnienie...
10  1,  8 |          pięściami, wydawała nie dźwięk miedzi, nie szczęk stali,
11  1,  8 |     Czasem zlatująca woda wydała dźwięk głębszy, który przepłynął
12  1,  9 |     szczycie wzgórza wyłamał się dźwięk dzwonu za umarłych. Żelazne
13  1,  10|    wesołości. Jeden jakiś wyraz, dźwięk cichego słowa wyrywał nową
14  1,  12|       filara wysuwała obraz albo dźwięk dawno umarły. Jakże straszliwie
15  2,  2 |         jak wzniosły a rozkoszny dźwięk wydobyty z najczarowniejszych
16  2,  4 |         jak wzniosły a rozkoszny dźwięk wydobyty z najczarowniejszych
17  2,  6 | zdumieniem, a każde słowo, każdy dźwięk spadał w tajemniczą skarbonę,
18  2,  6 |      siebie wydrzeć choćby jeden dźwięk, jedną nazwę, jedno imię,
19  2,  8 |        ku nim zewsząd. Rozkoszny dźwięk imienia Heleny oblatał przestwór
20  2,  9 |       pełną ognia, a w piersiach dźwięk i tętent rozszalałego serca,
21  2,  9 |          przyszedł taki do głowy dźwięk?... Gryzł oczy i wargi biały
22  2,  10|          ze śpiewem i zginą. Oto dźwięk łaskawy twarz mu owiał leśną
23  2,  15|     głosów natury. Słyszał każdy dźwięk, każde we wsi szczeknięcie
24  2,  17|         stopy swój niezapomniany dźwięk, w którym słychać głos znajomy,
25  2,  18|      gwiździe polotnym coś jakby dźwięk ludzkiego głosu, jakby słowo
26  2,  21|         woniejący dym okurzył go dźwięk tych wyrazów. - "Już się
27  3,  6 |  Dolatywał daleki gwar i śpiżowy dźwięk.~Szmat jeszcze drogi zostawał
28  3,  6 |      litość nad wszystkim. Nawet dźwięk tamtego imienia nie przerażał
29  3,  6 |          usta wydawały nieznośny dźwięk. Na progu innej chaty stare
30  3,  6 |      nastał w uszach jednostajny dźwięk -- jakby człowiek latał
31  3,  9 |      odbił się łoskot bębnów jak dźwięk brył ziemi lecących na trumnę.
32  3,  11|     wśród tego zgiełku i trzasku dźwięk. Przystanął, leniwie pytając
33  3,  15|          to innego człowieka był dźwięk mowy. Po załatwieniu formalności