Tom, Rozdzial

 1  1,  3 |   nieruchomo na poduszce i wśród ciszy nocnej zaczęły się w niej
 2  1,  5 |       snów, wspiął na siodło i z ciszy wyjechał w wicher. Teraz
 3  1,  7 |       kości znużonych!~W świętej ciszy nocnej, pod rosą z niebios
 4  1,  8 |         nie błogosławioną potęgę ciszy i zaufania.~Niech się raz
 5  1,  15|   głuchego zapomnienia, zupełnej ciszy i rozpustnej nicości serca.~
 6  1,  17|        snu, odczuwał trwanie tej ciszy jak doskonałe szczęście.
 7  1,  17|     zaczęli nocami w największej ciszy sypać ostatni, najbardziej
 8  1,  17|        średniowieczne.~Gdy tak w ciszy strudzone wojsko czekało
 9  2,  3 |        potwierdzenia. Ale oto po ciszy chwilowej wydźwignęła się
10  2,  3 |        wydźwignęła się z mroku i ciszy pieśń. Zrazu przez jeden
11  2,  5 |         Któż to mię całuje w tej ciszy i ciemności? Czy to ty mię
12  2,  10|      dłoni dobrotliwej, zaznając ciszy i nicości. Tymczasem drzwi
13  2,  16|   kołysze się stalowymi falami w ciszy i milczeniu.~Tam i sam fale
14  2,  19|       Słychać było w śmiertelnej ciszy, jak świeżo zbite stopnie
15  2,  20|           subtelne, piękne jak z ciszy nocne j wychodząca muzyka
16  2,  20| niewinnej wesołości i naturalnej ciszy ducha. W żyłach jego poczęła
17  2,  22|         kompania.~Nastała chwila ciszy. Krzysztof podniósł głowę
18  3,  1 |       wtedy wody! Dźwignie się z ciszy powierzchnej, nieruchomo
19  3,  1 |      które ich skoki z nicości i ciszy wywiodły. Pienistym i głuchym
20  3,  3 |         Zobaczył sztylet. Chwila ciszy. Sapią na nim wszystkie
21  3,  3 |  Najlżejszy szelest nie przerwał ciszy. Prysnął kiedy niekiedy
22  3,  4 |     cichną i topią się z wolna w ciszy. Szare opony rozprzęgły
23  3,  6 |   nieruchome, błękitne we mgle i ciszy. Rafała ogarnął dawno nie
24  3,  6 |         koła dudniły potwornie w ciszy porankowej. Jęknęła do głębi
25  3,  6 |        dwa, trzy, cztery! Chwila ciszy - i znowu, a coraz częściej.
26  3,  6 |         miejsce spało w pustce i ciszy. Ani jednego człowieka...
27  3,  6 |         grubym, bezczelnym w tej ciszy i oczekiwaniu.~- Widziałem,
28  3,  8 |   żadnego. Po długiej i ciężkiej ciszy mówca rzekł łagodniej:~-
29  3,  9 |        żołnierzy i w najgłębszej ciszy, powstrzymując oddech, skradali
30  3,  11|       kości śmieje się z niego w ciszy...~
31  3,  12|  ukojenie, spłynęła na nie łaska ciszy i błogosławiony chryzmat
32  3,  13| sczerniałych obrazach. Słychać w ciszy jakowyś szept... Jest to