Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |         Kiedy nadciągała z daleka owa pieśń lasów, zdało się Rafałowi,
 2  1,  7 |         jednocześnie, gdy znikała owa gruba zasłona, usunęła się
 3  1,  8 |           twoje palladia były jak owa żaba Lafontena.~- Nie mów
 4  1,  10|    miejsca wolnego! Wreszcie, gdy owa ostatnia chwila nadeszła
 5  1,  12|     Kampanila, pałac dożów i sama owa bazylika. Niestrudzeni żeglarze,
 6  1,  12|      patrycjuszów lżono dowcipami ową żarłoczność republikańską,
 7  1,  13|          Po toż wyszła w te kraje owa wiara?~Dąbrowski wdziewał
 8  1,  14|   dzikiego konia...~Cóż więc jest owa władza, mój dragi?~- Nie
 9  1,  14|      tylko pycha. Jest to właśnie owa nadludzka potęga. Ja wiem,
10  1,  14|       piersiach jego szerzyła się owa cudna w swej mocy i szerokości
11  2,  1 |         kołka. W mgnieniu źrenicy owa żerdka poczęła śmigać i
12  2,  2 |         pełnym ołowiu, a na duszy owa tajemnicza zmaza, której
13  2,  2 |          gorszego pod słońcem nad ową przepaść cierpień ojcostwa?
14  2,  2 |      niewinności, będzie widziało ową walkę zbójców ze zbójcami,
15  2,  2 |           jest obok.~Rafał zabrał ową księgę, ciężką jak naręcze
16  2,  9 |          niego, jakby się zwaliła owa nawisła skała. Leżał pod
17  2,  10|          niewyraźne drzemanie, że owa meta to wąskie, długie,
18  2,  13|        odznaczały się szczególnie ową modną simplicite: były powleczone
19  2,  15|          nowych miejsc w kraju, z ową rozkoszą nienasyconą, zbliżającą
20  2,  18|          sercu zgotowała zawodów, owa miłość-krzywda, znowu dźwignęła
21  2,  20|       podobania się i kokieterii, owa łatwość, z jaką można rozsiewać
22  2,  20|         jego poczęła wrzeć i rwać owa krew odmienna, jakby cudza,
23  2,  21|         się udać z Krzysztofem na ową wyprawę, odszedł w okamgnieniu
24  2,  23|        Już we dwa dni po świętach owa cząstka pospolitego ruszenia,
25  3,  1 |          strzałów. Zwycięstwo nad ową półsenną zgrają nie przyszło
26  3,  1 |        wachmistrza były dla Cedry ową wagą śruciny, która czułą
27  3,  1 | Krzysztofa. Była dziwnie straszna owa samotna wieża na wysokości.
28  3,  2 |          wokół nieugięta.~Drożyna owa, którą szedł, kamienista
29  3,  3 |          od całodziennych siepań, owa bezwładność i nicość silnych
30  3,  6 |           podniosły. Czuł w sobie ową rozkosz szczególną, podnieconą
31  3,  18|           oczy skierowane były na ową niską, krępą postać szarego