Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |       poczęła rozgrzewać śniegi. Wskroś bladoniebieskiego przestworu
 2  1,  2 | złotopszenicznej niziny Powiśla, wskroś jedynego na świecie Sandomierskiego
 3  1,  2 |    ptasie skrzydła. Koń niósł go wskroś tych zasp, których zimny
 4  1,  2 |         sobie dreszcz, który się wskroś śmiechu przebijał. W tej
 5  1,  2 |          sandomierskiego placka.~Wskroś tonów muzyki przebijały
 6  1,  2 |        powykrzywianą, która szła wskroś całego dworzyszcza. Jedzono
 7  1,  3 |         przez niebo, tak płynęła wskroś ciała nieokreślona żądza
 8  1,  5 |       umilkły...~Baśka niosła go wskroś wiatrów siekących twarz,
 9  1,  5 |     niosła go w podrzutnym skoku wskroś wichru i śniegów po niewiadomej
10  1,  5 |  ustawało jak zabite. Zaczął iść wskroś zaspy, z krzykiem chwytając
11  1,  7 | wprawione w duszę swą i patrzące wskroś ciemności błękitne oczy
12  1,  7 |          zapadać w niego, lecieć wskroś, jak ostry krzemień przelatuje
13  1,  8 |         w niebo, w obłoki sunące wskroś lazuru. Zdarzało się, że
14  1,  8 |       Oto umieram! - przebiła na wskroś moją głowę, poznałem Cię,
15  1,  10|          tajemnicza, przepływała wskroś tego grona potęga, władza,
16  1,  17|      pociemniały i zmora wionęła wskroś miasta...~Książę wziął się
17  1,  17|        gruzami. Przerznąwszy się wskroś motłochu, książę zobaczył
18  2,  1 |         tytuniów przenikał go na wskroś i otumaniał mu głowę. Jarzymski
19  2,  1 |          szeptem:~- Widzą nas na wskroś. Jesteśmy śmieszni. Wychodźmy,
20  2,  6 |         w głębokość gruntu jakby wskroś ziemi jaskinie dolin. Tam
21  2,  7 | skrzyżalach, za progiem, a potem wskroś tej łąki, nie depcąc kwiatów,
22  2,  7 |       suchymi łożyskami potoków, wskroś leśnych ostępów, po korzeniach,
23  2,  7 |         o ziemi, ślicznej matce. Wskroś obszarów lazuru szedł rozwiać
24  2,  15|       nad wodami, wzdłuż gałęzi, wskroś całego bugaju brzóz i olch,
25  2,  15|     przeszył duszę słuchacza, na wskroś, do dna. Cisza już była
26  2,  17|    słońce przepalać powietrze na wskroś! Nastaje taki par, że koniec
27  2,  20|          istności w tym świecie, wskroś którego błąkała się jego
28  3,  6 |      poczucia krzywdy, zniewagi, wskroś wstrętu i gniewu.~Zdumionym
29  3,  6 |         groblę, ale i obok niej, wskroś bagien, po pas zanurzeni.
30  3,  14|        nim w rdzę krwi-goniło go wskroś mroku:~- Carajo!~Ułan nie
31  3,  16|     zaczął. Słońce przepalało na wskroś żółte piaski nadrzecza,