Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |        jak ze snu i machinalnie dźwignął strzelbę do twarzy. Po chwili
 2  1,  1 |         do sąsiednich wykrotów, dźwignął go w górę i, ująwszy rękoma
 3  1,  2 |          Dźwięk wyrazu "ojciec" dźwignął go z omdlenia.~- Przyjadę
 4  1,  4 |     Dopiero przed Podniesieniem dźwignął ukradkowo oczy.~Wśród matron
 5  1,  5 |      cześnika wrócił. Kilkakroć dźwignął się i nasłuchiwał. Serce
 6  1,  5 |      człowieka, który by sztabę dźwignął i wsunął śrubę w otwór,
 7  1,  5 |       myśli, że już iść trzeba. Dźwignął głowę, zrobił jeszcze dwa
 8  1,  5 |     Rafał zgarnął śnieg z oczu. Dźwignął głowę, wykręcił się na siodle
 9  1,  5 |         ścisnął w ręce żelazo i dźwignął się z ziemi. Czuł śmierć
10  1,  8 |         będę w tym...~Olbromski dźwignął się z krzesła, jakby się
11  1,  8 |         poddaństwa, jakbyś góry dźwignął z miejsca.~- Istotnie, moja
12  1,  8 |            Z tego, żeś nie jego dźwignął, bo on zostanie sobą, tym,
13  1,  8 |   Książę Gintułt leniwym ruchem dźwignął się z krzesła i rzekł przez
14  2,  9 | uśmiechały się dobrotliwie. Gdy dźwignął głowę i odsunął brunatną
15  2,  10|       Więzień z odrazą i trwogą dźwignął głowę i znużonymi oczyma
16  2,  12|       za drzwi. Wędrowiec wolno dźwignął głowę i rzekł mu przez zęby,
17  2,  18|    nagła Krzysztof się ocknął i dźwignął. Oczy mu się rozwarły szeroko
18  3,  3 |        Krzysztof w mgnieniu oka dźwignął karabin, obrócił go młyńcem
19  3,  3 |        jeszcze długo. Nareszcie dźwignął się z ziemi jak ciężko pijany.
20  3,  3 |          załkał, zachichotał... Dźwignął ramiona i jak radosny lew
21  3,  6 |         tuż w dymie. Sokolnicki dźwignął się na strzemionach, przeciągnął
22  3,  7 |         jadł.~Kiedy ostatni raz dźwignął się z ziemi i podniósł oczy,
23  3,  7 |       we drzwiach pokoju.~Rafał dźwignął ciężką głowę i skierował
24  3,  7 | Przecież to jakiś oficer.~Rafał dźwignął się ze swego miejsca i wyciągnął
25  3,  9 |         mrok i czekał. Tak samo dźwignął głowę naród wojska. Krew
26  3,  11|         wnętrza szańca, Michcik dźwignął się z ziemi, obejrzał wkoło
27  3,  11| podłożył ręce pod głowę Rafała, dźwignął go z ziemi i posadził na
28  3,  14|     jego stronę. Wtedy gniew go dźwignął z ziemi. W nieprzejrzanym