Tom, Rozdzial

 1  1,  2 |        prędko wypowiedziała panna Helena, nie wiadomo, czy do swej
 2  1,  2 |          W tej samej chwili panna Helena, obok której stał właśnie,
 3  1,  2 |     koszul.~Rafał tańczył z panną Heleną. Wyglądał szatno i szumno.
 4  1,  2 |        dziś! ej, dziś dziś!~Panna Helena zrzuciła futerko i kapłoni
 5  1,  2 |         strony Zawichosta), panna Helena odwracała głowę w tym kierunku,
 6  1,  5 |         kroki przed nim siedziała Helena. Na ukos od okna, przy małym
 7  1,  5 |      stopniach zasłanych śniegiem Helena zeszła wolno jak cień. Zstąpiła
 8  1,  5 |    piszczałki wartownika nocnego.~Helena drgnęła, raz jeszcze na
 9  1,  7 |         że widzi siebie idącego z Heleną w stronę niewysłowionej
10  1,  15|          w myślach samego siebie.~Helena, Helena... - świstały młode
11  1,  15|    myślach samego siebie.~Helena, Helena... - świstały młode trawy,
12  2,  2 |         kim jesteś?~- Nazywam się Helena de With.~Usłyszawszy ten
13  2,  4 |         kim jesteś?~- Nazywam się Helena de With.~Usłyszawszy ten
14  2,  5 |                        Pokuszenie~Helena de With błąkała się po swym
15  2,  5 |         młotem wykute z żelaza... Helena zbliżała się do okien, wychodziła
16  2,  5 |          ich bryły i ostre kanty. Helena wzniosła oczy ku wiekuistej
17  2,  6 |       odszedł, żeby wydać rozkaz. Helena wyskoczyła, weszła do oberży
18  2,  6 |       mógł się poruszyć. Toż jest Helena z Dersławic?~Stał w obłoku
19  2,  6 |    szczęśliwa droga... - szepnęła Helena. - Tam pojedziemy. Ta jest
20  2,  6 |           poleciał w bok, na dół. Helena krzyknęła. W dali, w przestworzu,
21  2,  6 | uśmiechały się w złotawym niebie. Helena przycisnęła ramię swe do
22  2,  7 |       pogodne czasy, szli w góry. Helena ubierała się w kierpce góralki
23  2,  7 |          deszcz ściągał w doliny. Helena, z głową opartą na kamieniu,
24  2,  7 |      przechodził z hukiem wicher.~Helena rękoma objąwszy kolana wpatrywała
25  2,  7 |        gałęzie, niby ciemne dymy. Helena wciągała płucami zimną woń
26  2,  7 |      rozwartej przepaści bez dna.~Helena, skoro tylko na brzeg jeziora
27  2,  8 |         niewiarogodnie piękne, że Helena załamywała ręce i płakała
28  2,  8 |       dźwignąć głowę. Dojrzał, że Helena z rąk drugiego zbója, który
29  2,  9 |          miejsca, na które spadła Helena. Dziwił się, jakim sposobem
30  2,  9 |          Tak tu zawsze siadywał z Heleną. Wszystko wiedział, wszystko
31  2,  20|         ukaże... Czyż to możliwe? Helena de With... Rozkosz czekania