Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |         ruiny. Księżyc oświetla śnieg i lód, który na gzymsach
 2  1,  1 |        chwilę gęściej, obficiej śnieg się posypał... Oto spomiędzy
 3  1,  1 |         drżały i kiwały 'się, a śnieg leciał niespokojnie z potrąconych
 4  1,  1 |        na równe nogi, strzepnął śnieg z siebie, odszukał w krzakach
 5  1,  1 | mgnieniu oka wyczyścił miejsce, śnieg zgarnął, naniósł suchych
 6  1,  1 |        miejsca i poszły w górę. Śnieg po odwilży przymarzł wierzchem;
 7  1,  1 |    przednimi łapami worał się w śnieg, w ziemię, i nie popuszcza.
 8  1,  2 |      skoczyć na ziemię. Runął w śnieg i ledwo utrzymał cugle.
 9  1,  2 |   drugim łopaty, ubijcie nam tu śnieg, a równo, twardo!...~- Żydy,
10  1,  2 |        urznęły od ucha.~Wkrótce śnieg ubity był twardo i zrównany
11  1,  3 |      jego duszy na myśl, jak to śnieg, gdy się powietrze ogrzeje,
12  1,  5 |        Słychać było, jak drobny śnieg sennie podzwania padając
13  1,  5 |   szarpać. Awanturnik skoczył w śnieg. Skoro przymknął połówki
14  1,  5 |    głowy. Wciągnął w nozdrza ów śnieg rozpylony, łechcący jak
15  1,  5 |       się z radości widząc, jak śnieg dmie coraz lepiej, i marzył
16  1,  5 |        ze sobą, czy go rzucić w śnieg obok drzwi i za powrotem
17  1,  5 |       piersi i całej gardzieli. Śnieg walił zewsząd: rwał się
18  1,  5 |       się, żeby go nie strącać. Śnieg wił się tutaj między gałęziami
19  1,  5 |     dziwił słysząc, jak szemrze śnieg osiadając na zaspach, jak
20  1,  5 |      zamieć coraz potężniejsza.~Śnieg zasypywał ich od stóp do
21  1,  5 |    jakiejś chwili Rafał zgarnął śnieg z oczu. Dźwignął głowę,
22  1,  5 |    pęciny, brzuchem rozgarniała śnieg na ziemi. Rafał utracił
23  1,  5 |      zwiotczałe i bielsze niźli śnieg.~W zrzedłym, w śniadym półmroku
24  1,  14|   nieswój.~Mokry, zimny, tający śnieg zalewał i brudził ulice.
25  2,  9 |     czeluściach marzy cmentarny śnieg i skąd cieką wody ku ziemi,
26  2,  21|     jego głęboko werznęły się w śnieg. Z załamanymi rękoma, z
27  2,  24|    Dzień był ohydny. Bił w oczy śnieg z deszczem, wicher niósł
28  3,  3 |         nim blada, zbielała jak śnieg. Jej oczy, co własny swój
29  3,  3 | różanych, spomiędzy białych jak śnieg skupień, wyjawiła się twarz
30  3,  4 |    nieprzetarta droga. Pierwszy śnieg. Skoczyłbyś cwałem zobaczyć,
31  3,  5 |       włosami bielusieńkimi jak śnieg i z białym przystrzyżonym
32  3,  11|      Perzyna stamtąd poszła jak śnieg. Żar straszny. Granaty poczną