Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |             pod nadmiernym ciężarem śniegu, trzymały wysokie głowy
 2  1,  1 |       Obmarzłe kije, sterczące spod śniegu, były podobne do broni wykutej
 3  1,  1 |         kopyt rozpryskują się zadmy śniegu, jak góry pytlowej mąki.
 4  1,  1 |       ziemię ogromne płaty lepkiego śniegu.~- Psy gonią... - szepnął
 5  1,  1 |             olbrzymia czapa mokrego śniegu runęła na jego ręce, twarz,
 6  1,  1 |     wyprostował się i wytarł ręce w śniegu.~- Wielmożny panie, ony
 7  1,  1 |          drzew nie leciały już kępy śniegu, a spadające strugi wody
 8  1,  1 |          kaleczyły się, zapadając w śniegu. Obydwa były senne, znudzone
 9  1,  1 |    Granatowe jego łany osędziały od śniegu. Gięły się na odległych
10  1,  1 |           suka podbije. To idzie po śniegu czy po grudzie jak ten lis.~-
11  1,  2 |           jakiejś głębi, jakby spod śniegu, dolatywała do uszu i serc.
12  1,  2 |      imionach, o łacinie i głębokim śniegu... Od tej rozkoszy ciągle
13  1,  5 |           które były zadęte i pełne śniegu jak sąsieki zboża. Wyprowadził
14  1,  5 |         owocowe były okryte czapami śniegu dopiero co spadłego. Musiał
15  1,  5 |      Jeździec miał teraz pełne usta śniegu. Mokre szmaty zamieci chlastały
16  1,  5 |       ziemią we fruwających pianach śniegu z chyżymi wilkami w przegony.
17  1,  5 |           szyję zanurzony w miękkim śniegu, bezwładny i prawie rad
18  1,  5 |           zionące gardło. Klęcząc w śniegu, zaczął teraz borykać się,
19  1,  5 |        oblepione puchowym barankiem śniegu. Wysoko, w górze świszczą
20  1,  6 |             we drzwi i okna kłębami śniegu. Skostniałe jej łapy zgrzytały
21  2,  2 |             swoją leżąc na dymiącym śniegu wśród pól. Widział śmierć,
22  2,  4 |             swoją leżąc na dymiącym śniegu wśród pól. Widział śmierć,
23  2,  7 |             wisiały czarne łachmany śniegu o barwie trupiej kości,
24  2,  11|            piechotą. Brnąc w sypkim śniegu, a torując sobie wciąż drogę
25  2,  11|      chmurach, w lodowatej pracowni śniegu. Nie wiedzieli, czy dokoła
26  2,  20|           czoła lśniącego białością śniegu czy kararyjskiego kloca,
27  2,  21| szczękających podkowami po zmarzłym śniegu. Według umowy Rafał siadł
28  2,  21|       skokiem kopały się w głębokim śniegu. Mdły brzask począł się
29  2,  21|       domostwo.~Szli w milczeniu po śniegu z wierzchu obmarzłym i przyprószonym
30  3,  3 |          zbielała i martwa na obraz śniegu zamyka oczy przed ohydnym