Tom, Rozdzial

501  2,  21|             posterunku... - szepnął Rafał. - Leci na znak do tamtego.~
502  2,  21|          już stronie wartu wodnego. Rafał wychylił się i złapał jedno
503  2,  21|           wodę i broniło przystępu. Rafał w rozpaczy zwalił je wiosłem,
504  2,  21|       pocznę?...~- Wiesz co - rzekł Rafał ściągając przemokłe buty -
505  2,  21| Wytrzeszczonymi oczyma patrzał, jak Rafał drze swą koszulę i suchymi
506  2,  21|          pytał. Gdy już byli obuci, Rafał kazał mu jeszcze bardziej
507  2,  21|         rozległ się huk wystrzałów. Rafał parsknął śmiechem. Krzysztof
508  2,  21|            piaszczysty wzgórek. Tam Rafał rozkraczył nogi i wrzasnął:~-
509  2,  21|                Krzyś - rzekł szybko Rafał głosem wesołym - a wiesz
510  2,  21|           plamą jasny błękit nieba. Rafał zatrzymał się, znieruchomiał.
511  2,  21|           jakoby kobuzów i kukułek.~Rafał odchylił całe drzwi i mimo
512  2,  21|        powiedzieć, matka... - rzekł Rafał licząc ponuro oczyma dzieci -
513  2,  21|           aż do sztyletu i krócicy, Rafał go chwycił za rękę.~- Pytam
514  2,  21|        schowaj, słyszysz! -rozkazał Rafał szeptem. - Dasz jej pięć
515  2,  21|         spojrzał takim wzrokiem, ze Rafał uchylił się dość pokornie.
516  2,  22|      przerzynały różową przestrzeń. Rafał wyprzedził towarzysza i
517  2,  22|             ta jaskółka! - nastawał Rafal.~- Moje fuchsy ta nie ostatnie,
518  2,  22|             jak za swoje pieniądze.~Rafał nie dał się prosić i tęgo
519  2,  22|             się sprawiają? - rzucił Rafał zapytanie, gdy gospodarz
520  2,  22|           wszystko jedno..: - rzekł Rafał obłudnie - ale zawsze lepiej
521  2,  22|            i rzucił wyraz:~- Jogry!~Rafał zerwał się na równe nogi
522  2,  22|            do okna murowanki. Kiedy Rafał wyjrzał, wszyscy trzej z
523  2,  22|         wywalone okno. Złożyli się. Rafał zmierzył w kupę i wypalił.
524  2,  22|            się z pałaszami do okna. Rafał znowu zmierzył w kupę i
525  2,  22|             krócicy wprost, o krok. Rafał, spełniwszy swoje na górze,
526  2,  22|         ostatni strzał, jaki mieli. Rafał i przewodnik siłą wywlekli
527  2,  22|       śmierci nabijał strzelbę, gdy Rafał stał zaczajony pod oknem
528  2,  22|      Tarnowie. Idąc za radą Ślązaka Rafał z Cedrą wymknęli się z karczmy
529  2,  22|             jak chcesz... - mruknął Rafał niechętnie.~Krzysztof, podobnie
530  2,  22|             tak zmienionego kolegę, Rafał nie mógł słowa przemówić
531  2,  22|        człowiekiem zamożnym - rzekł Rafał. - A jeśli tak, to co innego.
532  2,  22|           mnie... nie wiem, jak tam Rafał... - rzekł raptem Cedro
533  2,  22|          się tam udać na przekąskę. Rafał, ty po starej znajomości,
534  2,  22|         jakiegoś osobnego stoliczka Rafał i Krzysztof znaleźli się
535  2,  22|             wstał ze swego krzesła. Rafał poszedł za jego przykładem.~-
536  2,  24|           zajął w pierwszej chwili. Rafał nie chciał za nic służyć
537  2,  24|            Auerstaedt i Prenzlowem. Rafał ze swym pułkiem pociągnął
538  2,  24|    Dziewanowskim. Tam właśnie kwitł Rafał Olbromski.~Już pod Nowem,
539  2,  24|             ubito kilkanaście koni. Rafał wywijał tego dnia szabliskiem
540  2,  24|             wyrwały szable i w bój! Rafał co tchu w piersi szarpnął
541  2,  24|        długiej chwili nasłuchiwania Rafał stwierdził nareszcie z radością,
542  3,  4 |       rogami spotkał nas w lesie... Rafał do niego strzelił... Szczepan...
543  3,  6 |             i wszyscy.~Podporucznik Rafał Olbromski wesoły był tego
544  3,  6 |       oddział dawno w lesie utonął.~Rafał wywiódł konia z koleiny
545  3,  6 |           niewysoka jego wieżyczka.~Rafał obojętnie patrzał w piaszczyste
546  3,  6 |               W miejscu - spocznij.~Rafał zostawił swego tresowanego
547  3,  6 |         cicho, sekretnie.~- Na koń!~Rafał bezwiednie, z oczyma utkwionymi
548  3,  6 |            w powietrzu.~- Nacieraj!~Rafał czuł wściekłą rozkosz w
549  3,  6 |          teraz wszystka z szablami. Rafał czuł to doskonale, jak roztrącone
550  3,  6 |         stal z trzaskiem zgrzytała. Rafał pochwycił moment, wparł
551  3,  6 |         boku skrzydłowy wachmistrz.~Rafał czuł się na siłach i odwalił
552  3,  6 |      kilkunastu wziętych w niewolę.~Rafał nie rozumiał teraz dokładnie
553  3,  6 |          się ku leśnemu wybrzeżu.~I Rafał podniósł oczy.~Na spotkanie
554  3,  6 | uprowadzenia dwu setek niewolnika. ~Rafał już tego sukcesu nie widział.
555  3,  6 |          węgiersku czy po rumuńsku. Rafał domyślał się, o co chodzi
556  3,  6 |            obserwując swych jeńców. Rafał nie czuł się dobrze. Było
557  3,  6 |             Pierwszy to raz w życiu Rafał uczuł, co jest sława. Dreszcz
558  3,  6 |         pola otoczony był parkanem. Rafał zapamiętał sobie ten na
559  3,  6 |          hukał tam, kogoś szukając. Rafał przez ten czas siedział
560  3,  6 |       tamten w kącie sieni.~Wkrótce Rafał został opatrzony przez chirurga.
561  3,  6 |    przyszedł, żeby zapalić światło. Rafał nie miał o to pretensji:
562  3,  6 |            rannych z fortu wynoszą. Rafał widzi jeszcze twarz bladą;
563  3,  6 |           wielkim krokiem do łóżka. Rafał z wściekłością patrzał na
564  3,  6 |             na kartkach pugilaresu.~Rafał nie mógł już myśleć o spaniu.
565  3,  6 |       położył się na połowie łóżka.~Rafał z uszanowaniem odsunął się
566  3,  6 |              mruknął już przez sen.~Rafał wymienił swe nazwisko.~-
567  3,  6 |           wszystko ucichło, a kiedy Rafał sądził, że przybysze już
568  3,  6 |            tchu do łóżka, na którym Rafał siedział w kucki, słuchając
569  3,  6 |     Sokolnicki rzucił się na łóżko, Rafał postanowił korzystać ze
570  3,  6 |             okienka w dużym pokoju, Rafał przelazł przez śpiącego
571  3,  6 |        Rawki od strony południowej.~Rafał skoczył w podwórze i po
572  3,  6 |             zstąpiła w płaszczyznę.~Rafał dał wówczas koniowi ostrogę
573  3,  6 |       drzewa następnej - Janczewic.~Rafał wypuścił konia. Za chwilę
574  3,  6 |     szlochem koguty, kaczęta, gęsi. Rafał patrzał w ten obraz przygasłym
575  3,  6 |          już i zasiane w ogródkach. Rafał przeleciał jeszcze raz wzdłuż
576  3,  6 |             leć ku mnie z raportem.~Rafał puścił konia we wskazanym
577  3,  6 |            wyczekawszy sporą chwilę Rafał posunął się dalej, żeby
578  3,  6 |         okolicą niby drżący okrzyk. Rafał roześmiał się wesoło. Zawołał
579  3,  6 |          cwałem sunęła ku Wygodzie.~Rafał spiął Bratka ostrogami i
580  3,  6 |            Pomimo straszliwego huku Rafał słyszał te wesoło drwiące
581  3,  6 |         batalionu i pobrzeżu lasku. Rafał, zostawszy w tyle, widział
582  3,  6 |         Trzy!~- Cztery!~- Cel! Pal!~Rafał był w stanie niesłychanego
583  3,  6 |           niedawno leciał jego koń, Rafał ujrzał na prost siebie zionące
584  3,  6 |           zasłaniał linie piechoty. Rafał chcąc wszystko lepiej widzieć
585  3,  6 |             Dym osłonił ich chmurą. Rafał słyszał tylko wokoło siebie
586  3,  6 |             tak dziko wywrócone, że Rafał ocknął się jak ze snu. Tamten
587  3,  6 |        niego, inny podniósł szablę. Rafał zdarł swego konia i stępa
588  3,  6 |           runął na przednie kolana. Rafał wyrwał nogi ze strzemion
589  3,  6 |            przestwór. Wtedy dopiero Rafał zobaczył, że ze zwierzęcia
590  3,  6 |             bez komendy. Strzelali. Rafał potykał się na kępach, pniakach,
591  3,  6 |        strzelał, nabijał, strzelał.~Rafał chwycił karabin leżący na
592  3,  6 |        wśród drzew, walili naprzód. Rafał w osłupieniu patrzał na
593  3,  6 |         broń i rzucili się naprzód. Rafał ogarnięty szałem szedł z
594  3,  6 |           bagnetem, bili kolbami... Rafał, nie umiejący robić bronią,
595  3,  6 |             swym koniem Godebski...~Rafał znalazł się w truchlejącym
596  3,  6 |            i kilkunastu adiutantów. Rafał poznał ich wszystkich oczyma,
597  3,  6 |            im dziewięć tylko armat. Rafał był w ich pobliżu. Słyszał
598  3,  6 |      resztki siedlisk wieśniaczych.~Rafał trafił tam właśnie pospołu
599  3,  6 |       naprzód z południa i wschodu.~Rafał podjął karabin zabitego
600  3,  6 |              mokry i rudy od błota.~Rafał z innymi osłaniał armaty.
601  3,  6 |           Noc już była głęboką, gdy Rafał wydostał się z walczących
602  3,  7 |       pobliżu szubienicy miejskiej, Rafał ocknął się nade dniem. Szopa
603  3,  7 |          zebrali w kupę i uszli... ~Rafał wmieszał się w szeregi i
604  3,  7 |       zapasy i napoje. W chwili gdy Rafał nadszedł, gwardia już była
605  3,  7 |          bliżej strzały karabinowe. Rafał zatrzymał się w jednym z
606  3,  7 |              Para szła z niego.~Gdy Rafał przybiegł do strzemienia
607  3,  7 |           ciebie miejsce adiutanta.~Rafał podziękował mu ukłonem i
608  3,  7 |             na pół oślepły Andrzej. Rafał widział to wszystko jakby
609  3,  7 |            głos we drzwiach pokoju.~Rafał dźwignął ciężką głowę i
610  3,  7 |           Przecież to jakiś oficer.~Rafał dźwignął się ze swego miejsca
611  3,  7 |            posiłek i ułożyć do snu.~Rafał ocknął się dopiero nazajutrz
612  3,  7 |    bezdźwięcznie sprzątał w pokoju.~Rafał czuł się daleko lepiej.
613  3,  7 |     musielibyśmy się zaraz rozstać.~Rafał nie zrozumiał.~- Będę zmuszony
614  3,  7 |           wiadomości, gdzie jesteś.~Rafał zamilkł. I książę siedział
615  3,  7 |            obozu? -wykrętnie spytał Rafał.~- W celu przypatrywania
616  3,  7 |       nieszczęścia kraju... - mówił Rafał ze spuszczonymi oczyma.~-
617  3,  7 |           Kto podpisał?! - krzyknął Rafał wyskakując z łóżka.~- Leż
618  3,  8 |              Żegnaj, stara chato...~Rafał usiłował skleić coś pocieszającego,
619  3,  8 |             jazdy za wodę. Książę i Rafał siedli w jedną z nich i
620  3,  8 |    kotwicami i zaściełano pomostem. Rafał powziął wiadomość, że generał
621  3,  8 |        podjechał bliżej do bryczki. Rafał wysiadł z niej i szedł ścieżką
622  3,  9 |             ścianach domostw. Kiedy Rafał, jako adiutant generała
623  3,  9 |           ułańskie Dziewanowskiego. Rafał z dala poznał swe barwy.
624  3,  9 |            zabudowaniach otwockich. Rafał znalazł pomieszczenie w
625  3,  9 |           począł i do niej należał. Rafał nie mógł usnąć. Wstał w
626  3,  9 |           komenderującego placówką. Rafał poszedł za nimi z dala i
627  3,  9 |             wołano już do generała. Rafał wsunął się do pałacowego
628  3,  9 |          1807 roku pod Gdańskiem...~Rafał słysząc te słowa ujrzał
629  3,  9 |         jechał na koniu Sokolnicki. Rafał widział przed sobą jego
630  3,  9 |            pracujących na moście... Rafał był znużony poprzednią bezsenną
631  3,  9 |              brzuch, boki, plecy... Rafał poskoczył ku miejscu bitwy
632  3,  10|         Połańcem oraz pod Niekuszą, Rafał Olbromski znajdował się
633  3,  10|              w którym znajdował się Rafał, wyjechał z lasów nadbrzeżnych,
634  3,  10|           gwarząc o wypadkach dnia. Rafał, niewiele tutaj znający
635  3,  10|          jako za swoją dąży sprawą. Rafał znał doskonale ów wyraz
636  3,  10|          owo cudnobarwne zdarzenie. Rafał na mocy starego przyzwyczajenia
637  3,  10|        kroków tą aleją w milczeniu.~Rafał obejrzał się poza siebie...
638  3,  10|             srodze zachlapane buty. Rafał wsunął się do salonu. Powiódł
639  3,  10|           najwyższego uniesienia... Rafał podniósł oczy i ujrzał wbite
640  3,  11|                          Sandomierz~Rafał Olbromski zdołał dnia 9
641  3,  11|             generała Sokolnickiego, Rafał musiał ciągle przebiegać
642  3,  11|          żyła nierozerwalna.~Nieraz Rafał zdybał tak księcia siedzącego
643  3,  11|            powrocie swoim zza Wisły Rafał rzadziej widywał księcia.
644  3,  11|   wrzeszczały oszalałe głosy.~Kiedy Rafał wybiegł z domostwa, już
645  3,  11|          rwąc włosy. W mgnieniu oka Rafał ich zaprzągł do roboty.
646  3,  11|            Opuszczony od wszystkich Rafał zaniechał ratunku. Idąc
647  3,  11|       miejscu rozkazy. W chwili gdy Rafał zbliżał się, ryknęły z zamku
648  3,  11|             czyli na zamek i bramę. Rafał otrzymał rozkaz przyniesienia
649  3,  11|            wszystko, co się dzieje.~Rafał pracował wraz z innymi oficerami
650  3,  11|              Pamiętaj, pamiętaj!...~Rafał, nie słuchając dalej, pobiegł
651  3,  11|           Gór Pieprzowych.~Zaledwie Rafał wybiegł z parowu na jaśnię,
652  3,  11|          Świętego Jakuba! - zawołał Rafał przypomniawszy sobie zlecenie
653  3,  11|    Przybiegłszy na miejsce wskazane Rafał zastał już wśród obrońców
654  3,  11|         przybiegł zdyszany adiutant Rafał Olbromski i zdawał sprawę,
655  3,  11|              Do mnie, dzieci wdowy!~Rafał Olbromski usłyszał ten okrzyk
656  3,  11|          Nie daj świętych popiołów! Rafał rzucił się na kanoniera
657  3,  11|          Już cię szukają... Umykaj!~Rafał zrozumiał tę radę. Powiódł
658  3,  11|         nigdzie żywego człowieka... Rafał, a za nim żołnierz niosący
659  3,  12|    kapitulacji 19 czerwca posiedli, Rafał Olbromski, książę Gintułt
660  3,  12|         Dość już było światła, żeby Rafał mógł dojrzeć, co się stało
661  3,  12|         jego poczerniałych wargach. Rafał marzył jak o szczęściu,
662  3,  12|            austriackiego w mieście, Rafał zgłębiał swoje położenie.
663  3,  12|            Zofka buchnęła we drzwi. Rafał biegł na dwór wdziewając
664  3,  12|      przybyli, wprowadził w gródze. Rafał zapinał popręgi. Za chwilę
665  3,  13|         podczas szturmu Sandomierza Rafał powrócił jak niepyszny do
666  3,  13|            aż do wskazanej polanki. Rafał na czele swoich przeskoczył
667  3,  13|        Zbadawszy wszystko dokładnie Rafał poszedł na spotkanie drugiej
668  3,  13|      pierwsze wzgórze. Ale zaledwie Rafał rzucił okiem w nizinę, zdarł
669  3,  13|             było stamtąd ich krzyk. Rafał poskoczył za nimi. Zatoczył
670  3,  13|           darmo sprzedał swe życie. Rafał przypadł ku niemu ze szlochaniem.
671  3,  13|     Wszystkich za lamusem pogrzebu.~Rafał bezmyślnie poszedł w tę
672  3,  17|        obwieścił mu radosną nowinę. Rafał co prędzej wziął z wojska
673  3,  17|             to dla ulżenia staremu. Rafał przeczuwał, że tylko ze
674  3,  17|           rok po osiedleniu się już Rafał wzniósł stodoły o murowanych
675  3,  17|          łat bielił się na okolicę. Rafał przeżył duszą całe to budowanie.
676  3,  17|      Nadeszło lato dwunastego roku.~Rafał w tym czasie, po zżęciu
677  3,  17|             stary las, nie bój się!~Rafał zakładał sobie wiele na
678  3,  17|            w burkę jechał podróżny. Rafał nie spuszczał go z oka.
679  3,  17|           się bryka o staje, o dwa. Rafał stanął na pniaku. Podróżny
680  3,  17|         ramiona bez słów.~Za chwilę Rafał siedział z przyjacielem
681  3,  17|         Zaledwie z miejsca ruszyli, Rafał zaczął pytać:~- Skądże w
682  3,  17|              Cóż za koń! - nie mógł Rafał powstrzymać okrzyku, patrząc
683  3,  17|         rozumie się...-poprawił się Rafał. -Ja bo siedzę tak na uboczu...~-
684  3,  17|        zbierzesz?~- Ja?! - krzyknął Rafał. - Czyś oszalał? Patrzajże,
685  3,  17|     przeciwko nam służył! - wtrącił Rafał, przejęty nagłą złością
686  3,  17|           przyobiecał pod siodło...~Rafał milczał posępnie. W pewnej
687  3,  18|           rewia powszechna. Cedro i Rafał Olbromski spodziewali się