Tom, Rozdzial

  1  1,  1 |               zaiste niezgruntowana...~Ale oto z krańców leśnych wypłynął
  2  1,  1 |               początku życia istnieją?~Ale oto cisza nastaje, a pospołu
  3  1,  1 |            landar, bryk, kutych wozów, ale już i na niej sosny wyrosły.
  4  1,  1 |                głosów, Niemna i Wisły, ale tak daleko, gdzieś w ciepłej
  5  1,  1 |               wolna, jakby w znużeniu, ale zbliżało się ciągle. Nim
  6  1,  1 |               Krzemień sucho trzasnął; ale iskra nie zapaliła zmoczonego
  7  1,  1 |         zwierzęciu cios jeszcze jeden, ale już strzelec podsadzał się
  8  1,  1 |               dla siebie zostawić... - Ale bo...~- Nie wiedziałeś;
  9  1,  1 |             strzelał, chamska szyjo!~- Ale bo szły jakosi krzywo...~-
 10  1,  1 |                chłopa niby po naszemu, ale jakosi frymuśnie. Chłop
 11  1,  1 |            orczyki i zacięli szkapska, ale tak, żeby przecie poczuły.
 12  1,  1 |             tak, żeby przecie poczuły. Ale cóż ta mieli jechać "do
 13  1,  1 |               Miemca. Zamartwili się. "Ale, pedają, noc szła - cóżem
 14  1,  1 |            otarł cybuszek i pociągnął, ale natychmiast puścił go z
 15  1,  1 |        pietyzmem oparł go na ramieniu, ale w tej samej chwili zgiął
 16  1,  1 |                każdy zakąt i szczegół, ale w tej samej chwili wspominał
 17  1,  1 |               Teraz rozmawiał z wujem, ale jednocześnie śniło mu się,
 18  1,  1 |                Droga jak po stole...~- Ale też za to lasu ani odrobiny.~-
 19  1,  1 |               się nie boję.~- Ejże!... Ale wiesz?... to mię cieszy,
 20  1,  1 |              Plato...~- No, niech tam, ale żeby tak wuj na ten kulig...~-
 21  1,  1 |                Głód skręcał mu kiszki, ale senność i nad tym górowała.
 22  1,  1 |            płomyki topniejących świec, ale w przedziwnie wielkiej odległości...~
 23  1,  1 |            mości panie, polskie drogi. Ale jakoś i takimi zajedzie,
 24  1,  1 |              Dziś się już podstarzały, ale jeszcze z pola nie schodzą.
 25  1,  1 |              Niemen, ma ochotę i upór, ale za nią tylko poprawia. Spojrzyj
 26  1,  1 |              ani razu nie podbiła...~- Ale! - wtrącił Kacper - gdzie
 27  1,  1 |                sobie i brnie śniegami. Ale kłem, rozumiesz to waszmość,
 28  1,  1 |                tej chwili? - Noc to... Ale proszę, proszę...~- Ja przybyłem
 29  1,  1 |      publicandum otrzymał?~- Być może. Ale ja do papierów żadnej zgoła
 30  1,  1 |            Krakowa...~- Ja do Krakowa! Ale czegóż to waszmość wymagasz
 31  1,  1 |               swych notat.~- Do szkół? Ale co znowu! Ja szkoły traktowałem
 32  1,  1 |           niego ani dymu, ani popiołu. Ale nie do nauk byłem stworzony.
 33  1,  1 |              okrzyk i widział uśmiech, ale nie zrażony mówił dalej:~-
 34  1,  1 |              dym prochowy nie szkodzi, ale może wielmożny dziedzic
 35  1,  1 |                szlachcica polskiego... Ale, przez Boga żywego, nie
 36  1,  2 |       poprawiając tręzlę lub puślisko, ale i tak oczu nie widział.~
 37  1,  2 |             nagle starsza z pań. ~~,~- Ale bo ja... właśnie w tej chwili... -
 38  1,  2 |                Rafał płonął ze wstydu, ale w tonie mowy pięknej pani
 39  1,  2 |           cierpiał srogie jakieś kary, ale było mu wszystko jedno.~-
 40  1,  2 |               innym dostępnym miejscu, ale znowu lód nie wytrzymał.
 41  1,  2 |              dobrego nic nie wypadnie, ale tylko przekrzywił krakuskę
 42  1,  2 |               niskich izdebkach dworu, ale nawet w sieni, na ganku,
 43  1,  2 |                 Sam to widzę i boleję, ale nieraz tu już krzesano hołubca
 44  1,  2 |              wychodzącej. Było wesoło, ale czuli to wszyscy, że o tańcach
 45  1,  2 |             media i remedia podając... Ale fluctuantur podczas i same
 46  1,  2 |            Gwar zagłuszył ciąg dalszy. Ale za chwilę znowu dała się
 47  1,  2 |                zakryte puklami włosów, ale nie brakło dziewic odzianych
 48  1,  2 |               kątach młodzież uboższa, ale wnet radość powszechna wciągnęła
 49  1,  2 |              miły - sarnina!~- Combry, ale baranie.~- Mnie aby waszmość
 50  1,  2 |             rzadko kiedy jednocześnie, ale z wielkim usiłowaniem zachowania
 51  1,  2 |            pouciekały, i to z Krakowa.~Ale go zaraz skarcił i zagłuszył
 52  1,  2 |             Rafał posunął się naprzód, ale w niewłaściwym kierunku
 53  1,  2 |            ćmiło. Spostrzegł śpiących, ale nikogo nie mógł poznać.
 54  1,  2 |              się wreszcie, gdzie jest, ale nie mógł przyjść do siebie.
 55  1,  2 |       Wspomniał sobie coś rozkosznego, ale nie był w stanie zrozumieć,
 56  1,  2 |         powyrywał wprawdzie i rozdarł, ale zdołał wciągnąć na łydkę
 57  1,  3 |              Mrok głęboki owiał dusze, ale nie wygnał z nich radości.
 58  1,  3 |              od wiatru pręty wiklowe,, ale łódź potężnie gniotąc wklęsłe
 59  1,  3 |               od oblepienia przez krę, ale truchlał na myśł o tym,
 60  1,  3 |          wlepiali w tę noc bez gruntu, ale nic dostrzec nie mogli.~-
 61  1,  3 |          windować. Poszło to z trudem, ale ostatecznie dało się wykonać.
 62  1,  3 |              chciał go chwycić rękoma, ale dłonie jego objęły próżną
 63  1,  3 |              kolkami rozdzierały ręce, ale po długiej męczarni uczuli,
 64  1,  3 |               kierunku. Nastawił uszu, ale słyszał tylko wściekły,
 65  1,  3 |             wlec dokądś, przed siebie. Ale uszedł tak zaledwie kilkanaście
 66  1,  3 |                zasnąć. Zamknął oczy... Ale sen uciekł od jego powiek
 67  1,  3 |            duszy smaganie upokorzenia.~Ale nade wszystko, nad przewidywane
 68  1,  3 |             nie rozbić i nie odwrócić, ale wiedział to zatajoną, obłudną
 69  1,  3 |         rozstrzygnie. Tak czy inaczej, ale zaraz...~Zwinięty w kłębek
 70  1,  3 |           Uciekać! Uciekać... do domu. Ale oto jakiś dźwięk, szmer,
 71  1,  3 |               na to uwagi nie zwrócił, ale on ze ściśniętymi zębami
 72  1,  3 |                na pałąkowatych nogach, ale silny jak koń. Długo służył
 73  1,  3 |           sposób. Było mu wciąż zimno, ale szczególny lodowaty spokój
 74  1,  3 |              winowajcy i tysiąc myśli, ale żadna nie zamieniła się
 75  1,  3 |              roziskrzone oczy uczniów, ale nauczyciele rozbiegli się
 76  1,  3 |            ujrzał błysk ostrza i krew, ale niezwłocznie spostrzegł,
 77  1,  3 |              pętaczkę ze swego szalika.Ale oślepiająco porywczym ruchem
 78  1,  3 |       prorektora i zmiatał korytarzem. Ale nim dopadł drzwi, dopędził
 79  1,  3 |           dopadł zbiega w przedsionku, ale zwinny chłopak, rozjuszony-
 80  1,  3 |              bełkotać i szukać Rafała.~Ale tego nie było już ani w
 81  1,  4 |           kroków idących ku ołtarzowi, ale oczu wciąż nie podnosił.
 82  1,  4 |        Przyćmił oczy jak gdyby smutek. Ale za nim stały uczucia dziecięcej
 83  1,  4 |              błonę przywarłą do serca. Ale nie chwile bieżące umierały,
 84  1,  4 |                jak pieszczone dziecko, ale umiała również wydrzeć z
 85  1,  5 |                niczym rzeźnik cielęta, ale co znaczy takie zagraniczne
 86  1,  5 |                został tam kilka minut, ale bez najmniejszego skutku".~-
 87  1,  5 |          obudził się który z parobków. Ale chrapali wszyscy jak zarznięci,
 88  1,  5 |               Psy ścigały ją za bramę, ale się wkrótce cofnęły. Rafał
 89  1,  5 |            zwiastowały, że już blisko, ale głównie zwiastowało światełko
 90  1,  5 |             Nic. Chyba nieszczęście... Ale za uderzeniem powtórnym
 91  1,  5 |           śniegowe z cichym szelestem, ale na to miejsce prawie nie
 92  1,  5 |           zgubiony: zbudziła służbę... Ale i w nim ocknęło się Iwie
 93  1,  5 |                 czy jeszcze nie świta. Ale mrok był naokoło niezgłębiony.
 94  1,  5 |              powrotu. Widział Helenkę, ale dawniejszą, z kuligu i kościoła.
 95  1,  5 |               że jest na brzegu Wisły, ale wnet zorientował się, że
 96  1,  5 |            Rozdymał się albo zacichał, ale trwał ciągle. Przez chwilę
 97  1,  5 |            dworze, i radość go owiała. Ale prędzej od ruchu źrenicy
 98  1,  5 |              wilki o staje albo i dwa, ale wśród parowów pościg ją
 99  1,  5 |          ślepia cios zwiniętą pięścią. Ale prawa dłoń trafiła w rozwartą
100  1,  5 |                pazury łap szarpały go, ale już słabiej, coraz słabiej.
101  1,  5 |         wszystkie siły, żeby krzyczeć, ale tylko schrypły jęk z gardła
102  1,  5 |             woźnicę stojąc na miejscu, ale tamten nie słyszał wcale,
103  1,  6 |              obok komina ludzie mówią, ale dusza jego, jakby ów dym
104  1,  6 |          zbudował król spaniały zamek, ale w tym zamku nik mieszkać
105  1,  6 |           chceta koniecznie, to pójdę, ale mi, psiekrwie, musicie pierwej
106  1,  6 |                zadepcz w piachu nogą". Ale się zląkł: "Zobaczy, pada,
107  1,  7 |            wychudł do cna i sczerniał. Ale dopiero gdy zaczął przychodzić
108  1,  7 |        spoczywać bez bólu, nie czuć... Ale spokój na wieki, zda się,
109  1,  7 |              wsi, wreszcie przeminęła. Ale wówczas dopiero zaczęło
110  1,  7 |            Rafał słyszał już ów krzyk, ale nie zwracał nań uwagi. Męka
111  1,  7 |              mogło.~Żal mu było matki. Ale był to żal drugi, daleki,
112  1,  7 |                parny, ciężki i gnuśny. Ale za chwile z suchych piasków
113  1,  7 |             tylko przez gąszcz gałęzi, ale nadto prześwietlały nowe,
114  1,  7 |      zaściełały grunt barwą cmentarną, ale już tu i tam mokra droga
115  1,  7 |                Wiedziało tym i ojciec, ale nigdy ani jedno słowo o
116  1,  7 |           odpowiadał sobie na pytanie, ale miał je wyryte w sercu.
117  1,  7 |                 Wincenty zaczął wołać, ale nikt nie nadszedł, więc
118  1,  7 |               Nie.~- Nie przyjedzie... Ale ty zostaniesz dłużej, prawda?
119  1,  7 |             Dawnom już w domu nie był. Ale nie martw się, Rafciu. I
120  1,  7 |         przypatrując mu się ukradkiem. Ale jednocześnie, gdy znikała
121  1,  7 |            wszystkim, co ci wyjawiłem. Ale... któż wie, co się stanie
122  1,  7 |              oficjerski honor. To nic! Ale duszę wszystką nogami...
123  1,  7 |                rzuca własne swe ciało. Ale nim odeszły, stały nad nią,
124  1,  7 |           właśnie jest nieskończoność. Ale światłość z dala nadchodząca
125  1,  8 |               Żyd nazywał się Uriasz ("ale to tylko na papierze"), "
126  1,  8 |             Uryś. Był z fachu szewcem, ale robił także i inne roboty.
127  1,  8 |              własną ręką darł jałowce. Ale pan kapitan i wtedy nie
128  1,  8 |             miał dawniej, pewnie miał, ale teraz to już całkiem nie
129  1,  8 |                On patrzał, on milczał. Ale za najmądrzejszą mowę obstoi
130  1,  8 |               rabiny między zakonnymi, ale najmądrzejszy rabin między
131  1,  8 |               napitek, nie o tutejsze, ale o tamte życie... Uryś nie
132  1,  8 |                rzeczy, o samym Adonaj, ale od tej chwili, kiedy kładzie
133  1,  8 |                przeląkł, Uryś dygotał, ale powiedział mu prawdę. A
134  1,  8 |              to pan kapitan sam wsiał, ale tamto jare to już siał Michcik.
135  1,  8 |                jego rękę. Piotr wstał, ale przybyły osadził go zaraz
136  1,  8 |            krew mi puszczał kilkakroć, ale i to nie przyniosło zdrowia.
137  1,  8 |                warunkach powszechnych, ale dogodnych, w weselszym gdzieś
138  1,  8 |                i nieswojo.~- Być może, ale, jeśli wola księcia, nie
139  1,  8 |                za wyrażoną kompasją... Ale, jak sam mówisz, cóż począć?
140  1,  8 |                gotów do hazardu życia. Ale też... Gdy teraz na ciebie
141  1,  8 |              karku pod cios nadstawić. Ale ty, mospanku, wspomnij tylko,
142  1,  8 |                swoją bandę, to prawda, ale w jakimże celu? Żeby walczyć
143  1,  8 |             własne gniazdo takie samo. Ale za to materialne interesy
144  1,  8 |             decyzją..Dłużej to potrwa. Ale będę w tym...~Olbromski
145  1,  8 |         zostanie sobą, tym, czym jest, ale żeś sam na dół zeszedł z
146  1,  8 |              Tyle tylko Piotr wyrzekł, ale wzroku od księcia nie odwracał.
147  1,  8 |            rozstajne drogi zbłąkane... Ale oczy Piotra, patrząc tak
148  1,  8 |              złożyć zmarłego na sofie, ale Rafał oderwał jego ręce.
149  1,  8 |           modlili się sami w cichości. Ale wnet chłop począł łkać i
150  1,  8 |              łąki, zasłał je pościelą. Ale Rafał nie myślał o spoczynku.
151  1,  8 |              jakowyś szmer spod fal... Ale już wówczas cisza była wszędy
152  1,  8 |            wylewa krynicę dobrych łez, ale nie ma siły wytężyć kroku,
153  1,  8 |                jasną otchłanią lazuru. Ale jak przemija odbicie chmury
154  1,  9 |          rękach, które coś dźwigają...~Ale nade wszystko - była potęga
155  1,  9 |              głos był w tym szeleście! Ale wnet gwara schylonego drzewa
156  1,  10|           bułkami. Kawa była wystygła, ale Rafał pochłonął ją żarłocznie.
157  1,  10|         złączyć z tym obcym mu tłumem, ale jednocześnie prostował się
158  1,  10|              tak śmiać bez przeszkody. Ale nie tylko brat księżniczki
159  1,  10|            znać się na całej prawdzie! Ale nie o to idzie... Słuchaj
160  1,  10|          niecoś. Kiepskie to wszystko, ale jakby niedrogo, tobym kupił.
161  1,  10|             dzierżawę. Folwark gałgan, ale że to blisko... A i o te
162  1,  10|          zrobił. Chłopa zepsuł na nic, ale to do odrobienia, to ta
163  1,  10|           widać Rafała dość już dawno, ale nie przestawała śmiać się.
164  1,  10|       przybrała wyraz chłodu i powagi, ale nie wyuczony, nie chwilowy,
165  1,  10|          czapki, jak wówczas ze szkół, ale na myśl, że może się jeszcze
166  1,  10|             siostra. Ruchem grzecznym, ale przewidującym chwile dużej
167  1,  11|                Francuzic-nauczycielek, ale brały udział we wszelkich
168  1,  11|                z lekka do towarzystwa, ale czasami posłano tu i owdzie
169  1,  11|              napełniło wyraźną odrazą. Ale nie było takiego nic.~Była
170  1,  11|              nie patrzał w jej stronę, ale w każdej chwili śledził
171  1,  11|              starał się być w pobliżu, ale nie udało mu się nigdy przemówić
172  1,  11|                w tę stronę, gdzie był, ale on doskonale wiedział, że
173  1,  11|                to do owego z jeźdźców. Ale młodzi jej bracia i kuzyni
174  1,  11|            zaczął się do niej zbliżać. Ale szybkobiegacz amazonki,
175  1,  11|             zdumiona, wielkimi oczyma. Ale i on pierwszy raz utopił
176  1,  11|               i piersi na piersiach...~Ale z nagła stało się z nim
177  1,  11|                Pilno mu było do dworu, ale zmuszony był wstrzymać się,
178  1,  11|               no... gzekucja i tyla.~- Ale za co go biją?~- Za to go
179  1,  11|              chwycił Michcika za ręce. Ale skazaniec odepchnął go od
180  1,  11|              szarą twarz Żyda Uriasza, ale słabo rozumiał, co bełkoce
181  1,  12|               na pozór w Leoben wojna, ale tlała jeszcze zarzewiem.
182  1,  12|               się na obraz fal i pian. Ale stuoka pamięć i tam z każdego
183  1,  12|               motłochem swej ojczyzny, ale również rozniecali namiętności
184  1,  12|      przestrzeń, strachem przejmującą. Ale był tam guzik w murze okolicznym.
185  1,  12|               nadbiegłby z patriarchą. Ale złodziej wiedział dobrze,
186  1,  12|          dopuścić tego połączenia się, ale owszem pociągnąć malkontentów
187  1,  12|         podjechać do brzegu i wysiadł. Ale gdy chciał wstąpić na plac,
188  1,  12|           kolbami i bronili przystępu, ale, w tłum zmieszani, nie mogli
189  1,  13|                poganiał swego woźnicę, ale nim do Padwy dotarł, już
190  1,  13|              szeregach nie mamrotać!~- Ale!~- Wyście zaś, chłopcy,
191  1,  13|         środkiem jednej z ulic Werony. Ale co tu waćpaństwo robicie
192  1,  13|           szefem Liberadzkim na czele. Ale że mu prorok w Awinionie
193  1,  13|             waszmość?~- Prawda święta! Ale nie czas tu i miejsce na
194  1,  13|              Znużony też był potężnie, ale nie żałował, że się tak
195  1,  13|               i ruszył w tamtą stronę, Ale już z dala poznał, że nie
196  1,  13|             oficer zmierzył go oczyma, ale odpowiedział z galanterią:~-
197  1,  13|             gardle i nie szły na usta, ale wprędce gniew wczorajszy
198  1,  13|              zawarte preliminaria...~- Ale pokój jeszcze nie zawarty.
199  1,  13|             skoro mię książę obrażasz, ale że cię pamiętam z pola,
200  1,  13|               idą dalej. Ja zresztą... Ale ci mówię: konie Lisippa
201  1,  13|            mości książę... Spać, spać! Ale jeszcze słowo...~- Nie chciałbym
202  1,  13|       przyszedł. A później, a później! Ale moja dusza nie do żalu destynowana,
203  1,  13|               pola - któż to odgadnie? Ale zostanie reszta. Ze wszystkich
204  1,  13|              krew zza pazurów tryśnie, ale to darmo. Iść trzeba wiekuistym
205  1,  13|              toć to za pruskie talary. Ale niechże tarn! Niech się
206  1,  13|                Weronie.~- Pogardzić.~- Ale i z drugiej strony, mości
207  1,  14|           więzienia? A... tak, prawda. Ale to już dawne dla mnie czasy.
208  1,  14|        instrukcją wojskową w korpusie. Ale nie uważaj z łaski swej
209  1,  14|           wypowiedzieć zaciekłą wojnę, ale nie ludziom, tylko samej
210  1,  14|           poplecznikiem.~- Wiem, wiem. Ale uwielbiasz go jak żołnierz
211  1,  14|             Czujnie je trzyma w dłoni. Ale mogłem przecie i mogę jeszcze
212  1,  14|                w chwilach stanowczych. Ale to są rzeczy małej wagi.
213  1,  14|            jest w nim niż żądza sławy. Ale wracając do rzeczy... Teraz
214  1,  14|             son esprit...~- Czy tak?~- Ale teraz pozostaje... Mam nadzieję,
215  1,  14|          straszną, niezmierzoną sławą. Ale w tym jego celu mieści się
216  1,  14|           jakobinizm z werwą i życiem, ale dyplomatyka mniej więcej
217  1,  14|           wstępu na te salony...~- No, ale posiedzenie tej Rady panów
218  1,  14|          exécutif w wielkim kostiumie, ale może to i lepiej, bo zapewne
219  1,  14|              loży le Directeur Barras, ale ten, aczkolwiek najgłówniejszy,
220  1,  14|              rozdęty przez imaginację. Ale czy nie sprawiam ci przykrości
221  1,  15|              było przysiedzieć fałdów. Ale rozbudzona imaginacja i
222  1,  15|               wiosenny wiatr kołysane. Ale nim dzień upłynął, wszystko
223  1,  15|            Myślał wprawdzie po polsku, ale przez czas pobytu w szkole
224  1,  15|                Komisję szkół polskich, ale zaskoczony znienacka, z
225  1,  16|                postanowił emigrować... Ale dokąd? Długo ze sobą walczył,
226  1,  16|               kazał woźnicy odjeżdżać. Ale na spotkanie wyszedł sam
227  1,  16|      pustelnicza, że się jej przeląkł. Ale nim się obejrzał, już znikła.
228  1,  16|           dziury nigdy już nie wracać. Ale po upływie dni kilku niechcący
229  1,  16|          spostrzegła, chciała uciekać, ale już ją zobaczył i śmiechem
230  1,  16|           jakbym go sto razy widziała, ale żebyś więcej o nim opowiedział!~-
231  1,  16|           gdzie on jest!~- No, nikt.~- Ale to jest tak dziwnie ładne...~-
232  1,  16|                  Rafał nie odpowiadał. Ale w chwili, gdy siostra mówiła
233  1,  16|                   A bo ja wiem o czym, ale powinien.~- Wiesz co, ty
234  1,  16|                wyborach albo tam o co. Ale teraz! Żebyś ty wiedziała,
235  1,  17|       ironicznie ust i pańskiego tonu. Ale mozoły właściwe zaczęły
236  1,  17|            wciąż tymi samymi szlakami, ale już jak wóz bez koni, pchnięty
237  1,  17|            zrozumieć, co to się stało. Ale jakaś blada twarz w wyrwanym
238  1,  17|                 wyszeptał ze drżeniem.~Ale nim spojrzał, nim to pomyślał
239  1,  17|               szpady. Odszedł stamtąd. Ale dalej w ulicy, przed kościołem
240  1,  17|              twardego snu, ocknął się, ale nie wiedział nic o sobie.
241  1,  17|          bretnal w zapał granatnika... Ale jednocześnie przez wąską
242  1,  17|              najbliższych napastników. Ale wdzierały się nowe ich szeregi.
243  1,  17|            śmierci. Coraz już rudziej, ale coraz wyraźniej rozdzierały
244  1,  17|              ruszyć się i nie wierzył, ale koniec końców wstał z łóżka.
245  1,  17|            sklepione mosty, minęły je, ale nie posuwały się dalej.
246  1,  17|               oniemieli z przerażenia. Ale i ich nie oszczędzono.~Ujrzeli,
247  1,  17|               i chciał w bok odjechać. Ale major Królikiewicz chwycił
248  2,  1 |          Tymczasem odpowiedź nadeszła, ale na ręce starego Olbromskiego.
249  2,  1 |         trzymaniu się pańskiej klamki, ale z drugiej strony miała pozbawić
250  2,  1 |                na tę sprawę zapatrują, ale w rzeczywistości tylko odwlekał
251  2,  1 |             Tak. Umiałem dosyć dobrze, ale przez cztery lata w domu
252  2,  1 |              słyszał przecież niemało, ale opinii najsprzeczniejszych.
253  2,  1 |                się to wydawało dziwne, ale zapomnisz o tym i nie będziesz
254  2,  1 |                 to nie wysiadam wcale, ale jeśli przeprosiłeś się ze
255  2,  1 |            zwalił z karku jego opiekę. Ale o tym potem. Przede wszystkim
256  2,  1 |           szatkach można robić furorę, ale nie tutaj. Jedziemy do krawca
257  2,  1 |            niemożliwe...~- Jak chcesz, ale... jak cię widzą, tak cię
258  2,  1 |                w kaszy, a nawet... No, ale skoro inaczej sobie życzysz...
259  2,  1 |               że aż abominacja bierze. Ale to się odrobi, będę w tym.~
260  2,  1 |                twarze piękne i ohydne, ale przeważnie piękne, wykwintne,
261  2,  1 |               niektóre jakby znudzone, ale wszystkie oczy gorzały od
262  2,  1 |              się bardzo onieśmielonym, ale z wolna oswoił się z sytuacją,
263  2,  1 |            Jezu Chryste, Panie miły!~- Ale nie o to, tylko,..~- Tylko
264  2,  1 |                już lat nie grałem...~- Ale gra została ci w głowie,
265  2,  1 |                szepnął:~- Graj śmiało.~Ale Rafał i bez zachęty odzyskiwał
266  2,  1 |     Litwinkowie grali wciąż obojętnie, ale twarze ich były coraz bardziej
267  2,  1 |          sekretarstwie u Gintułta...~- Ale ba!...~- Dajże pokój. Już
268  2,  1 |               teatr. Mógłbyś z nami... ale w tych szatach nie sposób.
269  2,  1 |        zamieniał się na zwadę i hałas, ale najbardziej wrzaskliwie
270  2,  1 |    rotmistrz-rzecz wiadoma, że ma dwa, ale mówię o karcianym.~Jarzymski
271  2,  1 |         przyjaciela zwanego "Szpicem", ale tak, że wszyscy słyszeli -
272  2,  1 |       zgęstniały. I tylko dlatego...~- Ale też i oszczędza na tym,
273  2,  1 |                Ja nie chcę rozgłaszać, ale mam wiadomości. To człowiek
274  2,  1 |                boju - drwił Jarzymski -ale jeszcze zdyshonorować przed
275  2,  1 |               twoim grobie, to prawda, ale ci wystawię pomnik ze stosownym
276  2,  1 |                zezującego prześmiewcy, ale nie mógł roztrącić zbitego
277  2,  1 |             złość nam swej polakierii, ale główny kontyngens widzów -
278  2,  1 |             Jest bufet.~- No, bufet... Ale ja nie jestem spragniony
279  2,  2 |                ku czemuś jaśniejszemu, ale w każdym miejscu ciemności
280  2,  2 |                najgłębszego dna duszy. Ale zarazem wylewy ich oczyszczały
281  2,  2 |               światła:~Cóż mi to jest?~Ale odpowiedź nie wysuwała się
282  2,  2 |            swego podziemnego małżonka. Ale nadchodzi radosny anodos.
283  2,  2 |               pod nim zadrżeć musiała. Ale następnego dnia, po dwu
284  2,  2 |            żeby się wśród łez uciszyć? Ale przenikające i badawcze
285  2,  2 |          umrzeć.~Katodos Persefony!... Ale wnet wspomniał mu się inny...
286  2,  2 |         spuszczone na wiersze książki, ale rozmowa, chociaż półgłosem
287  2,  2 |         historia zakonu templariuszów, ale dzieje stanowiły tylko tło
288  2,  2 |                do sumy wystudiowanych, ale dawno bezskutecznych uśmieszków.
289  2,  2 |        odkrywającą się spod przepaski, ale ją ujrzał za chwilę. Bez
290  2,  2 |               twarz każdego z Braci... Ale ujrzawszy tego ostatniego
291  2,  2 |              wyszeptała drżąc jeszcze, ale w uśmiech cała pogrążona
292  2,  3 |            placu mustry potwierdzenia. Ale oto po ciszy chwilowej wydźwignęła
293  2,  3 |                 nie tylko te wydobyte, ale wszystkie na całej ziemi
294  2,  3 |               skończą się już obrzędy, ale się zawiódł. Mistrz, zwrócony
295  2,  4 |         historia zakonu templariuszów, ale dzieje stanowiły tylko tło
296  2,  4 |                do sumy wystudiowanych, ale dawno bezskutecznych uśmieszków.
297  2,  4 |        odkrywającą się spod przepaski, ale ją ujrzał za chwilę. Bez
298  2,  4 |               twarz każdego z Braci... Ale ujrzawszy tego ostatniego
299  2,  4 |              wyszeptała drżąc jeszcze, ale w uśmiech cała pogrążona
300  2,  5 |              suknie i rozpuścić włosy, ale za każdym razem ręce jej
301  2,  5 |             wyzwalająca ciało i duszę. Ale nie sama ta radość dawała
302  2,  5 |           miejscu jak nadeptana żmija.~Ale oto ramiona jej zadrżały
303  2,  6 |               With jechała co prędzej, ale nie w stronę Sandomierza.
304  2,  6 |                  Czy są konie?~- Są... ale tu zostańmy...~- Jedziemy!~
305  2,  6 |              żydowskich oczu zasłonić. Ale korzystał z tej samej chwili:
306  2,  6 |               znak głową, że już czas. Ale jego towarzyszka nie podnosiła
307  2,  6 |           sztylet, nabitą kulami broń, ale nade wszystko ty jeden masz
308  2,  7 |                widzieć, co czyni łąka. Ale kwiaty unikały wówczas jej
309  2,  7 |       strząsali ze stóp proch ziemski, ale również wychodzili duchem
310  2,  7 |               poczęła rozrywać stanik. Ale gdy spomiędzy czarnego jedwabiu
311  2,  7 |                węgłach i przyciesiach.~Ale oto trzask gałęzi, łoskot
312  2,  7 |              kolor piór na szyi pawia, ale nim chwila minęła, rozgarniała
313  2,  8 |                 który miał w zanadrzu, ale ręka nie ruszyła się z miejsca.
314  2,  9 |              szmatami.~Próbował wstać, ale skoro się z miejsca poruszył,
315  2,  9 |                zmysły mogły udźwignąć. Ale po upływie niewiadomego
316  2,  9 |       zwyciężając wszystko siłą ciała, ale ona była mocniejsza nad
317  2,  9 |         niegdyś łudził sądząc inaczej! Ale głos przebrzmiał.~Dawał
318  2,  9 |                na kamieniach i trawie. Ale w pewnym miejscu ślady weszły
319  2,  9 |               w zmąconej mułem wodzie, ale noc już schodziła z turni,
320  2,  9 |              płaskiej tafli zakołysze. Ale nim jedna chwila przeminęła,
321  2,  9 |                nie tylko swoim sercem, ale i jej sercem, która w pośrodku
322  2,  9 |           widziała... I ty, o niebo...~Ale gdy te westchnienia wyrywały
323  2,  9 |            zachodu. A później cisza... Ale już wyważone zostało z zawias
324  2,  9 |              swej niedźwiedzia i orła, ale nie zwracał na nich uwagi,
325  2,  9 |          płoszył tu i tam stado kozic, ale nie śledził ich oczyma.
326  2,  9 |            które tylko mógł udźwignąć. Ale o tym wiedział jakby przez
327  2,  9 |                 wyrachowanie, wiara... Ale oto wydarte zostały ostatnie
328  2,  9 |              widzi! Porwał za sztylet, ale już było za późno. Kilkanaście
329  2,  9 |                Rozumiał ich doskonale, ale milczał zobojętniały na
330  2,  9 |              na myśl słowo "Charon"... Ale co znaczy to słowo? skąd
331  2,  10|             nie dał żadnej odpowiedzi. Ale tamten nie przestał mówić.
332  2,  10|               w kątach ciemnego lochu, ale w tej samej chwili Rafał
333  2,  10|              na mroku leciał ku halom. Ale sie w jednym mieścisku,
334  2,  10|              na kupe, nie daliby rady. Ale me śtukom wzieni. Zaśli
335  2,  10|               Preśburku, do regimenta. Ale w drodze useptali my sie
336  2,  10|           Morawe, sedy nas było pełno, ale po kómorak ludzkich pusto...
337  2,  10|                tym błocisku zagrzebli. Ale to ta nic. Dy lekce hań
338  2,  10|        stoplanyk gałganak, sełeś spać. Ale przód ci łańcuski na ręce,
339  2,  10|              puścili. Więcej nie trza. Ale ja ta wolem dobrom, bo krótkom
340  2,  10|               nie wiem, coś za jeden - ale cobyś wiedział: syćko przetrzymies,
341  2,  10|              bedzie niby w sobie tęgi, ale go bieda w miesiąc stępi,
342  2,  10|               lesie: po wierchu mocny, ale go kopnij - ozleci sie próchno
343  2,  11|                zamilkł.~Ruszyli dalej, ale tylko do Hospenthalu udało
344  2,  11|             roku 1800 zbudowana droga, ale w tym dniu śladu jej nie
345  2,  11|             potem przesiedli na sanie. Ale zimno nie dawało pobłażania.
346  2,  11|             podobne do wierzb Północy. Ale już tu i owdzie lśniąca
347  2,  11|           brzegów nie tylko cieleśnie, ale duszami, tak samo jak tu
348  2,  11|            głębin liści białe ramiona. Ale była to podobizna człowieka
349  2,  12|              weń oczy ślepe z boleści. Ale za chwilę, gdy go pytano,
350  2,  12|                w tym miejscu odpocząć, ale ujrzał przy drodze kamienny
351  2,  12|        straciły jeszcze letnich liści, ale kuliły się już i gięły bez
352  2,  12|             rwetesu i wypaść za drzwi, ale przezorny właściciel kiełbas
353  2,  12|             oka poznał tego człowieka, ale jeszcze pocieszał się, ile
354  2,  12|                być sam. Zapłaci za to, ale chce zjeść posiłek bez świadków.
355  2,  12|           nadchodzący spokój uwierzyć, ale mógł to czynić o tyle, o
356  2,  12|              do siebie. Kraków omijam. Ale jeśli ci na tym zależy,
357  2,  12|                pośpiechem Krzysztof.~- Ale cóż mam czynić? Jestem jak
358  2,  12|                Olszyny nie do Olszyny, ale wprost do mnie. Mam własny
359  2,  12|                 Rad bym z duszy-serca, ale zważ tylko...~- Wszystko
360  2,  12|                   Robić nic nie robię, ale... staram się...~- O pannę?~-
361  2,  12|           szambelanię...~- Bagatela!~- Ale ŕ propos... Dochodziły nas
362  2,  12|                   byłem w Warszawie... Ale to już dawne rzeczy.~- A
363  2,  13|            serce uderzyło mu w piersi, ale wnet je zdławiły wspomnienia...
364  2,  13|          chwilę zatrzymał przed bramą. Ale nim służący zlazł z kozła,
365  2,  13|             patrzał a patrzał na syna, ale i wówczas nie ustał w nich
366  2,  13|                   śmiał się starzec.~- Ale nic sobie nie upatrzył.
367  2,  13|                siebie w Sandomierskie, ale go namówiłem, żeby zamiast
368  2,  13|               od razu, mościa panno... Ale skoro się tak wszyscy niecierpliwią,
369  2,  13|               mankiety, uśmiechał się, ale i sykał niecierpliwie.~-
370  2,  13|              obrazami szkoły włoskiej. Ale w głębi domu istniały jeszcze
371  2,  13|         obszerny i pięknie umeblowany, ale Rafałowi nie zaimponował.
372  2,  13|         nachylona była zrazu ku bratu, ale stopniowo wznosiła się,
373  2,  13|               son char amene Zéphir...~Ale Krzysztof przerzucił się
374  2,  14|                poselskiej nie byłem.~- Ale mogłeś być. Był wybrany...
375  2,  14|             mogłeś być. Był wybrany... Ale uważasz, upór, coś tego...
376  2,  14|                Trepka cmokał ustami.~- Ale co najzabawniejsza... cha,
377  2,  14|             sprawki obaczyć we wzorze. Ale tego w Wiedniu nie znajdzie.~-
378  2,  14|                a sprawki dokonane. No, ale po temu trza być wielkim
379  2,  14|                to mogłoby być ciekawe. Ale gdzież on jest?... niech
380  2,  14|                 Nie dla chwalby mówię, ale wyznaję jak bratu, żebyś
381  2,  14|                cudzoziemskiego tytułu, ale go nie ma na tyle, żeby
382  2,  14|                powiedział, że tylko... Ale ja znam naturę ludzką. Ta
383  2,  14|                szeląg może by i kupił, ale sam sprzedający nie radzi
384  2,  14|            Niemców! To jest nie naród, ale wprost zakon straszliwy,
385  2,  15|                 Kamień leżał na sercu. Ale w niskości swego ucisku
386  2,  15|              ukrócić melodię tęsknoty. Ale była to czynność tak okropna,
387  2,  15|             wtedy jak płomień zagasły. Ale gdy się łudził pewnością,
388  2,  16|         gruncie w lesie była twardsza, ale jak lód śliska.~Zimna, żałośliwa
389  2,  16|               chyłkiem w tamtą stronę, ale stanęły wnet, jakby ich
390  2,  17|            owdzie płonęła już ozimina, ale na ogół ziewało w polach
391  2,  17|              proga żebraka wędrownego. Ale, jeśli wola wasza, odprawcie
392  2,  17|           Prawdę mówisz, panie bracie, ale ja po szpitalach polowych
393  2,  17|             Francuza i papieża bronić. Ale nie samego Ojca Świętego.
394  2,  17|               Karol i to samo czwarty, ale już nie Emanuel, a to książę
395  2,  17|               szkole. Dywizja Grenier! Ale i cesarscy nie dawali się
396  2,  17|               i młodymi zębami kłapał. Ale był ta między nimi kto inny
397  2,  17|                podoficerów 150 chłopa. Ale dywizje Delmas i Grenier
398  2,  17|           białasów aż pod mury Werony. Ale bitwa tego dnia kosztowała
399  2,  17|                 I nie tylko na wojsko, ale na całe miasto Genuę. Ludzie
400  2,  17|               aż w kościach trzeszczy, ale wnet się przecie skrzepi
401  2,  17|          bezsilną załogę. Broń u nogi, ale śmierć zieje z oczu... Wtem,
402  2,  17|        oświadczyli gotowość do dzieła. Ale się oparł sam pan generał.
403  2,  17|               nie mógł brać do roboty, ale który mógł ustać na nogach,
404  2,  17|           kościołach rodzinnych wsiów. Ale wtedy! Deska onego trójkąta
405  2,  17|       szybkością pognał nas ku wyspom. Ale dopiero w połowie października
406  2,  17|             ręku, a nawet i bez broni, ale w .polu, wszystko jedno:
407  2,  17|         mężniejszy, oddech wolniejszy. Ale oto zacznie ustami, nosem,
408  2,  17|            pałacu i zakopali w ziemię. Ale takie sprawy nie przerywały
409  2,  17|               ryż, proso, kukurydzę...~Ale wprędce przyjdzie straszne
410  2,  17|               się radzić sobie z nimi, ale w pierwszych początkach,
411  2,  17|                pistacje żółtoróżowe... Ale nasz żołnierz i tego nie
412  2,  17|          zostało od napaści i zagłady. Ale ten pierwszy batalion, walcząc
413  2,  17|     Châlons-sur-Marne, dano pół żołdu. Ale skoro człowiek przyszedł
414  2,  17|            siniały nasze wysokie góry. Ale nie sądzono mi było wstąpić
415  2,  17|              chwilę, nie pójdę z nimi. Ale nim piach mi oczy zasypie
416  2,  18|            swoim czy swoich interesie, ale przezornie jest zostawić
417  2,  18|                 który idzie na Berlin, ale darować kiedy niekiedy życie
418  2,  18|          miamlał najrozmaitsze wyrazy, ale poza owe węgierskie i francuskie
419  2,  18|            możecie ze sobą przestawać, ale w tej chwili, gdy ja sekretnie
420  2,  18|             jakiś czas przez podwórze, ale konie skoczyły żywo, pomknęły
421  2,  18|                już wszystko przepadło.~Ale z nagła Krzysztof się ocknął
422  2,  19|           Krzysztof wytrzeszczył oczy, ale dla krótkości wzroku nic
423  2,  19|          mógłby na protekcję rachować, ale gdzie! Trzy haki w "ciotkę"
424  2,  19|                  Żal serce ściska...~- Ale za to co nauczą, to nauczą...~-
425  2,  20|               paszportem Olbromskiego, ale i te przełamano, a właściwie
426  2,  20|            którędy mają się przemycać, ale oto Rafał z ust pewnego
427  2,  20|              tej sposobności zobaczyć, ale ciekawość, leniwy pociąg,
428  2,  20|               dziedzic bawi w Wiedniu, ale oczekiwany jest na święta,
429  2,  20|             sama księżniczka Elżbieta. Ale ujrzeć kogoś z tamtych przedziwnych
430  2,  20|            przeciągając się leniwie.~- Ale czekajże, będę wiedział
431  2,  20|             piękno jego melancholii... Ale pochwycił tylko same barwy,
432  2,  20|            czoło niby blask samoistny, ale napływ nowych, tryskający
433  2,  20|          krzycz!~- To samo myślałem!~- Ale co mianowicie?~- To są moje
434  2,  20|              piękniejsza jako kobieta, ale nie dawna już księżniczka
435  2,  20|              przyjęła nieco odmiennie, ale inaczej niż w Grudnie. Wspomniała
436  2,  20|            składało się jak najlepiej, ale teraz zaszły niespodziewane
437  2,  20|             rzekło, a raczej napisało. Ale uprzedzam, że teraz sprawa
438  2,  20|   ledwie-ledwie znacznej ironii. - No, ale w razie poważnego wypadku
439  2,  20|               tańczyli dużo i ochoczo. Ale w nocy na dany znak trzeba
440  2,  20|      załatwiona. Wisła tu nie szeroka, ale jej nie przeskoczy tak łatwo.~-
441  2,  20|          dążność do naprawienia złego. Ale zarazem modłę jej sposobu
442  2,  20|             się unosił w głębi siebie. Ale nade wszystko czarował go
443  2,  20|            mogę przyciąć, a to boli.~- Ale bo pani dziedziczka nie
444  2,  20|        kalafutrynę, że nie tylko buty, ale i nogi w niej zostaną.~-
445  2,  20|             Sam waćpanów nocą powiozę, ale jaki to wyda owoc... - dodał
446  2,  20|              tamten tyle dziś odebrał!~Ale po cóż to czynić? po cóż
447  2,  21|             gawęd i wytykania palcami, ale potem wszystko pójdzie w
448  2,  21|              tańczyć z panią Elżbietą, ale nie mógł pochwycić ani jednej
449  2,  21|               Tylko nikły rumieniec... Ale za parę chwil znowu mu ją
450  2,  21|               wytężył, żeby zrozumieć. Ale nim cokolwiek ułożył w myśli,
451  2,  21|            skrycie widywać to miejsce. Ale o tym nikt wiedzieć nie
452  2,  21|                zabić od jednego ciosu, ale nie rzemiennego pręta, nie!
453  2,  21|             ranem dam się rozstrzelać, ale wysłuchaj wszystkiego.~-
454  2,  21|                Czy dobrze?~- Dobrze.~- Ale czy bardzo dobrze?~- Zdaje
455  2,  21|          podobasz dnia dzisiejszego.~- Ale z ciebie tancmistrz nie
456  2,  21|            spadkobiercą.~- Zapiszę ci, ale nie tak znowu wiele... -
457  2,  21|           Cedro ze ściśniętymi zębami, ale Rafał odsunął go od siebie
458  2,  21|          drzwiom, którymi była weszła. Ale nim ich dosięgła, zawołał
459  2,  21|          jednego to niewarte uśmiechu. Ale na rozkaz, że ma się udać
460  2,  21|               możemy wszyscy zginąć.~- Ale dajże pokój! Nie zginiesz.
461  2,  21|                fanfaronuj i baraszkuj, ale innym razem! - złościł się
462  2,  21|            Miało się już pod świtanie, ale noc jeszcze stała. Prószył
463  2,  21|                honory wojskowe szablą, ale się z miejsca nie ruszał.~-
464  2,  21|               Lecieli nad wyraz chyżo. Ale na opuszczonym brzegu rozległ
465  2,  21|            rozpaczy zwalił je wiosłem, ale tylko zadźwiękło jak dzwon
466  2,  21|                na wyniosłość pobrzeża. Ale skoro tylko ukazali się
467  2,  21|               gwizdały?~- Słyszałem.~- Ale ty nie śpij, tylko odpowiadaj
468  2,  21|       rozkazuję!~Szarpnął go za ramię. Ale znienacka Krzysztof odtrącił
469  2,  22|               nie ostatnie, śtreka je, ale święto...~- Widzicie, gospodarzu,
470  2,  22|               świętowanie dobra rzecz, ale i zarobek coś znaczy.~-
471  2,  22|               kogo?~- Trudno wiedzieć. Ale tak Gości miarkujem, że
472  2,  22|                Gliwicką ulicę patrzeć, ale już mało co było widać.
473  2,  22|                 rzekł Rafał obłudnie - ale zawsze lepiej się nie spotykać.~-
474  2,  22|                oddziałem patrolującym. Ale drogi tu nie były woźnicy
475  2,  22|        sierdziście, z niedowierzaniem, ale wkrótce złagodniał. Nie
476  2,  22|               Siewierz do Częstochowy, ale nawet z własnej ochoty wyjednał
477  2,  22|               się jego szyk na błoniu, ale widzowie drżeli na jego
478  2,  22|             prostu sam się mianowałem, ale tak nie jest, bo mianował
479  2,  22|                Rafała śmiech ogarniał, ale i złość na Krzysztofa buzowała
480  2,  22|              młodzieńcy! Potrzebujemy, ale to potrzebujemy gwałtownie,
481  2,  22|              czym kolegów poczęstować. Ale wiecie co... Jest tu resursa
482  2,  22|           starszy - konie nasze dobre, ale bez rasy. Mamy to, co kazali:
483  2,  22|           dera-no jest jak się patrzy. Ale to nie oficerskie; tylko
484  2,  22|        szabliskiem, że aż nogi zadarł. Ale gdzież to! Komendant ich,
485  2,  22|                ból, jak rypnie w rękę! Ale i nas złość wzięła. Będziecie
486  2,  22|               odpowiedział Jarzymski - ale za to mam radę dla tych,
487  2,  22|               rękę. - Mam nowe wieści. Ale naprzód... Daj no mi, Pescary,
488  2,  22|       dostarczania koni oraz żywności. Ale co najważniejsza, to to,
489  2,  22|         wierzchu, tylko ze środka...~- Ale - ciągnął Krzysztof - nim
490  2,  22|           mówię?~- Kto cię tam wie?... Ale jedź dalej!~- A no! Trzeba
491  2,  22|            zmyli i co innego opowie.~- Ale od czegóż dowcip? Azaliż
492  2,  23|            krakowski wszedł do miasta, ale tam, dookoła starego ratusza,
493  2,  23|            szabel i pik była obfitość. Ale porządek i karność w rozwinięciu
494  2,  23|             puszczał aż do końca mowy. Ale oto ujrzeli obadwaj, jak
495  2,  24|            tytuł naczelnika Dąbrowski, ale szeptano na wszystkie strony
496  2,  24|         ośmnastu do dwudziestu pięciu, ale również i staruszków mocno
497  2,  24|          majtki przez pomyłkę krótkie, ale za to dawał mu nie buty,
498  2,  24|                niedościgła gołemu oku, ale w nim krwawą kresą, jakby
499  2,  24|            strzechom nie tylko chałup, ale i samych miejskich jurydyk!
500  2,  24|                z edredonowej pościeli. Ale w deszcz i wicher wyłazili