Tom, Rozdzial

 1  1,  8 | udźwignąłeś mię z ziemi.~Tyś to uczynił, któryś jest Bóg, czyli
 2  1,  8 |    mocen jesteś uczynić to, coś uczynił, wyrwij z serca niewierną
 3  1,  14|         z końca w koniec świata uczynił! Chwilami wlokły się w pamięci
 4  1,  15| bezdennych głębiach dociekania, uczynił to bez namysłu, dość, że
 5  1,  17|        cofnąć za Oglio. Tak też uczynił generał Scherer. Odłączył
 6  1,  17|       stawać w szeregu. Tak też uczynił. Zaczął dosługiwać się od
 7  2,  2 |    upada, drży i skamle... Któż uczynił to wszystko złe? Któż je
 8  2,  6 |       podobny turkot kół. Rafał uczynił znak głową, że już czas.
 9  2,  6 |     przedziwna? Kto ją dla nich uczynił? Oczy nurzały się w nią,
10  2,  9 |         się, jakim sposobem nie uczynił tego aż do tej chwili. Szedł
11  2,  9 |        te zjawiska:~- Cóżem wam uczynił? cóżem uczynił?~Czemu prześladujecie
12  2,  9 |        Cóżem wam uczynił? cóżem uczynił?~Czemu prześladujecie mię,
13  2,  9 |  odejdźcie, widziadła!~Któż was uczynił wspólnikami mojej męczarni
14  2,  17|       moja sczerstwiała wtedy i uczynił się z niej jakoby płytki
15  2,  18|  straszliwy wyraz mocy z twarzy uczynił jak gdyby maskę żelazną.
16  2,  20|      sam na sam - czegóż by nie uczynił! Za cenę jednego takiego
17  3,  1 |        myślał namiętnie. - Ileż uczynił na ziemi! Te niezmierzone
18  3,  2 |        wierzchołku wzniesienia. Uczynił jeszcze kilka kroków - i
19  3,  3 |    zakrętowi uliczki. Krzysztof uczynił za innymi, co kazano. Przylepiony
20  3,  3 |       piersi nie wiedząc, że to uczynił. Kapitan spojrzał na niego
21  3,  12|         haniebną śmierć? Sam to uczynił, o dziwo... Wraca oto znowu
22  3,  12|        list pułkowych... Sam to uczynił... Myślał o tym patrząc
23  3,  12|    wargi, policzki, podbródek i uczynił z niego starca.~Wszyscy
24  3,  16|      wyprosił. Sprawiedliwie mu uczynił los! Niechaj gnije pode