Tom, Rozdzial

 1  1,  10|            abo i zgoła Francuz...~- Księżniczka Elżbieta... - powtórzył
 2  1,  10|             société! - domagała się księżniczka Elżbieta kapryśnym głosem,
 3  1,  10|           drzwi szybko się otwarły. Księżniczka Elżbieta wybiegła z nich
 4  1,  10|          umiał powtórzyć raz drugi. Księżniczka przez chwilę na kogoś jak
 5  1,  11|            się w nim tak dalece, że księżniczka, pani przemożna z tego domu,
 6  1,  11|           ducha są złudzeniem. Może księżniczka wcale nie wie o jego egzystencji.
 7  1,  11|           się przekonał o prawdzie.~Księżniczka Elżbieta jeździła konno
 8  1,  11|            zjechało niżej ku polom. Księżniczka chciała puścić konia i zwracała
 9  1,  11|             co tchu. Spostrzegł, że księżniczka usiłuje osadzić Unreclaimeda,
10  1,  11|            z nim coś niesłychanego. Księżniczka porwała się jak błyskawica.
11  1,  11|             było skoczyć na siodło. Księżniczka Elżbieta znikła, Słyszał
12  1,  11|            księcia Gintułta jechała księżniczka. Rafał raz tylko rzucił
13  1,  11|        przelatywaliśmy obok drzewa. Księżniczka odgięła gałąź brzozy i łaskawie
14  1,  11|       wysługiwanie się białogłowom!~Księżniczka w milczeniu, ze spuszczonymi
15  1,  16|         wstydu. Przyszła mu na myśl księżniczka Elżbieta.~Warto, żeby mię
16  1,  16|            na myśl, że ten kwiat to księżniczka. Nadobny kwiat sobie samemu
17  2,  20|          owego pana Ołowskiego jest księżniczka Gintułtówna, jedna z sióstr
18  2,  20|          jeśliby to była nawet sama księżniczka Elżbieta. Ale ujrzeć kogoś
19  2,  20|        obrócił się.~Stała przed nim księżniczka Elżbieta.~Nie, nie dawna
20  2,  20|            Elżbieta.~Nie, nie dawna księżniczka. Stała pani Ołowska, dwakroć,
21  2,  20|          kobieta, ale nie dawna już księżniczka Elżbieta. Była to dwudziestosześcioletnia
22  2,  20|          poznał, że to jest ta sama księżniczka Elżbieta, która go napawała
23  2,  20|         jest w tym samym domu, co i księżniczka Elżbieta, że po tylu latach
24  2,  21|     Księżniczko...~- Nie jestem już księżniczką, mości panie. Dawno już
25  2,  21| odosobnionym krześle siedziała jego księżniczka z głową opartą o kraj marmurowego