Tom, Rozdzial

 1  1,  3 |        wyszedł, usłyszał szklisty szelest jego pierwszego kroku i
 2  1,  3 |     chrzęst strzyży; chlustanie i szelest odbitych fal. Deszcz pluskał
 3  1,  4 |          nowo przybyłych, słyszał szelest kroków idących ku ołtarzowi,
 4  1,  5 |       dusz... Znikła w ciemności. Szelest jej kroków zagłuszyły poświsty
 5  1,  7 |     skronią z jej głową, a dokoła szelest i gwar wiosenny. Kwietne
 6  1,  8 |           Może słyszy ostatni raz szelest liści i całuje go w mrokach
 7  1,  8 |       wydmę piaszczystą. Boli mię szelest liści, nęka zapach kwiatów,
 8  1,  8 |      wieczornej. Usłyszałem cichy szelest godzin nieżywych. Usłyszałem
 9  1,  9 |   czeluści sykliwy, przestraszony szelest, półszept zbudzonych ze
10  1,  10|  przestały migać na posadzkach, a szelest jego pantofli oddalił się
11  1,  10|           son faux chignon!~Znowu szelest i śmiechy.~- Madame demande
12  1,  11|           kopyt jej konia i lepki szelest roztrącanego błota. Wściekły
13  1,  12|        Słyszał w głębi swej duszy szelest sukni dawno zmarłych rodziców,
14  1,  16|         ręku i myślał. Zbudził go szelest... To Zofka skradała się
15  2,  1 |          głęboka, że słychać było szelest liści upadających na zeschłą
16  2,  5 |      buduarze. Gruby dywan tłumił szelest jej kroków, adamaszkowe
17  2,  11|      zadumy i znużenia wyrwał ich szelest listków cienkich jak jedwab,
18  2,  20|           rozszerzył się jedwabny szelest. Naciśnięta lekką stopą
19  2,  20|         nie zwrócili na to uwagi. Szelest ucichł. Nastała znowu ta
20  2,  20|   zasłonami rozkoszy, gdzie każdy szelest może być ukochanym zwiastunem
21  2,  21|          po marmurowych schodach. Szelest jedwabiu, zapach perfum
22  2,  21|      lśniące od kamieni, połysk i szelest cennego atłasu, migotanie
23  2,  21|       niego tak cicho, ciszej niż szelest jedwabiu:~- Nie powinnam
24  3,  1 |         szumem o wiecznej sławie. Szelest ten duszę przenikał. Zdawało
25  3,  3 |   pogrążony w dumanie. Najlżejszy szelest nie przerwał ciszy. Prysnął
26  3,  6 |           wojsko usłyszało daleki szelest suchych zeszłorocznych szuwarów.~
27  3,  6 |         uszach mu szumiał przykry szelest trzcin. Spokojnie spod nasuniętych
28  3,  7 | lustrzanymi drzwiami rozlegał się szelest sukni Heleny de With. Tu
29  3,  11|           wszechmocnego pożaru... Szelest płomieni jakoby łamanie
30  3,  13|     gniazdach jaskółczych, a może szelest owej brzozy, co o kraty
31  3,  14|   Zrozumieszże szept pól żytnich, szelest pożółkłych zagonów owsianych,
32  3,  17|      heblowin, żeby ucho chwytało szelest odciosanego toporem oszastu,