Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |     nizinie ukazały się drzewa ciemne, aleje, budynki, światełka
 2  1,  3 |       jego dotknęło coś, jakby ciemne, wilgotne szpony olbrzymiej
 3  1,  3 |   martwej, przelatywał puste i ciemne dziedziny jego rozmyślań
 4  1,  8 |       horyzontu, wisiały teraz ciemne osłony nieruchomych chmur.
 5  1,  14|   poszedł za nim przez zimne i ciemne pokoje. Ostatnie drzwi żołnierz
 6  1,  17|    zagajniki cytryn i bardziej ciemne pomarańcz, pokrzywione drzewa
 7  1,  17|      lejbiki przemieniły się w ciemne łachmany. Pot czarną plamą
 8  1,  17|        szerokie czerwone pasy, ciemne spodnie i czarne kamasze.~-
 9  2,  1 |    Ulice były zupełnie puste i ciemne jak pieczary. Strącenie
10  2,  2 |        synka... On sprawia, że ciemne śliwki okrywa cudowna, jedyna
11  2,  3 |    śmiało wszedł za księciem w ciemne przejścia za bramą. Kiedy
12  2,  3 |     przez dwa puste i zupełnie ciemne pokoje. Z nagła drzwi się
13  2,  6 |   uciekł sprzed oczu i, jakoby ciemne skrzydło, chyżo poleciał
14  2,  7 |         ciężarne gałęzie, niby ciemne dymy. Helena wciągała płucami
15  2,  9 |    Głos nieszczęśliwy leciał w ciemne doły, w błękitne przepaście,
16  2,  9 |       kamienne, wyszczerbione, ciemne przejścia, ganki, lochy
17  2,  11|        zwisające jak u topoli, ciemne i twarde niby pergamin.
18  2,  16|      dębach i klonach były już ciemne, przemokłe, nasiąknięte
19  2,  17|     Spadziste ulice Genui! One ciemne a wąskie jamy, gdzie słońce
20  2,  18|        poczęły łkać, i głuche, ciemne szlochanie starej gruszy
21  3,  1 |      po nich snuły się szlaki, ciemne szły doły.~Senne zastępy
22  3,  1 | oddalenia. Bliżej ciągnęły się ciemne, granatowe regle, niezmiernymi
23  3,  1 |         rozpadnie się na dwoje ciemne odchlisko na obraz kłębu
24  3,  4 |  Stanął.~- Sire!-wymówiłCedro.~Ciemne, wojenne oczy wodza uderzyły
25  3,  6 |    chwilę chrapał.~Skoro tylko ciemne rano dało widzieć szyby
26  3,  6 |        drogę!~Wyszli na świat. Ciemne były jeszcze pola. Płaską
27  3,  6 |        jego niskiego wybrzeża, ciemne i chropawe wzgórze. Na prawo
28  3,  10|     rozległy; wiatr już po nim ciemne smugi przeganiał, a po gałęziach
29  3,  11|      światła, które tylekroć w ciemne noce widzieli ludzie nad
30  3,  12|        a lśniące liście klonu, ciemne liście włoskiego orzecha
31  3,  14|      poplecznicy. Jednocześnie ciemne figury rozpierzchły się