Tom, Rozdzial

 1  1,  4 |                  wędzidło, rwać jak dziki wicher przez rowy i płoty, choćby
 2  1,  5 |                   pełza jak bluszcz, póki wicher świętego obrazka nie zedrze
 3  1,  5 |               siodło i z ciszy wyjechał w wicher. Teraz już sama Baśka niosła
 4  1,  5 |                raptownie jak kupa piasku. Wicher dął zaciekle. Wypadał z
 5  1,  5 |                   grzywa siekła policzki. Wicher go do kości przejął. W tym
 6  1,  10|               tylko jak fala wzdęta przez wicher krótko zahuczał i ustał.
 7  1,  14|                    że wciągnę w płuca ten wicher, który genialnymi myślami
 8  2,  6 |             jesteś niż zima, niż lód, niż wicher! Mocniejszy jesteś niż wilk.
 9  2,  7 |               barwie trupiej kości, którą wicher, słońce i deszcz w próchno
10  2,  7 |              lasami, przechodził z hukiem wicher.~Helena rękoma objąwszy
11  2,  10|                 jest nie co innego, tylko wicher bezgraniczny lecący nad
12  2,  11|                nich krąży noc, czy dzień. Wicher straszliwy ryczał w trąby
13  2,  12|                  dziewiczego wdzięku, gdy wicher podwiewał ich nadobne, strzępiaste
14  2,  17|            oszalały, a całe Litwy ptactwa wicher straszliwy gnał w ocean
15  2,  18| słowa-westchnienia porwał mu z warg lotny wicher:~- Plemię moje, plemię...
16  2,  19|               ukazała się czwarta postać. Wicher zduszonego westchnienia
17  2,  20|             głuche doły odtrącenia, gdzie wicher potępieńczy wyszarpuje :
18  2,  24|                dzień mrozu, nagła odwilż, wicher i deszcz, znowu przymrozek.
19  2,  24|                gdy pluta obu batem bije a wicher ćwiczy po udach. Piechura
20  2,  24|                  pościeli. Ale w deszcz i wicher wyłazili spod przemokłej
21  2,  24|                  w oczy śnieg z deszczem, wicher niósł słotne chmury po samej
22  3,  6 |            Mnóstwo z nich wiatr już obił, wicher obdarł, a granatowa fala
23  3,  6 |                  rozpaczy podjudza ją jak wicher ptaka, a widok wysokich,
24  3,  12|                 konie! Lecą ,jak ów ranny wicher na skrzydłach wiatronogich
25  3,  14|             poszedł w miasto. Bił deszcz, wicher ze świstem i wyciem leciał
26  3,  14|              stanęli. Wszczęła się cisza. Wicher tylko kwiczał latając po