Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |            strzelbę w zarośla, a sam runął na ziemię dusząc się od
 2  1,  2 |            musiał skoczyć na ziemię. Runął w śnieg i ledwo utrzymał
 3  1,  2 |            czynić. W rozterce takiej runął na wznak i nim głowa jego
 4  1,  3 |    kilkanaście kroków. Potknął się i runął w rozmiękły zagon. Przez
 5  1,  3 |         bicie ich serc... Wtem Krzyś runął razem z krzesłem, na które
 6  1,  3 |          oczy, że ten olbrzymi chłop runął na wznak i formalnie nakrył
 7  1,  3 |              i, potykając kilkakroć, runął twarzą na ziemię. Kiedy
 8  1,  5 | nieustających uderzeń Rafał bez tchu runął na cielsko wilcze. Nie wydobywał
 9  1,  5 |           przyczołgał się do niego i runął nań z boku.~Ujrzawszy półnagie
10  1,  17|      szelestu jego kroków wyglądają. Runął na wznak i zamknął oczy.~-
11  1,  17|             go opętał twardy...~Wtem runął gromem strzał armatni. Okna
12  1,  17|           swych drewnianych żaluzji, runął olbrzymi narożnik. Kupa
13  1,  17|      powstrzymany w klinach legarów. Runął potężny, dźwięczny strzał.
14  2,  1 |        furman z krzykiem przerażenia runął z kozła w kałużę. Nogi w
15  2,  1 |            wszystek tłum towarzyszów runął na nich z laskami, z kamieniami
16  2,  21|       ciągnąc w piersi powietrze, aż runął na dziób łodzi, zwieszonymi
17  3,  2 |             gdy rumak zachwiał się i runął bezwładnie nad rowem drogi.
18  3,  3 |             surowo w niego wlepione.~Runął jego strzał. Pocisk dymu
19  3,  3 | niespodziewanie, stracił równowagę i runął na wznak jak długi.~Z nim
20  3,  3 |      żołnierza Zielińskiego w skroń. Runął na wznak, trzepnął rękoma.
21  3,  3 |         mierzyło we łby tych pięciu. Runął też na twarz jeden, zachłysnął
22  3,  6 |         rzucił się naprzód z impetem runął w junaka.~- Wawrzek! A bijże!
23  3,  6 |             tu i ówdzie spróchniał i runął. Zarazem łączkę... Było
24  3,  6 |   rozkołatanymi skałkami...~Jak grom runął w ciszę strzał armatni.
25  3,  6 |           wspiął się dęba i z wysoka runął na przednie kolana. Rafał
26  3,  9 |              z przeraźliwym łoskotem runął werbel doboszów całego pułku,
27  3,  9 |             po francusku, dopóki nie runął pod ciosami. Zalany krwią,
28  3,  11|           się na ruchomych glinach i runął na twarz w rów za wałem.
29  3,  11|              Nie dał rady. Powtórnie runął w błoto rowu na wznak, czując,
30  3,  11|          trzeciemu, ale w tej chwili runął na ziemię, powalony ciosami
31  3,  14|            go chwytał rękoma. Tamten runął na wznak z jękiem śmiertelnym.