Tom, Rozdzial

 1  1,  2 |      sieni, na ganku, w bokówkach starych ciotek, sióstr-panien odwiecznych
 2  1,  2 |         strzechą niską za dobrych starych czasów. Hańbaż by to dla
 3  1,  5 |       polegał na czytaniu urywków starych gazet, które cześnik pożyczał
 4  1,  5 |           szczęśliwy. Suche pręty starych, wyschłych drzew huczały
 5  1,  5 |          mogiłki po zapomnianych, starych cmentarzach. Błękitne śniegi
 6  1,  7 |           świat podstarości.~Para starych, wychudłych szkap, odwieczna
 7  1,  15|         wedle przypadkowego wzoru starych pieczeniarzy i panegirystów
 8  1,  17|       szyję, przerażone dzikością starych bastionów. Za groblą droga
 9  1,  17|         włóczyły się bezradnie po starych pajęczynach, które mąka
10  2,  5 |         słowy twoimi wysnutymi ze starych ksiąg, wspaniałym, wszystkowiedzącym
11  2,  18|        świadki dawnych udręczeń i starych rozmyślań, słowa-westchnienia
12  2,  24|         Pojmano kilku, przeważnie starych, jak zmiatali w stronę domową
13  3,  1 |    szwadron lansjerów, złożony ze starych legionowych wiarusów, znajdował.
14  3,  3 |           padały strzały. Ktoś ze starych wiarusów doradzał, żeby
15  3,  3 | dwadzieścia kobiet różnego wieku, starych i młodych.~Stały skupione,
16  3,  3 |       ziemię i przydusiła go kupa starych i podstarzałych bab, wyrzucona
17  3,  3 |         patrzał na stygnące trupy starych niewiast, na kałuże krwi
18  3,  3 |      światło półokrągłego okna ze starych przepalonych szyb wyszedł
19  3,  5 |     pięćdziesięciu, zamkniętych w starych basztach. Broniliśmy się
20  3,  6 |  tajemnicze półmroki. Tylko aleje starych lip na piaszczystych wzniesieniach,
21  3,  6 |        wiedzionych, szły po linii starych, pruskich karabinów z rozkołatanymi
22  3,  8 |        łasce obcego rządu i kilku starych lokajów, pełen chorych oficerów
23  3,  10|         poseł nie poznaje, widzę, starych przyjaciół!...~- Ale gdzież
24  3,  10|   bombardowanie własnymi armatami starych kościołów, prace ziemne
25  3,  11|           spędził pod osłoną tych starych podcieni, tych wielkich,
26  3,  12|           wykrzykują w gęstwinach starych wiśnio spękanej korze, o
27  3,  13|        Fioletowy smętek osiadł na starych, sczerniałych obrazach.