Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |          nicestwiało w otchłani. Zdało się, że ten śpiew zaklęty,
 2  1,  1 |          daleka owa pieśń lasów, zdało się Rafałowi, że płynąć
 3  1,  1 |    piersiach i każdym uderzeniem zdało się również czatować.~Psy
 4  1,  1 |        nierychło podniósł głowę. Zdało mu się, że dopiero co zasnął
 5  1,  2 |          błyski drogich kamieni!~Zdało się pomimo wszystko, że
 6  1,  2 |     zakwitły jej policzki, oczy, zdało się, pochłonęły migotliwe
 7  1,  2 |       się do taktu, a cała izba, zdało się, trzeszczała w swych
 8  1,  3 |         Rzemień przywarł do nóg. Zdało się, że cholewy są skórą
 9  1,  5 |      cudny bieg. Dziko parskała. Zdało się, że chce wyrzucić konchy
10  1,  6 |      belki żelazne swoje pazury. Zdało się, że ta kurna zagroda
11  1,  7 |          mrok na zieloną murawę. Zdało się, że nawet nędzne lepianki
12  1,  7 |        gdyby w modłach utopione. Zdało się wtedy patrzącym, że
13  1,  8 |         z żałosnym przymileniem. Zdało się Rafałowi, że brat zapatrzył
14  2,  3 |      spadł powoli do jego stóp i zdało się, jak gdyby wsiąkł w
15  2,  6 |           ukazał się inny świat. Zdało się, że się odchyla kraina
16  2,  7 |    przeszedł w chwale poświstów. Zdało się wówczas, że góra rusza
17  2,  10|        jaka... komuż wiadomo?... Zdało mu się tylko przez niewyraźne
18  2,  11|          ciało dreszczu. Marzył. Zdało mu się wskutek osobliwego
19  2,  12|          niecierpliwe ćwierkanie zdało się biec za nim, czepiać
20  2,  18|      sobie niewysłowiona potęga.~Zdało się Rafałowi, że ta chwila
21  2,  20|          kontemplacji swej siły. Zdało mu się, że dusza w nim zwiększa
22  2,  24|      siebie. Gnał pustkowiem, aż zdało mu się, że cała łąka pierzcha
23  3,  1 |        szkopuły i wydatne bryły. Zdało się w zmierzchu, że to chropawe
24  3,  3 |      kilka jeszcze kroków. Nagle zdało mu się, że mdleje, że stracił
25  3,  3 |      niewymowny, że słuchającemu zdało się być niepodobieństwem,
26  3,  3 |   wzdychał ku niemu z ciemności. Zdało się idącemu, że to głowa
27  3,  6 | Zaciśnięte usta wąskie i surowe, zdało się, przemocą zatrzymują
28  3,  6 |      przytrafia. Chwilami mu się zdało, że bije w kufę wilka w
29  3,  10|   zakręcie drogi, pod wzgórkiem, zdało mu się rzucić okiem na prawo -
30  3,  11|          przychodzień, bo mu się zdało, że góra kości śmieje się