Tom, Rozdzial

501  2,  20|            Zimne mrowie przemknęło po jego kościach... Później wrócił
502  2,  20|             się musiało, że inaczej w jego życiu być nie mogło. Musiał
503  2,  20|            nikłego wrażenia, jakby na jego ramieniu coś spoczęło, nikiej
504  2,  20|            wskroś którego błąkała się jego dusza. Z niechcenia dotknął
505  2,  20|            oddać niewysłowione piękno jego melancholii... Ale pochwycił
506  2,  20|                Nędzne i bezsilne były jego zamysły, chociaż niepospolitym
507  2,  20|           Zapomniał, gdzie jest. Oczy jego utonęły w karcie. Przebywał
508  2,  20|           mógł i nie chciał dosłyszeć jego słów. Pragnął wypatrzyć
509  2,  20|        płomienia świecy, który profil jego dobrze uwydatniał, na amen
510  2,  20|            kroki. Rafał spostrzegłszy jego pomieszanie i ruchy wstał
511  2,  20|         spokojnie i śmiało patrzały w jego twarz te oczy prześliczne,
512  2,  20|        Ołowska jak gdyby odczuła stan jego duszy. Była prawie zwyciężona.
513  2,  20|          wspomnienia. Teraz nie uszły jego oka cudne przemiany świateł
514  2,  20|      naturalnej ciszy ducha. W żyłach jego poczęła wrzeć i rwać owa
515  2,  20|              musiał zmienić się wyraz jego twarzy, gdyż piękna pani
516  2,  20|          kłaniał się Cedro. - Właśnie jego opieka i pomoc...~- A ba...
517  2,  20|               cierpień wznosiła się w jego piersiach jak rozwścieczona
518  2,  20|      tajemnice przecudnego łona. Oczy jego z manowców tych szpiegowań
519  2,  20|      najgłówniejsza obchodziła dokoła jego pościel jak ciche kroki
520  2,  20|          nienawiść. Przeszył mu głowę jego wesoły śmiech sprzed kilku
521  2,  21|     wydelikaconą i piękną. Niebieskie jego oczy były zapadłe pod bladym
522  2,  21|      poważnych obywateli, wymieniając jego nazwisko.~Za chwilę jej
523  2,  21|             na godzinę zwiększała się jego namiętna, rozszalała miłość,
524  2,  21|          daleko, w tłumie. Wtedy usta jego szeptały prawie głośne wyrazy
525  2,  21|          gałęzie, wiły się jak barwne jego zwoje. Bure brwi stykały
526  2,  21|      rozkosznej przyszłości wionął na jego czoło. Ujrzał przed sobą
527  2,  21|           objęciu. Zniknęły wówczas z jego mózgu słowa, ustały, zdawało
528  2,  21|        odosobnionym krześle siedziała jego księżniczka z głową opartą
529  2,  21|              zaćmiły się i ściemniały jego oczy i stały się do oczu
530  2,  21|            nierychło, kiedy już serce jego było spokojne i oschły łzy
531  2,  21|              powiekach, dotknęła ręką jego czoła. Podniósł głowę.~-
532  2,  21|          szczelin w okiennicach.~Całe jego ciało jeszcze marzyło, a
533  2,  21|           Wiosła dźwiękły i zagrały w jego potężnych rękach. Ujrzeli
534  2,  21|            Ujrzeli przed sobą ogromną jego postać, od .głowy do stóp
535  2,  21|        zachwiał się na nogach. Kolana jego głęboko werznęły się w śnieg.
536  2,  21|               łkać jak dziecko. Głowa jego padła do nóg zabitego, ręce
537  2,  21|             takimi samymi krokami jak jego mentor. W milczeniu przebyli
538  2,  21|               się pałac w Jazie. Dach jego z ciemnej dachówki przerzynał
539  2,  21|           chwili tak bardzo dawnej od jego życia, jakby w dzieciństwie.
540  2,  21|           gadają. Mój jest rybak. Kto jego wie, czy przewozi? Teraz
541  2,  21|      Krzysztof nie odpowiedział. Całe jego ciało wstrząsało się co
542  2,  22|               dojrzał. Jednak marzące jego oczy z niechęcią i odrazą
543  2,  22|       spokojnie w cieniu beczek. Oczy jego świeciły się jak kocie.~-
544  2,  22|           zdumieniem po lesie i twarz jego miała wyraz przykrego uszczęśliwienia,
545  2,  22|           Słońce już gasło, a poziome jego rzuty złotem i czerwienią
546  2,  22|      niezgrabnie jeszcze sprawiał się jego szyk na błoniu, ale widzowie
547  2,  22|                ale widzowie drżeli na jego widok. Sękate garście twardo
548  2,  22|   wyprostowani, z oczyma wlepionymi w jego oczy, milczeli. Zmienił
549  2,  22|             krzesła. Rafał poszedł za jego przykładem.~- Koledzy! -
550  2,  22|               fortecy. Dixi.~- Pijemy jego zdrowie! - rzekł Krzysztof.~-
551  2,  23|          zostawił w chacie rybackiej. Jego również fundusz zaszyty
552  2,  23|           zbity czworogran. W głównym jego ramieniu widać było otwarty
553  2,  23|           Ciężko szedł koń cisawy pod jego olbrzymią posturą. Generał
554  2,  23|   Czarnieckiego.~Za wodzem postępował jego sztab świeżo przez Napoleona
555  2,  24|          przystąpienia do Napoleona i jego sprawy. Tymczasem wojsko
556  2,  24|               Na czele batalionu stał jego szef. Ten miał pod sobą
557  2,  24|              panie wachmistrzu?~- Bóg jego sam wie, gdzie on. Słuchaj,
558  2,  24|                szyku i porządków. Koń jego nie był nadzwyczajny, ale
559  2,  24|               uciekały. Lewe skrzydło jego oddziału sięgało Słupska,
560  2,  24|             że cała łąka pierzcha pod jego koniem. Dopiero w przyległym
561  2,  24|           wstrzymał się i stanął. Koń jego robił bokami. Zgrzany od
562  2,  24|           radością dowiedział się, że jego trzej towarzysze wraz z
563  2,  24|         kwaterą w Gniewie, a przednia jego straż koczowała na traktach
564  2,  24|            pociągnął dalej. ,Przednia jego straż pod sprawą generała
565  2,  24|             na miejsce, a za nim cała jego komenda.~Zawrzała bitwa.~
566  2,  24|          jakiegoś Steltnera i że ojcu jego na przezwisko Ćwikliński.
567  2,  24|               ten dom i przetrząsnęło jego wnętrze nie szczędząc nikogo.
568  3,  1 |            tam przecie, dokąd chcą, a jego dusza - to nasza dusza.~
569  3,  1 |               ojca? Dla tego podeptać jego nadzieje i ułudy? Dla tego
570  3,  1 |      zmienionych w baśnie - płonęła w jego duszy. Jechał na koniu śniąc
571  3,  1 |     najwyższym szczytem rozsiadła się jego wola. Fuenterrabia, rozparta
572  3,  1 |          stanął nagle w zdumieniu. Od jego piersi spadała pionowa ściana,
573  3,  1 |              słońce i płonęły jeszcze jego krwawe zorze, szedł po wierzchu
574  3,  1 |      topieliska, pluszcze ogonem. Łeb jego ostry uśmiecha się w pięknym
575  3,  1 |               ostatniej, kiedy ciężar jego śliskiej bryły stał się
576  3,  2 |           siebie nikogo. Jedne z koni jego towarzyszów pozdychały,
577  3,  2 |               czuł, że śmieje się jak jego wierny koń, zdychający na
578  3,  2 |    ociekającego wodą do ognia razem z jego siodłem i dzidą. Tak dobrodusznie
579  3,  2 |        Kilkanaście ognisk buchało pod jego środkowym sklepieniem i
580  3,  2 |            Zaraz utworzyła się dokoła jego figury kałuża z osiękającego
581  3,  2 |               i trudu jucznego konia, jego znojów i niemal uczuć -
582  3,  2 |           obrzydliwie -więc uśmierzał jego boleść namiętnymi szepty.
583  3,  2 |              już nic a nic nie ma, że jego oto prosięta, cielęta, krowę,
584  3,  2 |               się do starca i dotknął jego ramienia. Gdy tamten podniósł
585  3,  3 |             jęków. Każda teraz chwila jego życia upływała pod ruchomą
586  3,  3 |          prawem, stawiano pod murem i jego własna podkomendna gromada
587  3,  3 |             ręce się trzęsły. Z duszy jego wybuchała zaciekłość, a
588  3,  3 |        klasztoru. Ogromne zabudowania jego stały na nieznacznym wzniesieniu
589  3,  3 |              był pusty. Gdy wyszli na jego środek, jak grad sypnęły
590  3,  3 |                 Tuż obok pod murem, w jego fioletowym cieniu, chodził
591  3,  3 |              bo znajdował się w linii jego strzałów, a na odległości
592  3,  3 |             ściągnąć cyngla. Prostu w jego oczy z mroków owego otworu
593  3,  3 |               w niego wlepione.~Runął jego strzał. Pocisk dymu osmalił
594  3,  3 |               twarz. Uśmiech owładnął jego oczyma i ustami. Stali przez
595  3,  3 |        drugiego komina, posłyszeli na jego szczycie lekki szmer. Stanęli.~
596  3,  3 |              do ciosu, Cedru zobaczył jego straszne czarne oczy, rozdarte
597  3,  3 |               od zemsty i nieruchome, jego zęby białe jak ser i rozdęte
598  3,  3 |              nią blady jak trup. Oczy jego latały błyskawicami naokół,
599  3,  3 |            miały jak słońce, tkwiły w jego twarzy. Drżały usta. Nie
600  3,  3 |            żywe, całe w każdym z tych jego kroków. Znikła już, a on
601  3,  3 |              palce-pazury wpiły się w jego gardziel. Ze dwadzieścia
602  3,  3 |               pomoc! Na pomoc!~Dokoła jego piersi, głowy, szyi - ruch
603  3,  3 |             ręka sunie się od dołu po jego piersiach. Szuka, medytuje...
604  3,  3 |               przez kilka chwil, nogi jego kopały mur. Potem westchnął
605  3,  3 |         wychodzą.~Krzysztof chwycił z jego rąk nabity karabin i z furią
606  3,  3 |           cyngiel, stanowiła wszystek jego rozum. Mierzył celnie i
607  3,  3 |              u wejścia do kościoła, w jego kruchtach i nawach, w przedsionku
608  3,  3 |               tym później...~W oczach jego, gdy to mówił, siedziało
609  3,  3 |               komendantem klasztoru i jego okolic, korytarzów, cel,
610  3,  3 |             gdy wieść gruchnie między jego dziewoje, cośmy to tutaj
611  3,  3 |              w strzępy, szmaty... Ale jego łachmanami ktoś tak starannie
612  3,  3 |      wykonywał przepis obrządku. Usta jego były skrzywione zupełnie
613  3,  3 |              przypomniał sobie, że to jego ktoś dziś przezywał Scypionem
614  3,  3 |         jeszcze jej nie wdział. Twarz jego teraz wydawała się daleko
615  3,  3 |            gotów.~Przed klasztorem, w jego zdeptanych wirydarzach stały
616  3,  3 |           stopniami z marmuru. Połowa jego zawalona była workami ziemi.
617  3,  3 |               charczał pod nim. Tylko jego głowa wciąż się jeszcze
618  3,  3 |            się nie dał zdusić. Krwawa jego wściekłość nie ustała ani
619  3,  3 |        bezwładnie w kałużę krwi. Ssał jego broczące rany, podnosił
620  3,  3 |               z tego tłumu. Ze środka jego wyszedł wielki starzec w
621  3,  3 |               cyprysowej gałęzi. Oczy jego, wzniesione do góry, i teraz
622  3,  3 |            dymem prochowym, dolatywał jego nadludzki śpiew: - "Et volabo
623  3,  3 |      niezdobytym krokiem wyruszył. W' jego tropy szedł czternasty pułk
624  3,  3 |               krwawym łachmanie! Oczy jego, oczy patrzą, wznosi się
625  3,  3 |               sam ze sobą. Wnet myśli jego pędził i ścigał przestrach.
626  3,  3 |              niewidzialna spoczęła na jego piersiach, że wonne ręce
627  3,  3 |             bezsenne białe róże. Same jego ręce zanurzyły się w krzew
628  3,  3 |                Ale nie skrzypnęła pod jego nogą podłoga, nie zaszeleścił
629  3,  3 |            zamordowani. Starcy... Oto jego własny ksiądz... Siwa czupryna,
630  3,  3 |     głębokiego zachwytu. Wydobyła się jego dusza z wiązań całunów,
631  3,  3 |               w twarzy śpiącej. Dusza jego spływała na powieki zawarte;
632  3,  3 |              uczuł taki ból, jakby to jego te wszystkie strzały przeszyły.
633  3,  4 |            Każdy czyni, co chce, wola jego i rozkazanie. Chce żyć,
634  3,  4 |               z gębą pełną krwi. Oczy jego jak kły werznęły się w nadchodzącego.
635  3,  4 |     utrapieniu za tym, co już w duszy jego uschło, skruszyło się i
636  3,  4 |          Kamiennym wzrokiem patrzał w jego twarz. Wreszcie podniósł
637  3,  5 |              do strzemienia.~Na krzyk jego z sąsiednich domów wybiegli
638  3,  5 |           Hupet został nad nami.~- Do jego idziem kwatery...~W jednym
639  3,  6 |               kościoła oraz niewysoka jego wieżyczka.~Rafał obojętnie
640  3,  6 |           zupełnie skamieniały. Twarz jego była jak gdyby z marmuru
641  3,  6 |             na plac i widać było całą jego siłę, daleko od polskiej
642  3,  6 |             umknął. Drugi najechał na jego miejsce jak sobowtór tamtego.
643  3,  6 |              pewnością siebie. Pałasz jego miotał się błyskawicą, strzelał
644  3,  6 |           rozwaloną szczękę. Straszne jego, siwe oczy patrzały w próżnię,
645  3,  6 |         kościoła w Raszynie, w domach jego z prawej strony gościńca,
646  3,  6 |              stąd, gdy oto spostrzegł jego odzienie i zamilkł. Ów oficer
647  3,  6 |              generała i olbrzymi cień jego głowy na przeciwległej ścianie.
648  3,  6 |         zachrapał na cały dwór. Głowa jego leżała na brzegu poduszki,
649  3,  6 |              osoby.~Był to Fiszer. Na jego widok książę wstał ze swego
650  3,  6 |               plebanią, nad stawem, u jego niskiego wybrzeża, ciemne
651  3,  6 |         wszystkich, sam. Przed oczyma jego po prawej i lewej ręce rozwierały
652  3,  6 |             poczęty w mądrości, żebym jego szańcem zasłonił bracią.
653  3,  6 |              Warszawskiego tam, gdzie jego dobra wola będzie" - wieśniak
654  3,  6 |          ziemi wyrosłe, zjawiły się u jego strzemion kudłate, na pół
655  3,  6 |           zadymiony od gorączki wzrok jego skierował się na Rafała.
656  3,  6 |         cudnie okrągłe albo wydłużone jego obręcze wzniosły się ociężale
657  3,  6 |              żal tknął jeźdźca... Koń jego leciał po stratowanej, dziurawej
658  3,  6 |               od oczu i złożył. Twarz jego była zamazana, jakby przemarzła.
659  3,  6 |               Generał nie czekając na jego słowo polecił:~- Plutonami!~
660  3,  6 |           przez które niedawno leciał jego koń, Rafał ujrzał na prost
661  3,  6 |               kordonami znalazł się u jego strzemienia i wzniósł na
662  3,  6 |            ale tuż o kilka kroków koń jego potknął się na leżących
663  3,  6 |             to za jedni, gdy wtem koń jego skoczył, cisnął się całym
664  3,  6 |      strzemion i zlazł na ziemię. Koń jego drżał cały. Kłęby jego kurczyły
665  3,  6 |            Koń jego drżał cały. Kłęby jego kurczyły się, skóra wytężała
666  3,  6 |        szeregach woltyżerów. Uderzyły jego oczy znane mu barwy: żółte
667  3,  6 |               z nią naprzód.~Starania jego szły na marne. Ludzie walili
668  3,  6 |             się w pola, sypnął się na jego piechotę i artylerię grad
669  3,  6 |   austriackiej, a mianowicie pierwsza jego brygada pod generałem von
670  3,  6 |              płacz i skomlenie zabiły jego duszę. Ściskając sobie głowę
671  3,  6 |        zabitego grenadiera, przypasał jego ładownicę i zachyliwszy
672  3,  6 |               ma wszczepione w piersi jego pazury.~Słyszał głos Sokolnickiego
673  3,  6 |               odwrót armat. Żołnierze jego szli nie tylko przez groblę,
674  3,  7 |             pułkownika Łubieńskiego i jego adiutanta Rokickiego.~Dowódcy
675  3,  7 |              posępną od znużenia. Koń jego cały był w pianach. Para
676  3,  7 |              mieć nadzieję służby pod jego rozkazami?~Sokolnicki pomyślał
677  3,  7 |           balkon. Stanęły naprzeciwko jego oczu drzwi zamknięte, okna
678  3,  7 |               łóżku. Chirurg opatrzył jego starą ranę na nowo, przemył,
679  3,  7 |             spochmurniał. Zaćmiła się jego twarz. Rzekł wstając ze
680  3,  8 |             fortyfikacje. Zrazu twarz jego była senna i bezsłoneczna,
681  3,  8 |               Dąbrowski.~Wielka twarz jego, długi, mięsisty, pałkowaty
682  3,  8 |               a my werbujemy pułki za jego kordonem, w jego kraju,
683  3,  8 |             pułki za jego kordonem, w jego kraju, pod jego okiem. To
684  3,  8 |           kordonem, w jego kraju, pod jego okiem. To przynajmniej po
685  3,  8 |             starcowi i wlepili oczy w jego oblicze. - "Ja" - to znaczy
686  3,  8 |              środkowi izby. Olbrzymie jego ciało ledwie się mieściło
687  3,  8 |             tych słowach wstał i oczy jego zaszkliły się łzami rycerskiego
688  3,  9 |              dopiero co spalony. pale jego były jeszcze czerwonymi
689  3,  9 |           nizinę wiślaną. Główna siła jego wojska zajmowała Karczew.
690  3,  9 |       generała brygady, wyjechał przy jego boku w ciemną ulicę utworzoną
691  3,  9 |           odpowiedziało mu pieśnią na jego cześć i wieczną chwałę.
692  3,  9 |               pieśnie. Młody szedł za jego 'głosem i w którąkolwiek
693  3,  9 |               ze zwieszoną głową. I w jego sercu odbił się łoskot bębnów
694  3,  9 |     nadzwyczajnej wielkości szańca, o jego budowie, nie znanej nam
695  3,  9 |             za ramię i coś mruknął na jego pochwałę.~- Pojechali tedy
696  3,  9 |              jednak, że w szańcu i za jego szyją wre robota ciesielska.
697  3,  9 |        jakichś cudzoziemców, przyjęło jego decyzję okrzykami. Śmiali
698  3,  9 |              Rafał widział przed sobą jego czarną, pochyloną figurę,
699  3,  9 |               wydała się tak podłą ta jego czynność, że skoczył ku
700  3,  9 |            grozy i uniesienia. Szpada jego rozszarpała mundur Austriaka.
701  3,  10|             lasu wszystkimi, zda się, jego międzydrzewnymi przestworami
702  3,  10|               nie ważył się przerywać jego zadumy. Wspomniał sobie,
703  3,  10|               Trepka przeczuł niejako jego zamiar. Uśmiechnął się gorzko,
704  3,  10|      francuską z wiadomością, że pułk jego w Hiszpanii. I tyle wiemy...~
705  3,  10|         naprędce podany dla księcia i jego świty, już się był skończył.
706  3,  10|               Uczuł z rozkoszą, że to jego właśnie wita i pozdrawia
707  3,  10|            Zdrowi, rumiani, weseli. A jego nie masz! Krzysia llie ma...
708  3,  10|          wszystkich godnie przyjąć na jego cześć, ale cóż mi z tego?...
709  3,  10|               narzekać:~- Wszystko to jego, wszystko to miał... Dla
710  3,  10|               owoce, pachną kwiaty... Jego ta glina, ten wiatr, ten
711  3,  10|               ziemi? Przypomnij sobie jego duszę... On, Krzysztof!
712  3,  11|               przebiegać Sandomierz i jego cały obwód uzbrojony w najrozmaitszych
713  3,  11|             osobliwie się przydał. Za jego to staraniem i nieprzerwaną
714  3,  11|            romańskich murów kościoła, jego ceglanych ścian, pokrytych
715  3,  11|              Z wolna wytworzyło się w jego sercu łaskawe przyzwolenie
716  3,  11|              i grób męczeński. Między jego duszą a owym murem, stromo
717  3,  11|           górskich..: Teraz oto przed jego oczyma wszystkie bezsilnie
718  3,  11|          czasu. Dzwoniły przez chwilę jego rozsypane koła po miedzianym
719  3,  11|     żołnierzom, ale i oficerom. Ruchy jego były zgorączkowane, słowa
720  3,  11|             zadaje go sobie na plecy, jego samego ciągnie za rękaw.
721  3,  12|               bez związku snuły się w jego poczerniałych wargach. Rafał
722  3,  12|             gęstym obłoku... Środkiem jego biegnie w dół, po zboczu
723  3,  12| placu-wyglądał jak stary wiarus. Oczy jego niespokojnie oblatywały
724  3,  12|         wstydu! Zmarszczki żelazne na jego czole zaczęły się rozchodzić,
725  3,  13|               wieży klasztoru i białe jego mury. Tuż za kuźnią i za
726  3,  13|         śliwin i grusz, które słodkie jego wody wypijają. Dopadł drugiego
727  3,  14|             minami, które cały obszar jego posiadłości aż poza ogrody,
728  3,  14|        deszczu i mokrych żwirów. Nogi jego wykręcały się w ostrych
729  3,  14|         rozmowy poczęły się zbliżać w jego stronę. Wtedy gniew go dźwignął
730  3,  14|            trzech. Dojrzawszy, widać, jego płaszcz, stanęli. Wszczęła
731  3,  14|           lewo, w tył i naprzód. Nogi jego wyłamywały się i spadały
732  3,  14|       nadeszła okrutna godzina. Ramię jego miotało piorunowe ciosy,
733  3,  14|               okropne. Krzysztof czuł jego chrapliwy oddech i odór
734  3,  14|               chrapliwy oddech i odór jego ciała. Idąc za głosem skoczył
735  3,  14|            oderwał. Ale tamten poczuł jego niemoc. Klęczeli teraz obaj
736  3,  14|               Rękoma chciwymi dosiągł jego szyi. W tym to momencie,
737  3,  15|          uszedł w góry. Miał pod sobą jego wachmistrzowską mość Gajkosia
738  3,  15|             inkwizytorska aragońskim. Jego bełkot, rzecz dziwna, był
739  3,  15|               niż w Saragossie.~Twarz jego w marszach i na wietrze
740  3,  15|         sposób niezwykły brzmiał głos jego, gdy przyszło witać i rozmieszczać
741  3,  15|             Pyszne rzeczy, bo nie oni jego, lecz on ich podejmuje:
742  3,  15|            niego ręczę. Doświadczyłem jego wierności w stu okazjach.
743  3,  15|           miasteczkom, całym wsiom na jego słowo przepuszczałem. Chce
744  3,  16|            twarz przyjaciela. Czasami jego oczy wałęsały się to tu,
745  3,  16|     towarzysza i żeby poszli pogrześć jego nagi trup. Wołał:~- Już
746  3,  16|          rozsadza. Komar i mucha ssie jego krew sprawiedliwą. Idźcież
747  3,  17|          testamentu ziściło wszystkie jego nadzieje. Był samowładnym
748  3,  17|             mech, kwiatek leśny. Łysy jego czerep wyglądał z gruntu,
749  3,  18|              rowach z kamienia. Twarz jego była zimna i obojętnie ponura