Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |   kryształu. Stare 'jodły rzucały cień na połowę urwiska.~Wróciwszy
 2  1,  1 |            gdzie już osiadł zimny cień wieczora. Na krańcach leśnych
 3  1,  4 |       pachnący, uroczy, kwiecisty cień. Przychodziły nań chwile,
 4  1,  5 |          spuszczone rzucały długi cień rzęs na białe, zadumane
 5  1,  5 |           Helena zeszła wolno jak cień. Zstąpiła ku niemu jak niewidzialna
 6  1,  7 | przeźroczyste jakoby krople wody. Cień od drzew był na młodych
 7  1,  7 |   szelestu prawie zajechawszy pod cień ogromnych drzew przed gankiem,
 8  1,  10|          rozłożystych, że rzucały cień na ćwierć dziedzińca. Uwijało
 9  1,  11|       przez jego głowę nie wionął cień pytania: co będzie dalej?
10  1,  11|           łagodny mrok płynął jak cień białej chmurki przez lazurową
11  1,  14|          znikome, prawdziwie jako cień. Wszystko stało na miejscu.
12  1,  17|      słońcem. Pod murami stał już cień włoski, martwy, jak opończa
13  2,  2 |         niebiosa usiłuje zobaczyć cień przedbytu, pierwsze ciała
14  2,  2 |         hieny, przelatuje nad nią cień orła i sępa, głowę okrąża
15  2,  11|     daktylów. Wkroczyli w głęboki cień. Podniósłszy oczy ujrzeli
16  2,  15|         promień słoneczny i każdy cień, każdy zapach i kształt
17  2,  17|     ciemnych sosen i wysokich lip cień już padał tak gruby, że
18  2,  17|         bukszpanu i tuli pod sobą cień tyli, że w nim głowy nie
19  2,  20|           na własność brać różowy cień policzków, który wpływa
20  3,  1 |         ujmą piersiom żałoby. Pod cień król sosny przyszedł zielonej,
21  3,  3 |         każdego kamienia, a każdy cień przelatujący zwiastował
22  3,  3 |           gdzie suchy, bezmglisty cień poranka leży nad dolinami
23  3,  6 |      czuprynę generała i olbrzymi cień jego głowy na przeciwległej
24  3,  11|        miasta oświetlały kościół. Cień od figury Gintułta, ruchomy,
25  3,  12|         zbudzą, niezrównany owoc. Cień jeszcze w sadzie, czad od
26  3,  12|         do ściany i przemieniła w cień nic nie wiedzący, a przecie
27  3,  13|           w narożnikach muru niby cień wiecznie obecny czyhają
28  3,  14|          pierwszy z brzegu czarny cień, który zdołał uchwycić oczyma.