Tom, Rozdzial

 1  1,  3 |           skoszone potrawy, zwilgłe, zimne siana jesienne. Od Wisły
 2  1,  3 |             lekarza. Rafała otaczały zimne spojrzenia tych osób, wyciskając
 3  1,  5 |              ją oplatała jak długie, zimne skręty żmii. Wnet z piersi
 4  1,  14|          Książę poszedł za nim przez zimne i ciemne pokoje. Ostatnie
 5  1,  14|        zamilkł. Ujrzał w jego twarzy zimne, żelazne upojenie, w oczach
 6  2,  1 |        lepszy frazes. Twarze to były zimne i pozornie obojętne, niektóre
 7  2,  1 |         pozwalał wstać od stolika, a zimne poty biły na czoło, gdy
 8  2,  2 |              potworne, bez kształtu, zimne, oślizgłe, opasujące...
 9  2,  3 |        ciemieniu głowy jego spoczęły zimne końce kilkudziesięciu szpad.
10  2,  6 |       skamieniałym na wieki wiatrem. Zimne ich oblicza uśmiechały się
11  2,  10|               jako chce.~Przepadnij! Zimne ciało słuchacza zsunęło
12  2,  10|       niezgłębionego odmętu. Ręce ma zimne jak woda, nogi zdrętwiałe,
13  2,  14|          rozdołów. W głębi kryły się zimne polanki, tym zieleńsze,
14  2,  17|             morzu! Pomnę... One mury zimne, samotne płoty kamienne
15  2,  17|           rzadka, czerwonoruda. Nogi zimne jak marmur, oczy ze szkła.
16  2,  18|           Wstało wreszcie owo Bodnia zimne, wietrzne...~Deszcz ze śniegiem,
17  2,  20|             Elisabeth de Ołowska"...~Zimne mrowie przemknęło po jego
18  3,  3 |           się deptały ciała zabite i zimne. Gołe ręce spod płachty
19  3,  6 |             ten wróci? Kiedyż wróci? Zimne i twarde myśli odtrącają
20  3,  6 |              dołu do góry. Spokojne, zimne, mężne oczy!~Ale oto skrzywienie
21  3,  6 |       kolorze zrudziałego piaskowca. Zimne jak lód, wypukłe oczy, obwieszone
22  3,  11|        miejscu przyjmie ich światło! Zimne, czystsze powietrze... Ujrzeli
23  3,  13| wiecznotrwałego. Nad skarpami ściany zimne i wysokie, z małymi pod