Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |              Oczy jego zmętniały, kilkakroć wytężyły się jeszcze. Patrzą.
 2  1,  1 |       zamilkł i zbladł. Oczy jego kilkakroć błysnęły złowrogo i znowu
 3  1,  3 |           krzyknął nagle, a potem kilkakroć zabełkotał w wodzie. Rafał
 4  1,  3 |        się od ściany i, potykając kilkakroć, runął twarzą na ziemię.
 5  1,  5 |           z izby cześnika wrócił. Kilkakroć dźwignął się i nasłuchiwał.
 6  1,  5 |           gródzy. Baśka parsknęła kilkakroć, gdy do niej szedł, i dotknęła
 7  1,  5 |          Znienacka pośliznęły się kilkakroć jej tylne kopyta. Jechała
 8  1,  8 |      Włoszczowej krew mi puszczał kilkakroć, ale i to nie przyniosło
 9  1,  11|      dusił się i zanosił od żalu: Kilkakroć tylko gościła w jego głowie
10  1,  13|        Ten srogim głosem pytał go kilkakroć w łamanej włoszczyźnie,
11  1,  17|     świata i jego mglistą całość. Kilkakroć skakały na jego piersi pociski
12  2,  1 |       najbliższej okolicy. Ledwie kilkakroć był w Sandomierzu. Zimową
13  2,  2 | nieśmiałych chłopców, wstrząsnęło kilkakroć jego olbrzymią, niedźwiedzią
14  2,  3 |   zastukał. Obcy jakiś głos znowu kilkakroć zapytywał Rafała: kim jest?
15  2,  9 |            z niezmiernymi rogami. Kilkakroć w górskiej wiosce żołnierze
16  2,  10|        poza nim wbitego w ścianę. Kilkakroć szeptał coś z cicha, wymawiał
17  2,  12|   potrzebie zbliżał się do ludzi. Kilkakroć udało mu się nakopać rzepy
18  2,  20|          twarzy, gdyż piękna pani kilkakroć dłużej na nim zatrzymała
19  2,  22|     rozejrzał się chytrze, pyknął kilkakroć ze swej fajeczki i rzekł
20  3,  2 |    przerażenia na widok otchłani. Kilkakroć ukazali się na załamaniach
21  3,  2 |   chroniły wędrowca od zboczenia. Kilkakroć wlazł już to na prawą, to
22  3,  6 |         wodę, więc ją przydźwigał kilkakroć. Kiedy po raz trzeci biegł
23  3,  9 |      rozumiem ani jednego wyrazu. Kilkakroć usiłował zagadnąć jeszcze
24  3,  11|          ludzi, spitych gorzałką, kilkakroć już dopadały tego ostatniego