Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |           wziął w posiadanie, co weń weszło, i na powrót stał
 2  1,  1 |         oczu. Nardzewski patrzał weń nieruchomym spojrzeniem,
 3  1,  2 |       wyprostowała się i wlepiła weń przestraszone, upajające .
 4  1,  5 |      Zapach dodał mu sił, tchnął weń zuchwalstwo, potęgę i szał.
 5  1,  5 |           I oto piorunem zleciał weń napastniczy, obmierzły,
 6  1,  5 |   drewnianej okiennicy. Spojrzał weń i zdrętwiał. Tuż, o dwa
 7  1,  5 |     rozszarpał jej brzuch, wlazł weń ze łbem i przednimi łapami.
 8  1,  8 |         niej spod nieba, patrząc weń przerażonymi gałęźmi. Nadbrzeżne
 9  1,  11|     ciosu szpicrutą werznęło się weń nagle z całą potęgą towarzyszących
10  2,  1 |   ujrzawszy Jarzymskiego, miotał weń krzykliwe Ii~słowa:~- Z
11  2,  2 |        przełożył, ożyły i że się weń wpatrują zastygłymi oczyma...
12  2,  7 |        Liguryjskie Morze. Ciskał weń z nagła wybuchający pocisk
13  2,  10|         zwinął w siebie. Patrzał weń z mroku stalowymi oczyma.
14  2,  12|   nazwisko, ten zadrżał i wlepił weń oczy ślepe z boleści. Ale
15  2,  17|          okręt tak blisko, że my weń oczyma zajrzeli. Szalupa
16  3,  1 |        już z dala wojnę i wrosła weń, jak drzewo wrasta w ziemię
17  3,  1 |       dni była jak pełny ul, gdy weń wyrojone pszczoły na pracę
18  3,  3 |        nim szczerby, wszczepiali weń paznokcie i końce stóp,
19  3,  3 |       sobą tłum, piechur rzuciły weń jeszcze jedną salwę strzałów,
20  3,  3 | poskrzywiane knykcie wbijały się weń jak gwoździe, jak haki stalowe,
21  3,  6 |   przygasłe oczy. Oczy te patrzą weń, gdy rannego dowódcę blokhauzu
22  3,  6 |         niosą na tragach. Patrzą weń uważnie, patrzą z dołu do
23  3,  12|          kąt wedle pieca. Patrzy weń. patrzy, napatrzyć się nie
24  3,  14|  krzyżowe i sztychem. Tamci bili weń drągami z góry, żeby od