Tom, Rozdzial

 1  1,  6 |        Jakaż to władza poruszyła skały rąk? Ślepe oczy widzą...
 2  1,  12|  uniknięcia kurzu, kiedy zza tej skały wynurzyły się pierwsze rzędy
 3  1,  14|         się z gniewem o czerwone skały Korsyki, o żółtą Kapraję,
 4  2,  1 |         niewzruszenie jak odłamy skały, były poskręcane i spiętrzone
 5  2,  7 |       wiatr zastał ich na zrębie skały wapiennej, pod szczytem
 6  2,  7 | nieruchomo, trzymając się rękoma skały, którą czas łupał w tafle
 7  2,  8 |      Wewnętrzna ściana wapiennej skały, wznoszącej we mgłę swój
 8  2,  8 |  szarozielonych, skąd pojedyncze skały wynurzają się niespodzianie,
 9  2,  8 |  spojrzeniem pozdrawiali pionowe skały, obwieszone subtelnym złotem
10  2,  9 |         jest w bliskości podnóża skały, na której spędził ostatnią
11  2,  9 |          poprzek obszedł podnóże skały, wciąż oddalając się od
12  2,  9 |          nie spał. Przytulony do skały czatował na zbójców.~Śniło
13  2,  10|         drugą izbą. Na warstwach skały, zwojami idących, na wsparciu.
14  2,  11|         lodu olbrzymich jak same skały. Ze drżeniem, odsłoniwszy
15  2,  11|     wyloty dolin, rozstąpiły się skały. Na widnokręgu lśniło się
16  2,  17|         precz w wyżyny, pomiędzy skały i aże ku białym śniegom...
17  2,  17|   Słyszymy, jak to tam dzwonią w skały rozwścieczone wełny, jak
18  2,  17|        lasy po górach, jak grają skały czerwone. Wnet jeden maszt
19  2,  17|      grecki rozbił się całkiem o skały i ze stu sześćdziesięciu
20  2,  17|      grzmotnęło okrętem w jakieś skały. Zatrzeszczał, zadygotał
21  3,  1 |        Zadrżały góry, trzęsą się skały - dźwięki bojowe lecą wirchami.
22  3,  1 |       trwożliwej pracy wioseł...~Skały tylko naokół trupio szare,
23  3,  1 |         daleka od brzegu i calca skały tkwiły w morzu odosobnione
24  3,  1 |        głuchym szumem ubielą się skały. Ryczące prądy runą w wąwozy
25  3,  1 |    wieść-sprawa, jak morze jedne skały wyniszcza, a inne przez
26  3,  1 |          opok, gotowały wapienne skały, zrastał w tafle granit
27  3,  2 |      strony przepaści i pchał do skały chrapiącego bieguna z Mazowsza,
28  3,  15|     wąskich od osypisk zwątlałej skały, było cicho i duszno. Wiatr