Tom, Rozdzial

 1  1,  7 |        decyzje, stanowiące życie ducha. Rzeczywistość była tylko
 2  1,  7 |       Było to ciężkie utrapienie ducha. Dźwigał bowiem w sobie
 3  1,  7 |        zazdrość. Wszystka robota ducha upadłego na siłach nie miała
 4  1,  8 |         cna... Przekładam potęgę ducha, wolę, siłę, dumę, królewskość
 5  1,  8 |          i godne wzgardy obszary ducha, któreś zepsuł, zatruł niskimi
 6  1,  8 |          Wolę jego, siłę, potęgę ducha skazujesz na los wozu, który
 7  1,  8 |      głos surowy, mówiąc w głębi ducha, że nie wiadomo, co w owej
 8  1,  11|          że wszystkie te zajścia ducha są złudzeniem. Może księżniczka
 9  1,  12|         Poruszony do samej głębi ducha wyszedł z kościoła. Uderzyła
10  1,  12|         Dzieje niepodległej siły ducha owiały westchnienia rodu
11  1,  13|    spotykając nikogo, ani żywego ducha. Miasto było jak umarłe.
12  1,  13|        mękach wyczynić wielkiego ducha. Co do mnie, znajdą mię
13  1,  17|         raczej znaki woli żywego ducha niż akty ciała.~Oto teraz
14  2,  2 |           to jest niby to osoby, ducha tego, czym jest rodzenie
15  2,  2 |    doskonałe tkanki. Ujrzy ruinę ducha, równego Bogu, który wśród
16  2,  2 |   wpośród grzechów. Sam wyniesie ducha swego w pustyni ponad ludzie,
17  2,  7 | nieznanego porządku, spostrzegał ducha. A gdy oczyma zatapiał się
18  2,  7 |          w niej swojego własnego ducha. Mijały długie godziny i
19  2,  7 |       źrenicą w sprawy i zajścia ducha niebezpieczne, zakaźne,
20  2,  9 |      pamiętał. Na czułych wagach ducha wszystko z kolei przeważał.
21  2,  17|          byle ochłapa, żeby choć ducha odświeżyć, nieraz śmierć
22  2,  20|         młodą siłą wśród mocowań ducha, teraz był tak blisko...
23  2,  20|    powrócić, wezwanie przed oczy ducha jeszcze raz chwili młodej,
24  2,  20|     wesołości i naturalnej ciszy ducha. W żyłach jego poczęła wrzeć
25  2,  23|  podjętych ku utrzymaniu mężnego ducha w Polaku. Jestem sowicie
26  3,  1 |      posępnym i gorzkim nastroju ducha wyruszył do Kalisza. Ciepłe
27  3,  3 |          a raczej wzywał z głębi ducha, ze wszechwładzy serca,
28  3,  6 |    promieniach radosnego spokoju ducha. Ośmielił się wejść bez
29  3,  10|        mnie.~- A toż nie doda ci ducha? Stary przyjacielu, patrzaj
30  3,  10|         słuchało jej w skupieniu ducha. Ani jeden ze słuchaczów
31  3,  11|   cielesnej i ze wszystkiej mocy ducha:~- Do mnie, dzieci wdowy!~