Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |        siostry biegną na wyścigi...~Niegdyś wdzierała się na tę górę
 2  1,  3 |       wstręt powziął, tak cierpliwy niegdyś na kurzawę i upał słoneczny..."~-
 3  1,  3 |         wspominał rozmaite wzmianki niegdyś słyszane o podobnych, ledwie
 4  1,  7 |           pierworodnym, o ukochanym niegdyś, który, nie widziany od
 5  1,  10|            nawet w ulice, gracowane niegdyś z pilnością. Pałac, przebudowany
 6  1,  12| przyjacielem z lat obozowych. Razem niegdyś uczyli się, fantazjowali,
 7  1,  14|        prawa, gdzie lśni oręż". Tak niegdyś rzekł Cezar do Metellusa,
 8  1,  17|        roboty u boku Czechowskiego, niegdyś w kraju majora, awansowanego
 9  1,  17|        szedł ku Miglioretto śliczną niegdyś, platanową aleją. Nie ocalało
10  2,  9 |            jest i będzie. Jakże się niegdyś łudził sądząc inaczej! Ale
11  2,  9 |            o liściu buka, który był niegdyś maleńki u łona matki-gałęzi,
12  2,  11|      Rzeczypospolitej Liguryjskiej, niegdyś Genueńskiej. Góry były coraz
13  2,  14|       dziwaczne ubranie, bo żakiet, niegdyś wykwintny, krojem francuskim,
14  2,  18|          rozdrożu spróchniały słup, niegdyś pomalowany ciemną farbą.
15  2,  21|       którzy będą wytykali palcami, niegdyś sto razy gorzej dawali nurka.~
16  2,  21|             alei w Grudnie. Sama go niegdyś zrobiłam... W latach moich
17  2,  21|        budowania wysoki i śpiczasty niegdyś dach zapadł się zgniłymi
18  2,  23|           Maurycy Hauke, pułkownik, niegdyś współdyrektor robót ziemnych
19  3,  3 |           wszystko sąd i mieszkanie niegdyś, od czternastego wieku,
20  3,  7 |            kraty, przy których biło niegdyś w oczekiwaniu. Żelazne szczeble
21  3,  12|          pościeli do izby narożnej, niegdyś Rafałowej, wołanie służby
22  3,  13|         widniały białe mury. To, co niegdyś tak uderzyło wyobraźnię
23  3,  13|            królewski miecz. Tak jej niegdyś tego złotego miecza zazdrościły
24  3,  14|             słoty, szedł wesoło jak niegdyś. Najbliższym celem marszu
25  3,  14|           między oliwami, w pustych niegdyś domach widać już było mieszkańców.
26  3,  17|         jodłach i bukach, które tam niegdyś szumiały. Wielkie wykroty,