Tom, Rozdzial

  1  1,  1 |          strachem zionące pieczary.~Rafał, plecami oparty o pień grubego
  2  1,  1 |           srogim myśliwskim zasadom Rafał zeszedł był ze stanowiska
  3  1,  1 |          czysty niby miąższy tenor. Rafał ocknął się jak ze snu i
  4  1,  1 |             ciemnoorzechowy rogacz. Rafał wziął go na oko, przycisnął
  5  1,  1 |        gęsta.~Na komorę... - marzył Rafał kierując lufę pod przednią
  6  1,  1 |          coś jak misterium tajemne, Rafał ze wściekłością cisnął strzelbę
  7  1,  1 |       Zabiliście, Kasper! - szepnął Rafał zdyszany od biegu.~- Ij...
  8  1,  1 |            wyszły na mnie... -rzekł Rafał, czerwony jak burak.~- O,
  9  1,  1 |           dole wskazywało im drogę. Rafał, wielkimi kroki postępujący
 10  1,  1 |            to uciszył się`? - pytał Rafał.~- A ja sam tego nie wiem,
 11  1,  1 |           świętego? - dopytywał się Rafał.~- A to widać paniczek nie
 12  1,  1 |           tam po zgiętych pałąkach. Rafał pomagał Kacprowi, znosił
 13  1,  1 |     węgielków umieścił na wierzchu.~Rafał, zaciekawiony, spytał go,
 14  1,  1 |             w prawo i w lewo. Kiedy Rafał, palony żądzą współdziałania,
 15  1,  1 |           upragniony koniec pawęzu. Rafał z pietyzmem oparł go na
 16  1,  1 |             grozę i wspaniałą dumę. Rafał wlepił w przestrzeń oczy,
 17  1,  1 |       Kacper przyszedł mu z pomocą. Rafał usadowił się w ciemnym rogu
 18  1,  1 |       przemywaniem luf ciepłą wodą.~Rafał, słysząc pociągającą muzykę
 19  1,  1 |       sypało się ze ścian i powały.~Rafał podszedł do zegara i sprawdził,
 20  1,  1 |         ciskały wyrazy bez związku.~Rafał w postawie siedzące j chrapał
 21  1,  1 |            Kiedy woźnica był gotów, Rafał uściskał wuja i zasiadł
 22  1,  1 |          sposobem wykład komisarza.~Rafał nastawił ucha.~- Sołtys,
 23  1,  2 |           flety, głusząc, wszystko.~Rafał, jak większość najmłodszych
 24  1,  2 |           rozkosznie jak w kolebce. Rafał był szczęśliwy co się zowie.
 25  1,  2 |     naigrawał. Wtedy nawet, gdy on, Rafał Olbromski, żywy i trzeźwy,
 26  1,  2 |              Oczu nie było widać, i Rafał pewien był, że nie patrzą.
 27  1,  2 |             w tej chwili... - bąkał Rafał zmieszany, nie mogąc znaleźć
 28  1,  2 |      naszymi saniami jak za trumną.~Rafał płonął ze wstydu, ale w
 29  1,  2 |     Dlaczego? - pytała piękna pani.~Rafał podniósł głowę i spostrzegł,
 30  1,  2 |           nim błyszczą.~- Gdzie to?~Rafał nachylił się nisko i wskazywał
 31  1,  2 |       nachylając się to tu, to tam. Rafał na widok tego stracha, tej
 32  1,  2 |       gorsety, białe rękawy koszul.~Rafał tańczył z panną Heleną.
 33  1,  2 |         otrzymały ich siłę palenia. Rafał nie mógł od niej oderwać
 34  1,  2 |           widzi, jako się rzekło...~Rafał zatrzymał się w tańcu i
 35  1,  2 |             i życzliwie zataja. Gdy Rafał dopadł wierzchówki i miał
 36  1,  2 |            i coś pod nosem mruknął. Rafał wiedział, że z tych badań
 37  1,  2 |           Helenki ruszył z miejsca, Rafał usłyszał głos ojca, który
 38  1,  2 |        zaszczycenie niskich progów. Rafał stanął przy matce, kłaniał
 39  1,  2 |           odwiecznych i rezydentek.~Rafał dopilnował, żeby godnie
 40  1,  2 |            i syn obsługiwali gości. Rafał, obchodząc stoły z dzbanem
 41  1,  2 |             w lejbikach z galonami.~Rafał płonął ze wstydu, gdy nie
 42  1,  2 |   przechadzała się z towarzyszkami, Rafał przyłączał się do niej na
 43  1,  2 |             Pierwszy to raz w życiu Rafał pił bezkarnie, i to starego
 44  1,  2 |         tańcu plisę swe j sukienki. Rafał zobaczył ją raptem. Ujrzał
 45  1,  2 |            go w zdumieniu i wyszła. Rafał stał plecami o ścianę oparty
 46  1,  2 |            po twarzy ogoloną brodą. Rafał wypił z nim braterski, na
 47  1,  2 |         przed nosem. Oto filozof...~Rafał poszedł do sali tanecznej,
 48  1,  2 |           dokoła śmiech powszechny, Rafał ruszył przed siebie z głową
 49  1,  2 |         chodź co tchu, bo ojciec...~Rafał posunął się naprzód, ale
 50  1,  2 |        spało się tam nie najgorzej. Rafał, własnoręcznie przez matkę
 51  1,  2 |          łóżkach chrapali sąsiedzi. Rafał nie wiedział, gdzie jest
 52  1,  2 |            ciosami ogromnej żuchwy. Rafał długo i z osłupieniem wpatrywał
 53  1,  2 |       energią zabrał się do dzieła. Rafał widział to wszystko, domyślił
 54  1,  2 |            rzewliwie przyśpiewywał.~Rafał ocknął się znowu. Siadł
 55  1,  3 |                             Poëtica~Rafał siedział na krześle ze skurczonymi
 56  1,  3 |             vel Aristophaneius... A Rafał odpowiadał:~- Lydia, dic
 57  1,  3 |       wiośnianej piosenki Horacego, Rafał ogłaszał:~- Nunc decet aut
 58  1,  3 |          properes amando perdere...~Rafał podpierał brodę pięściami
 59  1,  3 |          przeciąg czasu rozjaśniło, Rafał głośniej począł wykrzykiwać
 60  1,  3 |          chmur. Sam był jak chmura.~Rafał obejrzał miejsce i przyległości.
 61  1,  3 |          czy tak jest, jak mówiona. Rafał znalazł łódź, którą był
 62  1,  3 |            burty stateczku. Wówczas Rafał wznosił wiosło i zadawał
 63  1,  3 |                Raz, dwa! - krzyczał Rafał ze wściekłością w głosie
 64  1,  3 |            niezmiernych stawideł.~- Rafał, gdzie my jesteśmy? - cicho
 65  1,  3 |        kilku warstwami spiętrzonej. Rafał stanął w łodzi, rozstawił
 66  1,  3 |         brzeg? - zapytał Krzysztof.~Rafał zmacał to miejsce wiosłem
 67  1,  3 |             Stań w łodzi - rozkazał Rafał - a ja wyjdę na ten lód
 68  1,  3 |           jak łódź gibnęła się, gdy Rafał z niej wyszedł, usłyszał
 69  1,  3 |       lodowy dość szybko.~Znienacka Rafał zauważył, że jego nogi wolno
 70  1,  3 |      kilkakroć zabełkotał w wodzie. Rafał wpław rzucił się w to miejsce
 71  1,  3 |          razem z ułamaną taflą, gdy Rafał chwycił rękoma pręty wiklowe
 72  1,  3 |          się na pochyłych zagonach.~Rafał usłyszał, jak zęby Krzysia
 73  1,  3 |         ziemi.~Kostniejącymi rękoma Rafał chwycił go wpół i zaczął
 74  1,  3 |        Krzyś był już zupełnie nagi, Rafał zaczął go prać pięściami,
 75  1,  3 |             pięściami na dobre, gdy Rafał wrzasnął, że muszą lecieć
 76  1,  3 |           Sandomierskim Płaskowyżu. Rafał zaśmiał się z cicha.~Już
 77  1,  3 |     położenia zajrzała im w oczy.:.~Rafał dumał przez chwilę i z lekka
 78  1,  3 |     uniewinniał... Mnie!... - rzekł Rafał z pogardą, która kierowała
 79  1,  3 |       obadwaj kołdry na grzbietach! Rafał wtulił głowę w poduszkę
 80  1,  3 |       wlokła się, trwała bez końca. Rafał słyszał, jak Krzyś usnął,
 81  1,  3 |           takich czynów zakazywały. Rafał teraz dopiero spostrzegał,
 82  1,  3 |         pęcherzyków pod jej zębami. Rafał wspomniał sobie tę chwilę.
 83  1,  3 |            wrzawy, gwaru i śmiechu. Rafał siedział zatopiony w sobie,
 84  1,  3 |       rękoma i przymkniętą powieką.~Rafał domyślił się, że on to jest
 85  1,  3 |             dzisiaj w nocy z Cedrą? Rafał milczał.~- Jeszcze tylko
 86  1,  3 |            Pływałem łódką.~- Czyją?~Rafał umilkł znowu, wsunął głowę
 87  1,  3 |             ty Cedrę czy on ciebie? Rafał milczał.~- Który którego
 88  1,  3 |          momencie, kiedy to czynił, Rafał prześliznął się jak wąż
 89  1,  3 |            o kilka kroków oddalony, Rafał wydobył z kieszeni długi
 90  1,  3 |           zaszedł z drugiej strony.~Rafał chrapliwie mruknął przez
 91  1,  3 |        oślepiająco porywczym ruchem Rafał wydarł się z objęć kalafaktora,
 92  1,  3 |       nakrył się juchtowymi butami. Rafał skoczył przezeń jak przez
 93  1,  4 |            stajnie, obory, stodoły. Rafał dozorował, kiedy bydłu zadawano
 94  1,  4 |           nami siadł do kościoła...~Rafał drgnął z radości.~Kiedy
 95  1,  4 |            od owej chwili, kiedy ją Rafał widział ostatni raz, była
 96  1,  4 |       dziewicze oczy... ku organom.~Rafał zacichł w sobie, wsłuchał
 97  1,  4 |           do siebie. Zaraz po sumie Rafał odjechał do domu.~Ta niedziela
 98  1,  4 |        kulach. A w ciągu takich dni Rafał żył poza wszystkim, jakby
 99  1,  4 |        jeźdźca darła żelazem wargi.~Rafał pamiętał Basię od pierwszej
100  1,  5 |          pierwszych zaraz dni marca Rafał, dopuszczony już w drodze
101  1,  5 |           niewiele jej zostało. Gdy Rafał wszedł po cichutku i zatrzymał
102  1,  5 |           tak żeby sens było widać.~Rafał wziął w rękę podarte i zasmolone,
103  1,  5 |            gapo?~- Rozumiem - rzekł Rafał.~W chwili gdy to mówił,
104  1,  5 |               w wojsku..." - czytał Rafał głosem coraz cichszym, widząc,
105  1,  5 |            po słomianej strzesze...~Rafał, wyciągnięty na swym sienniku,
106  1,  5 |    Trzymając w ręce klucz od stajni Rafał pchnął okienko swego pokoju.
107  1,  5 |             dopiero co skradzionym. Rafał podważył mutrę kluczem,
108  1,  5 |            ale się wkrótce cofnęły. Rafał wypadł w pole. Jechał topolową
109  1,  5 |            ciemność tak zupełna, że Rafał o kęs nie mógł w nią wszczepić
110  1,  5 |         wieloma laty tu schowanych. Rafał rozeznał poświst nagich
111  1,  5 |          oboje w dzielnej rozkoszy. Rafał chylił się na jej grzywę,
112  1,  5 |          utrzymania kierunku drogi. Rafał czuł zresztą doskonale,
113  1,  5 |             figura z Panem Jezusem. Rafał czuł to, że powinien był
114  1,  5 |           Basia drgnęła i zboczyła. Rafał zmusił ją do powrotu i dotknął
115  1,  5 |           kopytem. W pewne j chwili Rafał ocknął się ze swych snów,
116  1,  5 |             między drzewami w dole. Rafał jechał polem noga za nogą
117  1,  5 |             mały żłobek i drabinka. Rafał umieścił przy nim Baśkę,
118  1,  5 |             wirowały w tym miejscu. Rafał posuwał się na oślep. Zdawało
119  1,  5 |           odkos, jakby długa ławka. Rafał wszedł na nią i, cicho brodząc
120  1,  5 |            drzwi. Stojąc na wichrze Rafał usłyszał go, uczuł w piersiach
121  1,  5 |           tam iść. Bardzo się boję.~Rafał schylił głowę. Wargi jego
122  1,  5 |             obojgu nie dawał mówić. Rafał jak mógł osuszał swe "wąsy".
123  1,  5 |         zagłuszyły poświsty wichru. Rafał słyszał przez chwilę, jak
124  1,  5 |            jak w rozbujałej wodzie.~Rafał, schylony nad jej szyją,
125  1,  5 |           niewiadomej płaszczyźnie. Rafał nie wiódł jej wcale. Znienacka
126  1,  5 |        lodach jakowychś rozległych. Rafał pomyślał, że jedzie bez
127  1,  5 |            w nocy huczały jak lasy.~Rafał, zatopiony w marzeniach,
128  1,  5 |      chrapiąc niespokojnie. Wkrótce Rafał rozróżnił w tym huku trzask
129  1,  5 |          trwał ciągle. Przez chwilę Rafał stał przed tą ścianą niewidzialnego
130  1,  5 |             bok, jak ciosem rażona. Rafał cudem tylko nie zleciał
131  1,  5 |          Stało się to tak nagle, że Rafał uczuł tylko uderzenie krwi
132  1,  5 |          pocisk...~W jakiejś chwili Rafał zgarnął śnieg z oczu. Dźwignął
133  1,  5 |            zdarł mu z głowy czapkę. Rafał schylił głowę i uczuł wnet,
134  1,  5 |         rozgarniała śnieg na ziemi. Rafał utracił rozumienie czasu.
135  1,  5 |           koń, zwalił się na niego. Rafał uczuł wszczepione w siebie
136  1,  5 |       czarnego łba. Czynem rozpaczy Rafał chwycił nagimi dłońmi ów
137  1,  5 |         gardziel. Piorunowym ruchem Rafał rozwarł pięść i wszystkimi
138  1,  5 |         wśród nieustających uderzeń Rafał bez tchu runął na cielsko
139  1,  5 |        zadęty przez wiotkie śniegi. Rafał schował klucz do kieszeni,
140  1,  5 |        pustkowia dymią od kurniawy. Rafał zadygotał.~Jakże on widzi
141  1,  5 |           obłędzie zaciekłej zemsty Rafał skoczył na ziemię i wielkimi
142  1,  5 |         przenikała śnieżną zawieję. Rafał żegnał się z tym światłem
143  1,  5 |           zbliżała się ciągle i oto Rafał z podziwem ujrzał parę szkapiąt,
144  1,  5 |            i zasypywał je śniegiem.~Rafał wołał na woźnicę stojąc
145  1,  5 |          wpatrywał się w dal. Wtedy Rafał przyczołgał się do niego
146  1,  6 |           świetliste widma płynęły.~Rafał słyszał, że obok komina
147  1,  6 |          jak gdyby suchym piaskiem.~Rafał słuchał.~Głośny jego oddech
148  1,  6 |             szedł krokiem żelaznym. Rafał uczuł w rękw rzemień uździenicy.
149  1,  6 |             całej swojej wielkości. Rafał uczuł strzemię pod podeszwą
150  1,  7 |             tu jeszcze?~I tego dnia Rafał słyszał już ów krzyk, ale
151  1,  7 |   płaskowzgórza... W jednym miejscu Rafał obejrzał się poza siebie
152  1,  7 |          nowy ich żywot się zaczął. Rafał czuł, że nic sobie poradzić
153  1,  7 |             wiankiem u jej podnóża. Rafał zwrócił na nią oczy pełne
154  1,  7 |  zaprowadziła wkrótce przed kuźnię. Rafał kazał tu stanąć i zalecił
155  1,  7 |        ledwie się trzymały u kopyt. Rafał nastawał, żeby je poprzybijać
156  1,  7 |           Widząc to miejsce oczyma, Rafał ścisnął sobie gardło, żeby
157  1,  7 |        dawał znać, że czas w drogę. Rafał zawarł powieki i z obojętnością
158  1,  7 |             nie wyłączając śmierci. Rafał tknięty został widokiem
159  1,  7 |          zzieleniałego od starości. Rafał nie był głodny. Ciało jego,
160  1,  7 |      ceglasty brzask po nim został, Rafał polecił służącemu nazbierać
161  1,  7 |      jałowcu.~W małym kręgu ogniska Rafał, stojący z dala, widział
162  1,  7 |             było wysłuchać słowa, i Rafał ostrym zmysłem cierpienia
163  1,  7 |             miłosny naszych żył..."~Rafał odszedł. Rozgrzany piasek
164  1,  7 |           wracała na dawne miejsce.~Rafał wyciągnął drugi worek z
165  1,  7 |      pobliżu gasnącego ognia.~Kiedy Rafał leżał bezczynnie, rad, że
166  1,  7 |            się w budach.~Z południa Rafał minął Chęciny. Stary, strzaskany
167  1,  7 |     przeznaczenia. Nigdy tu jeszcze Rafał nie był. Ukazał mu się kraj
168  1,  7 |             kryje, gdy nań patrzeć. Rafał śledził go spod nawisłych
169  1,  7 |           jest Wygnanka - powtórzył Rafał.~Teraz dopiero przypomniał
170  1,  7 |            światła w trzech oknach. Rafał dziwnego doznał ściśnienia
171  1,  7 |      ogromnych drzew przed gankiem, Rafał nieśmiało zeskoczył z bryczki
172  1,  7 |      niezwykłego jąkałę:~- Któż ta?~Rafał nie wiedział, co ma odpowiedzieć,
173  1,  7 |           Ów człowiek odsunął się i Rafał wszedł do pokoju. Gdy się
174  1,  7 |                   Nic a nic! -rzekł Rafał prędko i zaczerwienił się,
175  1,  7 |             krwawego cierpienia, że Rafał znieść go nie mógł. Czuł,
176  1,  7 |             tatuńciowi przeskrobać.~Rafał wyszczerzył się cynicznym,
177  1,  7 |          chodzić z kąta w kąt izby. Rafał wodził za nim oczyma i z
178  1,  7 |              Wiem, wiem... - jęknął Rafał.~- Słyszałeś o tym w domu? -
179  1,  7 |             domu... żeby też słowo!~Rafał, pobudzony przez szczególne
180  1,  7 |             o tym, jak też wygląda.~Rafał, brnąc w opowiadaniu, tracił
181  1,  7 |            Rafała wpół lewą ręką. I Rafał nieśmiało ogarnął brata
182  1,  8 |          Samotny~Przeminęła wiosna.~Rafał spędził ją w Wygnance. Brat
183  1,  8 |        wyraźne bruzdy i zagony. Gdy Rafał przebywał ją po raz pierwszy,
184  1,  8 |          wydzierał z ziemi jałowce. Rafał wdał się ze starcem w rozmowę
185  1,  8 |            mieniących się w słońcu.~Rafał nie był tak łaskaw na Urysia
186  1,  8 |        młode dalekie brzózki... Gdy Rafał zwracał stęsknione oczy
187  1,  8 |         czerwca, zaraz po obiedzie, Rafał siedział w cieniu lip obok
188  1,  8 |           szepnął do brata kapitan:~Rafał z oniemiałym zachwytem przypatrywał
189  1,  8 |      krzesełka. Gdy zdjął kapelusz, Rafał miał możność podziwiania
190  1,  8 |             schylić do nóg księcia. Rafał, który z dala, bez ruchu,
191  1,  8 |       przybrały dziwny wyraz; który Rafał widział już ze drżeniem.
192  1,  8 |          bardzo, że ani książę, ani Rafał nie zrozumiał słowa. Po
193  1,  8 |            zwisła na jego ramieniu. Rafał szedł za Michcikiem, sam
194  1,  8 |        czegoś wrzasnął raz i drugi. Rafał przypadł do niego.~Michcik
195  1,  8 |           głucho wsparła o futrynę. Rafał zajrzał z przerażeniem w
196  1,  8 |       złożyć zmarłego na sofie, ale Rafał oderwał jego ręce. Uczuł
197  1,  8 |    przypatrywał się nieboszczykowi. Rafał wyszedł do drugiej izby,
198  1,  8 |     kieszeni klucz od tego stolika. Rafał widział ów klucz wypolerowany
199  1,  8 |           to jest klucz od stolika. Rafał natychmiast wysunął szufladę.
200  1,  8 |      zmarłego.~Wszystkie te papiery Rafał złożył systematycznie, związał
201  1,  8 |             zasłał je pościelą. Ale Rafał nie myślał o spoczynku.
202  1,  8 |           we śnie westchnie woda...~Rafał wyjął z kieszeni książeczkę
203  1,  9 |             Włoszczowy po trumnę, a Rafał do proboszcza w Grudnie.
204  1,  9 |        zadysponowane przez księcia. Rafał dowiedział się tylko, że
205  1,  9 |       wypytał o drogę, nim wreszcie Rafał list obmyślił i wystylizował,
206  1,  9 |            kościoła zwłok kapitana. Rafał był tak oszołomiony mnóstwem
207  1,  9 |           szedł z dala onieśmielony Rafał. Przy nim Michcik. Gdy orszak
208  1,  9 |          się do alei grudzieńskich, Rafał szedł tuż obok pańskiego
209  1,  9 |           snu i zdumionych liści...~Rafał zląkł się i zadrżał.~Ach,
210  1,  9 |          ramieniu lekko oparł rękę. Rafał otrząsnął się i ujrzał przy
211  1,  9 |     zmarłego kapitana Olbromskiego?~Rafał ledwie zdołał wydusić z
212  1,  9 |  przyjechaliby na pogrzeb - wypalił Rafał.~- A to dlaczego?~- Bo są
213  1,  9 |    nieboszczykiem...~- Cóż takiego?~Rafał zająknął się i teraz dopiero
214  1,  9 |             Tak, mogę... - wybąknął Rafał.~- A więc właśnie, będziemy
215  1,  10|            nowszych. W chwili kiedy Rafał zobaczył pierwszy raz ten
216  1,  10|              zanurzała się i kryła. Rafał nie mógł od niej oderwać
217  1,  10|        lodowca Rodanu.~Pierwszą noc Rafał spędził wśród uczuć najdziwniejszych.
218  1,  10|             Kawa była wystygła, ale Rafał pochłonął ją żarłocznie.
219  1,  10|          liberii. Spostrzegłszy, że Rafał nie śpi, wszedł do izby
220  1,  10|        dodał:~- Zaraz będą podawać.~Rafał wyskoczył z łóżka i zaczął
221  1,  10|           dźwięki ledwie zrozumiałe Rafał ścierpł w głębi. Za chwilę
222  1,  10|         znajomej! Od grupy do grupy Rafał posuwał się dystyngowanymi
223  1,  10|          mówiących i żywej rozmowy. Rafał błyskawicowo przeczuwał
224  1,  10|           jął go wskazywać lokajom. Rafał odetchnął. Wkrótce siedział
225  1,  10|          mówiły po francusku, toteż Rafał domyślił się, że to muszą
226  1,  10|             Wszyscy, na kogokolwiek Rafał zwrócił ukradkiem spojrzenie,
227  1,  10|      młodzieży leżała bladość męki. Rafał uczuł, że jest w jakimś
228  1,  10|          ludzi smutek i udręczenie.~Rafał nie widział wcale, kto siedzi
229  1,  10|          garnka nie miał co włożyć.~Rafał wrzał wszystek od niewymownej
230  1,  10|          jest taki? - cicho szepnął Rafał.~- Jakże, u Boga Ojca, to
231  1,  10|             Elżbieta... - powtórzył Rafał z przedziwnym upojeniem
232  1,  10|              Do samego końca obiadu Rafał siedział jak na szpilkach.
233  1,  10|            i głośno wyrzekał, kiedy Rafał ledwo piąte przez dziesiąte
234  1,  10|            i znikł między drzewami. Rafał wyglądał jego powrotu z
235  1,  10|            że książę jest u siebie. Rafał poszedł za nim przez szereg
236  1,  10|           tu drogę na każdym kroku. Rafał czuł bolesną, aż do zemsty
237  1,  10|      pantofli oddalił się zupełnie, Rafał usiadł w głębokim fotelu
238  1,  10|       śmiech, ów jedyny na ziemi... Rafał zakrył twarz dłońmi i słuchał
239  1,  10|          Gabriel - le fer ŕ friser.~Rafał, ogarnięty przez ciekawość,
240  1,  10| uczestniczek, która została w kole.~Rafał nie spostrzegł się, kiedy
241  1,  10|             nie chwilowy, och, nie! Rafał uczuł się tym wyrazem zmiażdżony,
242  1,  10|    zobaczymy, jak i co. Nieprawdaż?~Rafał skłonił się pokornie.~-
243  1,  10|        przymawiał bratu... wtedy...~Rafał trwożliwie, na poły potakująco,
244  1,  10|            aczkolwiek dyskutując...~Rafał znowu niewyraźnie potwierdził.~-
245  1,  11|       udział we wszelkich zabawach. Rafał, odziany w modny fraczek,
246  1,  11|          dosiadał pysznych rumaków. Rafał miał ścigłego gniadego anglika.
247  1,  11|         zmieniał się w tonie, kiedy Rafał był blisko, zmieniał się
248  1,  11|            Tak było za dnia. Nocami Rafał błąkał się po alei, która
249  1,  11|       udział książę i jego siostry. Rafał niechętnie zbliżał się do
250  1,  11|            wierzchowce. Między nimi Rafał, którego nikt nie wzywał,
251  1,  11|      prowadziła do brzozowego lasu. Rafał począł smagać swego gniadosza
252  1,  11|            strony pierzchało w las. Rafał widział już tylko lśniące
253  1,  11|       Gintułta jechała księżniczka. Rafał raz tylko rzucił na nią
254  1,  11|             księcia pana... - rzekł Rafał.~- Jakimże to sposobem wina
255  1,  11|            nie powiedziała - myślał Rafał z niewymowną rozkoszą. Zadrgała
256  1,  11|             spłoszonych wróbli. Gdy Rafał blisko podjechał do końca
257  1,  11|          kipiące stłumionym gwarem. Rafał nie mógł się przecisnąć,
258  1,  11|               Cie wy, moi ludzie...~Rafał ruszył koniem, rozepchnął
259  1,  11|             jak nastawione bagnety. Rafał stanął w strzemionach i
260  1,  11|        sylaby jakieś porozdzierane. Rafał rozumiał je dobrze. Słyszał,
261  1,  11|             aż przysiadł na zadzie. Rafał nawrócił go, wydobył się
262  1,  11|             Koń szedł noga za nogą. Rafał go nie popędzał. Był spragniony
263  1,  11|            niby rozpalonym żelazem. Rafał wzniósł szpicrutę, zaczął
264  1,  15|            i narzekaniem profesorów Rafał de Olbromski przebrnął zawiłości
265  1,  15|         słyszano, gdzie się obraca. Rafał został na ulicy. Do dom
266  1,  15|      wakacje, nie zaproszony wcale, Rafał został na koszu. Nie miał,
267  1,  15|              Do ostatniej kategorii Rafał nie należał z braku niezbędnych
268  1,  15|              Skoro ziemia obeschła, Rafał począł wymykać się za miasto,
269  1,  15|             najbliższe pobratymstwo Rafał zawarł z koleżką Jarzymskim.
270  1,  15|            w karty przyłączył się i Rafał. Czy profesor spostrzegł
271  1,  15|        zdradzieckim podpowiadaniem. Rafał tak został wzburzony śmiechem,
272  1,  16|       Skrytka~ Na wiosnę tegoż roku Rafał pokłócił się z przyjaciółmi,
273  1,  16|    szkapięta zajechały przed ganek, Rafał z wolna wysiadał i nie kazał
274  1,  16|        dołożył złotówczynę na piwo. Rafał został łaskawie przyjęty.
275  1,  16|     wielkanocnych, w czasie których Rafał był osobą interesującą całe
276  1,  16|         wydelikacone nogi te statki Rafał zatrząsł się z obrzydzenia
277  1,  16|             i rozwiać się nie mogą. Rafał nie chciał pozwolić sobie
278  1,  16|             parowu,, u stóp swoich, Rafał ujrzał przezroczystą, pierworodną
279  1,  16|           liliowych kielichach. Gdy Rafał ujrzał pierwszy z nich,
280  1,  16|             siły niezwalczony urok. Rafał złamał kruchą łodygę, przycisnął
281  1,  16|          poszła na prawo od źródła. Rafał widział jej głowę z płowymi
282  1,  16|            trawę. W końcu rzekła:~- Rafał, nie mów tatuńciowi dobrodziejowi,
283  1,  16|          obory, a to do piekarni...~Rafał umilkł. Stał jakiś czas
284  1,  16|       powiedziawszy słowa wybiegła. Rafał został jeszcze długo, leniwie
285  1,  16|             oświecony książę pan...~Rafał nie odpowiadał. Ale w chwili,
286  1,  16|             taki pan -tłumaczył jej Rafał dla załagodzenia tego, co
287  1,  16|             dla mnie... dużej wagi.~Rafał zamilkł i odął usta. Było
288  1,  16|          kwiat:~- To jest książę...~Rafał zmieszał się i całkiem spłonął.~-
289  2,  1 |            miesięcy domowego żywota Rafał spędził w Tarninach lat
290  2,  1 |        wartości. W ciągu tego czasu Rafał nie wyjeżdżał prawie z domu
291  2,  1 |        Galicji i Prus Południowych, Rafał powziął wiadomość, że książę
292  2,  1 |        widokom nie dogadzało, gdyby Rafał mógł, na czas pewien, objąć
293  2,  1 |        nastąpi, książę prosił, żeby Rafał przybył do Warszawy jeszcze
294  2,  1 |         pozbawić folwark takiej jak Rafał siły roboczej. Zwyciężyła
295  2,  1 |         Południowych.~W listopadzie Rafał wyjechał z domu. Rzucał
296  2,  1 |         niegościnnie zamknięty, gdy Rafał stanął u jego podwojów.
297  2,  1 |              czego sobie życzy. Gdy Rafał, pełen nieprzyjemnych uczuć,
298  2,  1 |         wreszcie w obliczu księcia. Rafał ledwo go mógł poznać. Twarz
299  2,  1 |    prawdziwie. Jesteś mi potrzebny.~Rafał kłaniał się, z radością
300  2,  1 |          drodze, przyjdź do mnie...~Rafał, oszołomiony tym wszystkim,
301  2,  1 |         pobliżu najlżejszego ruchu, Rafał ubrał się prędko i zaczął
302  2,  1 |       upadających na zeschłą trawę. Rafał odwrócił się od tego widoku
303  2,  1 |         naprzód z pokoju do pokoju, Rafał trafił na uchylone drzwi
304  2,  1 |             olbrzymie teki i zwoje. Rafał szedł cicho, rozglądając
305  2,  1 |                 powiedz szczerze...~Rafał zaczerwienił się jak zbrodniarz
306  2,  1 |                 Och, wiem! - rzucił Rafał, dotknięty do żywego.~-
307  2,  1 |             Zamordowani! - krzyknął Rafał, ogarnięty przez głęboką,
308  2,  1 |         którym musiałeś co słyszeć.~Rafał spłonął znowu ogniem wstydu,
309  2,  1 |      niepokój w nich się odmalował. Rafał uczuł od razu dla tego człowieka
310  2,  1 |             ci przygotować posiłek.~Rafał wyszedł co prędzej. Na ulicy
311  2,  1 |      zawołał po imieniu i nazwisku. Rafał podniósł głowę i ujrzał
312  2,  1 |          Chodźże, chodź! - krzyknął Rafał ze szczerą radością. Jarzymski
313  2,  1 |          rzucił rozkaz stangretowi.~Rafał nie mógł się oprzeć i siadł
314  2,  1 |     piastuje, więc co za aparencje?~Rafał przypomniał sobie nakaz
315  2,  1 |      wysiąść. Za chwilę znalazł się Rafał w mieszkaniu dość obszernym,
316  2,  1 |          owego gracza:~- Va banque!~Rafał był onieśmielony, a zarazem
317  2,  1 |         pokojach. Przez czas pewien Rafał czuł się bardzo onieśmielonym,
318  2,  1 |     młodzieńcami, którzy równie jak Rafał przypatrywali się grze ogólnej.
319  2,  1 |          stolika i, gdy dano kartę, Rafał, zaczerwieniony po same
320  2,  1 |          zakłady po trzy na partie. Rafał miał przy sobie kilkanaście
321  2,  1 |         szepnął:~- Graj śmiało.~Ale Rafał i bez zachęty odzyskiwał
322  2,  1 |         zapadał. Wniesiono świece i Rafał wówczas dopiero spostrzegł,
323  2,  1 |         staruszków.~- No, pewnie...~Rafał uśmiechnął się bezmyślnie.~-
324  2,  1 |         Jesteśmy jednego wzrostu...~Rafał przystał i poszedł za gospodarzem
325  2,  1 |           rozjeżdżali się i wkrótce Rafał został sam z Jarzymskim.
326  2,  1 |        ostatniego wzoru - do klubu. Rafał, wyczuwając na lędźwi ucisk
327  2,  1 |      przemocą wdarło się na wyżynę. Rafał istotnie znał wszystkie
328  2,  1 |            się jeden głos w tłumie.~Rafał wiódł po zgromadzeniu ogniste
329  2,  1 |         podsuwał talerze i potrawy. Rafał pił chętnie, byleby nie
330  2,  1 |         bracie... jak ci na imię? - Rafał.~- W twoje ręce, Rafał!
331  2,  1 |              Rafał.~- W twoje ręce, Rafał! Nasamprzód za tamtego,
332  2,  1 |          pokoju wiecznym... - rzekł Rafał rozrzewniony, wychylając
333  2,  1 |        trzymać w zamknięciu. Bajki!~Rafał kiwał dobrodusznie głową
334  2,  1 |            ci otwarcie, nie miał...~Rafał pomyślał sobie, że pewnie
335  2,  1 |            w nadzwyczajnej wrzawie. Rafał ze ściśniętymi pięściami
336  2,  1 |           jakąś pieśń awanturniczą. Rafał, już w klubie zamroczony,
337  2,  1 |         miała się ku końcowi. Kiedy Rafał za innymi wtłoczył się do
338  2,  1 |          zostali na środku parteru. Rafał znalazł się w bufecie i
339  2,  1 |          usuwać. W tej samej chwili Rafał ujrzał w świetle prawej
340  2,  1 |             wszystkich istna furia. Rafał słyszał ciosy lasek spadające
341  2,  1 |       skrzesał ognia i przez chwilę Rafał podziwiał czterech ze swych
342  2,  1 |             przebił mroki głębokie, Rafał zobaczył w nim potężne ręce,
343  2,  1 |            w tył! - wołali wszyscy.~Rafał nie miał nic w ręku, nawet
344  2,  1 |           dobrze obłudnymi ciosami, Rafał rypnął z góry, w łeb, od
345  2,  1 |        rozeszli się w różne strony. Rafał jakoś otrzeźwiał i zdołał
346  2,  2 |                    Gnosis~Nazajutrz Rafał ocknął się bardzo późno
347  2,  2 |             niewysłowionym podziwem Rafał zaczął liczyć czas i spostrzegł,
348  2,  2 |      obrzydły głos.~W jednej chwili Rafał zdecydował się, że musi
349  2,  2 |            ruchami. W pokoju, gdzie Rafał pierwszą noc spędził, było
350  2,  2 |         świece i cicho oddalił się. Rafał czuł dla niego wielką i
351  2,  2 |        twarzy, a z ukłonem wyszedł. Rafał skosztował owego napoju
352  2,  2 |      oprawionymi w białą skórę. Gdy Rafał wszedł, na chwilę zamilkli
353  2,  2 |            przyjętą być pragnie, że Rafał znowu uczuł się wzruszonym.
354  2,  2 |          Tak, prawda... - wyszeptał Rafał.~- Przez kilka lat sam gospodarował,
355  2,  2 |                Widziałem... - rzekł Rafał ze drżeniem.~W myśli jego
356  2,  2 |      miłościwy panie!... - bełkotał Rafał.~- Czymże jest znane waćpanu
357  2,  2 |             niemu olbrzymi wolumin.~Rafał skwapliwie jął się tej roboty,
358  2,  2 |         jako wiekuista pochodnia...~Rafał miał oczy spuszczone na
359  2,  2 |            pokoju, który jest obok.~Rafał zabrał ową księgę, ciężką
360  2,  2 |            dół stara grabowa aleja. Rafał przymknął drzwi i usiadł
361  2,  2 |           systematu filozoficznego. Rafał z konieczności, wbrew woli,
362  2,  2 |          Meister vom Stuhl. Zresztą Rafał ukrywał się doskonale. Miał
363  2,  2 |        sióstr, które miały przybyć. Rafał z zapałem wybrał się na
364  2,  2 |             kandydatkę przygotował. Rafał doświadczał silnego uczucia
365  2,  2 |            postać przerywany blask. Rafał spostrzegł uchylenie ust,
366  2,  2 |          With.~Usłyszawszy ten głos Rafał o mało nie krzyknął. Zdławił
367  2,  2 |           się, trwały dziesięć lat, Rafał ze drżeniem usłyszał te
368  2,  2 |         miecza Anioła Niszczyciela. Rafał trząsł się i dygotał z zimna
369  2,  2 |           na szyję nowej uczennicy. Rafał nie widział, co się działo,
370  2,  2 |           słowo, znak i dotknięcie.~Rafał był wtedy w sobie samym.
371  2,  2 |          której na samym końcu stał Rafał, powiodła okiem z wyrazem
372  2,  3 |            W mroźny wieczór marcowy Rafał jechał z księciem saniami
373  2,  3 |             umieszczonej. Mimo woli Rafał zapinał swój czarny frak
374  2,  3 |           się piorunująco otwarły i Rafał znalazł się sam jeden w
375  2,  3 |         Huze, huze, huze!~Po chwili Rafał uczuł, że stoi między dwoma
376  2,  3 |         wolnych mularzów... - rzekł Rafał.~- Stanie się zadość twej
377  2,  3 |            losowi twemu... ~Wówczas Rafał uczuł, że go prowadzą do
378  2,  3 |         zdradzieckie serce!~Wówczas Rafał uczuł znowu mocno o pierś
379  2,  3 |         otchłań obok niego krążącą!~Rafał uczuł, że około jego twarzy
380  2,  3 |          tej chwili po raz pierwszy Rafał doświadczył niewymownego,
381  2,  3 |             czytał słowa przysięgi. Rafał uradował się do głębi, do
382  2,  3 |             przybliż czarę do krwi!~Rafał rozpoznał, że to książę
383  2,  3 |        światła?~- Pragnę... - rzekł Rafał.~Poczuł gaszenie świateł,
384  2,  3 |           głosem tak niegroźnym, że Rafał pełen był wesołości i figlarnych
385  2,  3 |            stala się solenna cisza. Rafał znowu został sam między
386  2,  3 |            panie?~- Światła - rzekł Rafał.~- Dozorcy! udzielcie przyjętemu
387  2,  3 |     pośpieszą ku twej obronie.~Brat Rafał ogarnął to miejsce ciekawym
388  2,  3 |            się pocałunkiem Mistrza, Rafał, oddany dozorcom, wysłuchał
389  2,  4 |           systematu filozoficznego. Rafał z konieczności, wbrew woli,
390  2,  4 |          Meister vom Stuhl. Zresztą Rafał ukrywał się doskonale. Miał
391  2,  4 |        sióstr, które miały przybyć. Rafał z zapałem wybrał się na
392  2,  4 |             kandydatkę przygotował. Rafał doświadczał silnego uczucia
393  2,  4 |            postać przerywany blask. Rafał spostrzegł uchylenie ust,
394  2,  4 |          With.~Usłyszawszy ten głos Rafał o mało nie krzyknął. Zdławił
395  2,  4 |           się, trwały dziesięć lat, Rafał ze drżeniem usłyszał te
396  2,  4 |         miecza Anioła Niszczyciela. Rafał trząsł się i dygotał z zimna
397  2,  4 |           na szyję nowej uczennicy. Rafał nie widział, co się działo,
398  2,  4 |           słowo, znak i dotknięcie.~Rafał był wtedy w sobie samym.
399  2,  4 |          której na samym końcu stał Rafał, powiodła okiem z wyrazem
400  2,  6 |        szukały czegoś - i znalazły. Rafał Olbromski stanął przy drzwiczkach
401  2,  6 |             zostańmy...~- Jedziemy!~Rafał odszedł, żeby wydać rozkaz.
402  2,  6 |           gromu podobny turkot kół. Rafał uczynił znak głową, że już
403  2,  6 |        biała ściana domu... - mówił Rafał cicho, jakby zwierzał tajemnicę
404  2,  7 |             to do wód w Bardyjowie. Rafał przywdziewał strój myśliwski.
405  2,  7 |         czekały w zimnym milczeniu.~Rafał rzekł:~- Śmierć... Już nas
406  2,  7 |            i opowiadali "historie". Rafał malował życie swoje, rozpowiadał
407  2,  8 |        okryci, usnęli. Świtało, gdy Rafał zbudzony został z twardego
408  2,  9 |          grubej, brzydkiej butelce. Rafał uczuł na głowie swej i na
409  2,  9 |            dokonany głos: Nie ma...~Rafał leżał zrazu jak przedtem,
410  2,  9 |          wieków utonął w milczeniu. Rafał siedział na brzegu jeziora
411  2,  9 |         zdawał się spływać z chmur. Rafał z wolna szedł w las i trafił
412  2,  10|           jest za jeden, człowieku?~Rafał z najgłębszą odrazą usłyszał
413  2,  10|              ale w tej samej chwili Rafał usłyszał w szumie swej głowy,
414  2,  10|          odgłos kroków na schodach.~Rafał od dawna ocknął się już
415  2,  10|            Od siedmi... - powtórzył Rafał głosem szyderczym, który
416  2,  10|             twojej nauki... - rzekł Rafał śmiejąc się ze swej doli
417  2,  12|   pierwszych dni września 1804 roku Rafał Olbromski wyszedł z dolin
418  2,  12|             chacie gazdy, u którego Rafał czasu szczęścia przemieszkiwał,
419  2,  12|             furmański. Tak odziany, Rafał wziął kij w rękę i ruszył
420  2,  12|             okiem równie omglone...~Rafał powitał je z niewysłowioną
421  2,  12|         zatrzymywali się na dłużej. Rafał niewiele myśląc, aczkolwiek
422  2,  12|          członkami band karpackich.~Rafał kiwnął karczmarzowi niedbale
423  2,  12|            twoją chabaninę? - dodał Rafał z pogardą tak szczerą, jakby
424  2,  12|     fartuszku i zdartych trepciach. Rafał szybkim ruchem zbliżył się
425  2,  12|          wiedząc, jak sobie począć. Rafał zajrzał w karty z wyniosłością,
426  2,  12|          uroczy zapach tej potrawy! Rafał zmiótł ją do ostatniej kruszyny,
427  2,  12|        wycieczka pod Zawichost...~- Rafał... - rzekł tamten z cicha,
428  2,  12|         jestem w ostatniej nędzy.~- Rafał!~- Umieram z głodu.~- Miłosierny
429  2,  12|       rozłożyła obrus, .i za chwilę Rafał wobec zdumionych świadków
430  2,  12|            i wszyscy precz!~Wkrótce Rafał ujrzał bieliznę kolegi rozłożoną
431  2,  12|            zaczął pilnować drzwi, a Rafał przebierał się tymczasem.
432  2,  12|             wyrzucić... - wyszeptał Rafał z uśmiechem krwawego szyderstwa. -
433  2,  12|          wracać do domu, do Tarnin?~Rafał namyślał się głęboko. Rzekł
434  2,  12|           odrębnych dziejów uczucia Rafał teraz dopiero zaczął pojmować
435  2,  12|            późnych koników polnych.~Rafał uczuł, jak serce w nim ściska
436  2,  13|             dzień w Tarnowie, gdzie Rafał przeistoczył się w eleganckiego
437  2,  13|    bezleśnych w sam rozdół Wisłoki. Rafał poczuł nozdrzami powiew
438  2,  13|         swych głos stary i potężny. Rafał nastawił twarz przeciwko
439  2,  13|           najrzewniejsze pocałunki. Rafał zażenowany stał z boku.
440  2,  13|       przyjaźnie stary pan, którego Rafał miał przed oczyma.~- Siłą
441  2,  13|             z roku... czekajcież...~Rafał widział to doskonale, jak
442  2,  13|           szybko rzekł Krzysztof. - Rafał powracał właśnie z Bardyjowa,
443  2,  13|        Trepka. Nieprawdaż, kuzynie?~Rafał mruknął coś niezdecydowanego.
444  2,  13|      wieszając się u jego ramienia.~Rafał przypatrywał się tej panience,
445  2,  13|           gdy zatapiała w nim oczy, Rafał wzdrygał się i cierpiał
446  2,  13|    zwierciadła w pierwszym salonie, Rafał rzucił w taflę spojrzenie -
447  2,  14|         Stokłosach. Jest to imć pan Rafał Olbromski. Rafałku - imć
448  2,  14|       wojewodami!~- Może nie wiesz, Rafał, że Rzepicha była Trepczanka
449  2,  14|          nie będę z tobą rozmawiał. Rafał, chodź no, pokażę ci skrytkę
450  2,  15|     Zimorodek~Kilka długich tygodni Rafał spędził w Stokłosach w zupełnym
451  2,  15|           pod sosny łóżko polowe, i Rafał leżał w ubraniu, z oczyma
452  2,  15|      sosnach, napełniała powietrze.~Rafał budził się daleko wcześniej
453  2,  15|           ciało zimnym strumieniem. Rafał sam nie wiedząc czemu poszedł
454  2,  15|           polatał chłodny wietrzyk.~Rafał zatrzymał się w miejscu
455  2,  16|            i znowu do białego dnia. Rafał był rozrywany, jako dobry
456  2,  16|             doświadczać ich kłucia, Rafał począł zagłębiać się w myśli
457  2,  16|             niejako tej piosenki. I Rafał chętnie jej słuchał... Gdyby
458  2,  17|              wreszcie od niechcenia Rafał. Gdy do wrót dziedzińca
459  2,  17|        przeleciał po jego twarzy.~- Rafał! - zawołał głosem gromkim,
460  2,  18|           właśnie do skraju...~Wtem Rafał zdarł konia z okrzykiem
461  2,  19|      miejskimi - zbiegowisko.~Nagle Rafał ścisnął niepostrzeżenie
462  2,  20|      przebyto sposobem podlezienia. Rafał nosił teraz inne nazwisko.
463  2,  20|         mają się przemycać, ale oto Rafał z ust pewnego modnisia,
464  2,  20|       wietrze huczały jednostajnie, Rafał zapytał towarzysza głosem
465  2,  20|            kuli ziemskiej... -rzekł Rafał przeciągając się leniwie.~-
466  2,  20|      nachylili się nad tym pismem i Rafał pierwszy dojrzał: "Madame,
467  2,  20|        zasypane świeżym śniegiem... Rafał szedł obojętnie, z uczuciem
468  2,  20|              Nikt nie przychodzi...~Rafał drgnął cały, tak dalece
469  2,  20|            są moje własne myśli!... Rafał! Gdybym ci to mógł słowami
470  2,  20|             cofnął się o dwa kroki. Rafał spostrzegłszy jego pomieszanie
471  2,  20|            kwiat przy końcu wiosny.~Rafał nie mógł się nadziwić, napatrzyć
472  2,  20|    momentach błyskał w nich piorun.~Rafał począł wpatrywać się w nie,
473  2,  20|           swojskich wyrazów - i oto Rafał poczuł w sobie ucisk przerażenia
474  2,  20|          Gdy otwarł się widok alei, Rafał przytrzymał go dłużej i
475  2,  20|         pokojów we czworo zasiedli, Rafał znalazł się obok starego
476  2,  20|            dawna byli przyjaciółmi. Rafał słyszał tę całą rozmowę.
477  2,  20|          gdzie miał spać Krzysztof. Rafał rozebrał się i rzucił na
478  2,  20|            światła spadały na wodę. Rafał roześmiał się patrząc na
479  2,  21|             młodzieńczą podnietę, a Rafał jako pchnięcie kindżałem.~
480  2,  21|           się usta.~W pewnej chwili Rafał uczuł, że nie pojedzie na
481  2,  21|              szepnął mu w samo ucho Rafał. - Trzeba zaczekać - pomyślał -
482  2,  21|            w wir wszystką młodzież. Rafał pragnął tańczyć z panią
483  2,  21|           szukać towarzysza oczyma. Rafał słyszał bicie nadchodzącej
484  2,  21|             nastała chwila przerwy. Rafał oddalił się do jednej z
485  2,  21|             srebrnym swym śmiechem. Rafał zbliżył się także i posłyszał
486  2,  21|           to dosyć długo. Nareszcie Rafał przypomniał sobie, co mu
487  2,  21|             mogę - et tout est dit.~Rafał począł nalegać, nastawać,
488  2,  21|          zawartych w nich pragnień.~Rafał, ledwie kilkanaście postawił
489  2,  21|             twarzy złotolitą burzę.~Rafał wcisnął się w tłum mężczyzn
490  2,  21|    Krzysztof i rzekł:~- Bądź gotów.~Rafał spojrzał na niego z ukosa
491  2,  21|             ściśniętymi zębami, ale Rafał odsunął go od siebie łagodnym
492  2,  21|     piękność ukończyła swój taniec, Rafał podniósł głowę. Od niewypowiedzianego
493  2,  21|           gwałtowne kroki i łoskot. Rafał wiedział, co to oznacza.
494  2,  21|       człowiek, mam dzieci i wnuki.~Rafał kiwał głową. Od jednego
495  2,  21|       zmarzłym śniegu. Według umowy Rafał siadł na koźle i ujął lejce.
496  2,  21|           Para z nich biła kłębami. Rafał widział ją w promykach światła
497  2,  21|     starannie i krzyknął:~- Ruszaj!~Rafał puścił konie. Polecieli
498  2,  21|          guzdrała! Koniom po bacie!~Rafał zaciął konie.~- Niech się
499  2,  21|         głosem tak rozkazującym, że Rafał poddał mu się mimo oporu.~
500  2,  21|        odwrócił się tyłem do sanek, Rafał i Krzysztof zsunęli się