Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |         znowu ruiny ukazują się na górze. Konie wstrzymano i rodzice
 2  1,  1 |            a idą z pieca na łeb po górze jeden za drugim. Jamrozek
 3  1,  1 |            w lasach, tu na Bukowej Górze. Nocowały w małym smugu,
 4  1,  3 |    przedmieściu zwanym Rybitwy i w górze.~Odwiązał łódź, wyszukał
 5  1,  3 |         zapalone w jakimś oknie na górze miejskiej, ścigało ich łamiąc
 6  1,  3 |         twardszy, wznoszący się ku górze, i poznali, że są na Sandomierskim
 7  1,  5 | porozdzierane. Pień rozwidla się w górze na konary o barwie stali,
 8  1,  5 |        barankiem śniegu. Wysoko, w górze świszczą nagie pręty. Wysoko,
 9  1,  7 |   Dziedziniec wciąż się dźwigał ku górze aż do dworu. Bez turkotu,
10  1,  13|           do jakiegoś korytarza na górze Dąbrowski obrócił się i
11  2,  8 |            zburzonego zamczyska. W górze, na zrębach podobnych do
12  2,  10|            świst-poświst na leśnej górze Łysicy w Świętokrzyskim
13  2,  11|             Willa Vicini leżała na górze obrosłej krzewami. Było
14  2,  11|            języki, schodziły się w górze. W głębi, pomiędzy ich pniami,
15  2,  19|        leniwym ciągiem dźwigały ku górze. Oprawca łagodnym ruchem
16  2,  21|     tajemniczego zdroju na świętej górze szczęścia.~W pewnej chwili
17  2,  22|         Rafał, spełniwszy swoje na górze, leciał ku niemu na pomoc.
18  3,  1 |           podnosi oczy, patrzy: na górze mieczem rąbane szczerby
19  3,  3 |            We wszystkich oknach na górze i dole przed nimi ukazały
20  3,  9 |             że most chyba gdzieś w górze budują. Jeden z przewoźników,
21  3,  9 |       maleńkim narożnym pokoiku na górze, którego okno wychodziło
22  3,  11|       szańcami Świętego Jakuba, na Górze Świętopawelskiej, Świętego
23  3,  11|               Widno się zrobiło na górze sandomierskiej jak w biały
24  3,  11|           dłużej, pobiegł pędem ku górze. Michcik dążył za nim. Gdy
25  3,  11|    czystsze powietrze... Ujrzeli w górze sklepienia zakratowane okienko.
26  3,  13|          Tam i sam wzbijały się ku górze powłóczyste smugi chmur
27  3,  13|    twardych jak buki. Grunt był ku górze coraz twardszy, złożony
28  3,  14|           jednym miejscu rzucony w górze most. Tędy wydostali się
29  3,  14|           aż ponad Ebro. Stojąc na górze, widzieli olbrzymie prace
30  3,  18|          ramionami wzniesionymi ku górze. Krzysztof Cedro nie spuszczał