Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |        ostatni... I niech go tam jasne pioruny spalą, cały wasz
 2  1,  2 | śnieżnobiały mat czoła. Zobaczył jasne, puszyste włosy... Spostrzegłszy
 3  1,  2 |        stół. Okna były otwarte i jasne światło księżyca dogasało
 4  1,  3 |        Powiedz mi: długie włosy, jasne, jasne, jasne... Lydia dic,
 5  1,  3 |         mi: długie włosy, jasne, jasne, jasne... Lydia dic, per
 6  1,  3 |      długie włosy, jasne, jasne, jasne... Lydia dic, per omnes
 7  1,  10|         niej młódkę.~Miała włosy jasne, tak jasne jak ziarno dojrzałej
 8  1,  10|           Miała włosy jasne, tak jasne jak ziarno dojrzałej sandomierskiej
 9  1,  13|          grona winne, brunatne i jasne, tu i owdzie ciążyły na
10  2,  2 |          nocach. Przytula do ust jasne czółeczko, w którym przeglądają
11  2,  8 |          leżała nisko, otulona w jasne hale, w nadrzeczne murawy,
12  2,  9 |         znowu broczyć zaczęła na jasne kwiatuszki hali, którym
13  2,  14|         albo brunatne georginie, jasne nagietki i ogniste krzaki
14  2,  17|     stękał. Czekał wyprostowany. Jasne jego oczy przechodziły z
15  2,  20|      rzeczywistości, wspomnienie jasne tego, co nigdy już nie miało
16  3,  6 |          zetknął się z falami, a jasne pędy tataraku tryskały szeregiem,
17  3,  6 |  koszulinach wybiegła patrzeć na jasne wojsko i szła za nim długo,
18  3,  6 |     przezroczystej wody wybiegły jasne pędy tataraku. Było tak
19  3,  6 |      Raszyna wywalał się już nad jasne wody stawu i ciężkim cielskiem
20  3,  8 |          mnie enigmatyczne.~- To jasne jak słońce. Waćpan widzisz
21  3,  9 |     przydrożna wypuściła z pniów jasne rózgi. Rozlana struga Jagodna
22  3,  9 |      zasłona spada z góry,~Niebo jasne, znikły chmury,~Widać na
23  3,  12|         płaszczyznę i w zielone, jasne, szerokie pola. Ku Klimontowu!
24  3,  14|       niezgłębione oczy! o, róże jasne tamtej nocy!...~Szedł obskoczony
25  3,  15|          gdzie indziej. To chyba jasne. Może się przecie wojna