Tom, Rozdzial

 1  1,  4 |           miękką aksamitną siercią. Biała grzywa, obfita, bujna i
 2  1,  4 |           za matką; tęgą, rozrosłą, białą świerzopą; pamiętał, gdy
 3  1,  13|          Maria Antica, między jedną białą masą a drugą, wynurzały
 4  1,  16|           mocne nici, i jedna tylko biała brzózka o pękającej białej'
 5  1,  17|        opadały, a maleńka gardziel, biała jak kameliowy kwiat, łykała
 6  1,  17|           niskie czarne kapelusze z białą obwódką, białe z ciemnymi
 7  1,  17|      wyjścia z przeklętego miejsca, biała kolumna austriacka ukazała
 8  1,  17| Foissac-Latour podniósł oczy. Potem białą, drżącą rękę. W milczeniu,
 9  2,  2 |            rozmiarów, oprawionymi w białą skórę. Gdy Rafał wszedł,
10  2,  3 |             prawy bok szła szeroka, biała szarfa. Na ręku miał rękawiczki.~
11  2,  6 |               To nasza droga, nasza biała, szczęśliwa droga... - szepnęła
12  2,  6 |          szczęścia...~- Patrz, a ta biała ściana domu... - mówił Rafał
13  2,  6 |            nie! Tam...~- Przecudna, biała ściana...~Głos obojga był
14  2,  17|              a hardo. Mundur na nim białą nicią w stu miejscach ześcibany,
15  2,  18|       Krzysztof. Ręka wydelikacona, biała, prześliczna, zgrzybiała
16  2,  20|          nie dosięgający kolan, i w białą, dość krótką suknię. Na
17  3,  3 |            chwili znowu mignęła tam biała twarz. Złożył się lepiej
18  3,  3 |             Czarna burza włosów nad białą twarzą, którą w maskę zgrozy
19  3,  3 |          chwilę, nawet wówczas, gdy biała, posiniała czaszka zwyciężonego
20  3,  6 |            bagien, z wybrzeża. Mgła biała; pełznąc powoli znad suchych
21  3,  13|             zlasowane, powlekły się białą, niezniszczalną polewą i
22  3,  13|    wygrzewały się w cieple zacisza. Biała brzoza uderzała długimi
23  3,  14|       stanął w biegu i wiódł oczyma białą postać. Charczące słowo
24  3,  14|            w mroku w ten sposób, że białą figurę ułana osaczyły ze