Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |      gołoborze i, przejęty głuchą trwogą, patrzał w to miejsce, gdzie
 2  1,  1 |              O, nasz pan woła! -z trwogą mruknął Kacper. -Chodźwa. -
 3  1,  2 |         serca aż do samej głębi i trwoga nieznana, a nie przekraczająca
 4  1,  3 |          Drwiące słowo odpowiedzi trwoga wgniotła Rafałowi do gardła.
 5  1,  4 | zachwycenia, któremu towarzyszyła trwoga, aż do róż wiernego uśmiechu,
 6  1,  8 |        dreszczem serca...~Nabożna trwoga odezwała się w nim jak głos
 7  1,  15|      dokuczliwy, że stawał zdjęty trwogą najgłębszą, strachem i okropnością
 8  1,  16|        swe metaliczne piosenki, z trwogą odpędzając natrętnych ludzi
 9  2,  2 |    zakrytych plemion żyła ta sama trwoga i wytryskała z niej cześć
10  2,  2 |         oczy z szacunkiem i cichą trwogą, pewnie dla zbadania, czemu
11  2,  3 |    wciągającym niezrozumieniem, z trwogą dochodzącą znów do szaleństwa,
12  2,  4 |         oczy z szacunkiem i cichą trwogą, pewnie dla zbadania, czemu
13  2,  10|     trzecie... Więzień z odrazą i trwogą dźwignął głowę i znużonymi
14  2,  10|   przepaści przybliża.~Otoczę cię trwogą tak nieprzejrzaną, jak ciemność
15  2,  11|           z przymkniętymi oczyma. Trwoga śmiertelna obchodziła ich
16  2,  11|        gdy się jedne do drugich z trwogą tuliły ostrymi w brzegu
17  2,  20|              Po chwili przemknęła trwoga granicząca z odrazą i, co
18  2,  24|         szlufami, których buliony trwogą przejmowały gemajnów, a "
19  3,  1 |   skwapliwie chwytało kształty, z trwogą śledząc, czy się nie rozchwieją
20  3,  11|           i trzaskiem brandkuglów trwoga śmiertelna, popłoch paniczny.
21  3,  11|          trzask piorunu. Straszna trwoga włosy mu zjeżyła na głowie.
22  3,  12|           domach panowała nędza i trwoga. Przylgnęło zresztą do nich
23  3,  13|          porzucił. Wtedy ów jęk i trwoga...~Lud pada na twarz i boi
24  3,  13|       mundurem ułana i niewymowna trwoga żelaznymi obcęgi ściska