Tom, Rozdzial

 1  1,  3 |         nim, zachowując cyniczne milczenie, i brutalnie przypatrywali
 2  1,  7 |          jej rozkaz, zaleciło mu milczenie.~Piotr słuchał wszystkiego
 3  1,  8 |       przestrachu rozsiewającego milczenie, do potu zmazującego czoło
 4  1,  10|         Chwilę trwało kłopotliwe milczenie. Wreszcie książę, jakby
 5  1,  11|          się krwawe, wyczekujące milczenie. Tylko dokoła lud wciąż
 6  1,  11|        ci to mówi!~Nastało znowu milczenie.~Żelazne oczy żołnierzy
 7  2,  1 |         zakopane w ziemi. Trwało milczenie. Niekiedy tylko przerwał
 8  2,  2 |        którzy są mystaj, zupełne milczenie... Milczenie, milczenie... -
 9  2,  2 |     mystaj, zupełne milczenie... Milczenie, milczenie... - mówił z
10  2,  2 |          milczenie... Milczenie, milczenie... - mówił z wolna, topiąc
11  2,  3 | łagodność, cierpliwość, odwaga i milczenie. Na zapytanie, czy trwa
12  2,  9 |          grzmiały, rozwalało się milczenie na prawo i lewo, milczenie
13  2,  9 |       milczenie na prawo i lewo, milczenie większe i cięższe od gór.
14  2,  11|      przewodnicy nakazali surowe milczenie. Wszyscy szli wolno, skradając
15  2,  12|       ciężkim więzieniem za samo milczenie. Nie mógł przecież inaczej.
16  2,  16|         poruszy...~Smutne, leśne milczenie, cichość płaszczyzn okrytych
17  3,  2 |        gry na organach - i znowu milczenie.~Krzysztof wypoczął już
18  3,  7 |          niezbłagane i niezłomne milczenie.~Ulicami ciągnęły podwody
19  3,  8 |       generałów dywizji.~Zaległo milczenie.~- To, co przedstawiłem,
20  3,  9 |          ktoś z boku.~- Proszę o milczenie aż do chwili rozkazu... -
21  3,  9 |       boju wzywa ten srogi głos.~Milczenie legło na obóz jak ciemna
22  3,  9 |  spojrzał przez ciemność i przez milczenie w życie swoje, w dalekie
23  3,  13|         to okno obrócą, wybladłe milczenie zalega ciżbę. Oto rozwija
24  3,  14|        francusku:~- Kto tu jest? Milczenie. Po chwili drugi, pośpieszny