Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |            na podobieństwo błękitu nieba spomiędzy obłoków i wówczas
 2  1,  1 |           obłoczki ranne z krańców nieba aż tu przyżeglowały i między
 3  1,  1 |          są jakby kroplami bladego nieba północnej wiosny, które
 4  1,  1 |           wyjadę, chociażby kije z nieba leciały! Tu siedzę, i skończona
 5  1,  7 |         niebu, opuszczały wodę dla nieba, oddzielając się od niej
 6  1,  8 |          schylały się ku niej spod nieba, patrząc weń przerażonymi
 7  1,  9 |            ich sięgały do czarnego nieba, a liście szemrały w chmurach.
 8  1,  11|       wrzosu i macierzanki. Błękit nieba okrywał się co chwila obłokami
 9  2,  2 |          brzmiał jakoby pieśń spod nieba:~- Oby ogień panujący w
10  2,  4 |          brzmiał jakoby pieśń spod nieba:~- Oby ogień panujący w
11  2,  5 |         wiekuistej nieskończoności nieba i stała tak długo, kołysząc
12  2,  5 |            widoki ziemi, na obłoki nieba — widzę jego spojrzenie.
13  2,  6 |            się w zrzedłym błękicie nieba kudłatą i potarganą albo
14  2,  7 |       obłokami płynącymi w lazurze nieba, dwiema falami lecącej Wody,
15  2,  8 |            na wypatrywaniu ziemi i nieba. Sennymi oczyma witali pracowników
16  2,  8 |            piersi błogosławieństwo nieba i ziemi, wychwalanie wszystkiego,
17  2,  11| zastępowało drogę i zasłaniało pół nieba inne zjawisko. Więc w jednym
18  2,  20|            wszystko czarodziejstwo nieba nad ranem i wszystek urok
19  2,  21|           marzył o tamtej, córze~I nieba i dnia. Zaczął się taniec.
20  2,  21|        brutalną plamą jasny błękit nieba. Rafał zatrzymał się, znieruchomiał.
21  3,  1 |          modrym zamgleniem błękitu nieba, jakoby snem patrzącego
22  3,  1 |        przerażona między otchłanią nieba a przepaścią chłonącą oceanu-otoczyświata.
23  3,  5 |           sucha i widok wiosennego nieba. Jakże się radował obrazem
24  3,  10|    grubiańsko młody. - Żeby kije z nieba leciały, żeby w kupę gruzów
25  3,  12|            wierzchołkiem w lazurze nieba, a lśniące liście klonu,
26  3,  15|     zdrzewistrącza-wistarii, barwę nieba południowego wsysający w
27  3,  15|          wątku:~- Spadłeś mi jak z nieba! Sam nawet nie wiesz, jak