Tom, Rozdzial

 1  1,  3 |     wyraźnych granic płynie przez niebo, tak płynęła wskroś ciała
 2  1,  5 | zaziemskiej, nieprzemierzonej jak niebo. Pragnął zwierzyć jej, co
 3  1,  7 |           się na wznak. Patrzał w niebo rozwartymi oczyma. Miał
 4  1,  8 |       wznak w dąbrowie, patrząc w niebo, w obłoki sunące wskroś
 5  1,  8 |         krzesła i oczy zwrócone w niebo. W konarach odwiecznych
 6  1,  8 |        tylko pod stopami została, niebo nad głową. Słońce i nam
 7  1,  8 |        stawu, w której odbiło się niebo z jego wichrzatymi chmurami
 8  1,  13|     latarnie. Księiyc wypłynął na niębo. W nikłym blasku jego kwadry
 9  2,  5 |      widać było czyste, granatowe niebo i miliardy na nim gwiazd.
10  2,  6 |       miękkich zwojów podnosiły w niebo kamienne głowy bezleśne
11  2,  9 |          i obuchy siekier. Czarne niebo zaciężyło na ciemieniu,
12  2,  9 |         naszą widziała... I ty, o niebo...~Ale gdy te westchnienia
13  2,  9 |          nas oboje kochała...~Ty, niebo wieczne, bądź sobą, które
14  2,  11|           kamienistym strzelała w niebo kępa cyprysów na podobieństwo
15  2,  11|         ich strzeliste, zionące w niebo ostrymi języki, schodziły
16  2,  12|           grubą nawałą zaściełały niebo. Posępna ich barwa ścigała
17  2,  17|           gwałtem, jak idą między niebo a wodę, wyśledzić, to ci
18  2,  17|      dołów chlaszczą piany białe. Niebo wpośród dnia czarne, jako
19  2,  17| hiszpański, z którego strzelają w niebo góry skaliste, nagie, gdzieniegdzie
20  3,  4 |       oczyma utkwionymi w chmurne niebo. Słyszał wciąż trzaskanie
21  3,  4 |            rozległe, bezgraniczne niebo, po którym wloką się wielokształtne
22  3,  9 |           miarę gleby strzelały w niebo drzewa jak z baśni, rozrastały
23  3,  9 |         Już zasłona spada z góry,~Niebo jasne, znikły chmury,~Widać
24  3,  13|         jakoby dech żywy, idący w niebo ze świętych buków. Ciągnęły
25  3,  13| skamieniały. Z Wyrw wznoszą się w niebo słupy czarnego dymu! Dworu