Tom, Rozdzial

 1  1,  4 |         spać natychmiast.~To samo zresztą czynił dom cały. Od szeregu
 2  1,  4 | odpowiedzi na pytania, których mu zresztą cześnik nigdy nie zadawał.
 3  1,  5 |        kierunku drogi. Rafał czuł zresztą doskonale, że jedzie szlakiem,
 4  1,  7 |     ratować jakoś obudwu. Powziąć zresztą wieść jakąś... Sama nawet
 5  1,  8 |          nie masz racji eksmisji. Zresztą pilnie karczuję pustki jałowcowe,
 6  1,  9 |    dlaczego?~- Bo są wiekowi... A zresztą...~- A zresztą co?~- A zresztą...
 7  1,  9 |       wiekowi... A zresztą...~- A zresztą co?~- A zresztą... mieszkają
 8  1,  9 |    zresztą...~- A zresztą co?~- A zresztą... mieszkają daleko.~- Tak.
 9  1,  9 |         książę uprzejmie, patrząc zresztą gdzieś daleko. - Chciej
10  1,  13|      Toteż jako łup idą dalej. Ja zresztą... Ale ci mówię: konie Lisippa
11  1,  14|           jak Mniewskiego, którzy zresztą w owej dobie łączyli się
12  1,  14|    wziąłem fort, klucz fortecy. A zresztą, w jego opinii jest najfatalniejsza
13  1,  14|    przepędza kuna, pies, motyl. A zresztą... Oto zbudziły się w nas
14  1,  15|   trzymali z chudeuszem kompanii. Zresztą, dla oka tylko i zadowolenia
15  1,  15|           tym językiem. Mocno nim zresztą pogardzał, równie jak wszechobecną
16  2,  1 |         dopiero przyjechałem... A zresztą... ja nie mogę grać tak
17  2,  2 |         ciężki Meister vom Stuhl. Zresztą Rafał ukrywał się doskonale.
18  2,  4 |         ciężki Meister vom Stuhl. Zresztą Rafał ukrywał się doskonale.
19  2,  7 |       cicha i rzewnie świergolił. Zresztą była cisza. Las obejmował
20  2,  12|         jesteśmy w kuzynostwie. A zresztą... Rafałku, błagam cię...~
21  2,  17|    podkomendnych. Nie zostawił ta zresztą komendant pobratymca jednego
22  2,  23|           artyleryjskiego obudwu. Zresztą Jarzymski wdał się w tę
23  2,  24|          zostawiał żołnierzowi, a zresztą wszystko sam pełnił. Uczył
24  3,  8 |          rzekł łagodniej:~- Ja tu zresztą słyszałem, oprócz swego
25  3,  9 |          utrudnić wyrąbanie. Może zresztą biorą teraz wilcze doły
26  3,  12|        nędza i trwoga. Przylgnęło zresztą do nich obudwu jakieś echo
27  3,  15|       wieść pożądaną, najczęściej zresztą niedołężnie wymyśloną, niepotrzebną