Tom, Rozdzial

501  3,  9 |         pułkownik Czerwinek. Wyłożyłem mu twoje, generale, zlecenie
502  3,  9 |            obmierzły niepokój. Zdawało mu się chwilami, że jeszcze
503  3,  9 |              żołnierza z linii i kazał mu pilnować swego konia. Sam
504  3,  9 |         naprzód. Olbromski dotrzymywał mu kroku. Wpadli po ciemku
505  3,  9 |       kanoniera na bagnetach, rozwalił mu głowę, przebił piersi, brzuch,
506  3,  10|            drogi, pod wzgórkiem, zdało mu się rzucić okiem na prawo -
507  3,  10|         zmienił wyrazu twarzy. Ukłonił mu się kapelusiną z wyrazem
508  3,  10|             wielki skarb duszy ukazało mu się od razu. Zamilkł i razem
509  3,  10|                ku towarzyszowi, ukazał mu twarz niemal zdziecinniałą.~-
510  3,  10|              na myśli Krzysztofa. Było mu przykro i obmierźle tym
511  3,  11|             jak zrosłą z ziemią wydała mu się powieść o wiecznym śpiewie,
512  3,  11|             floresy frontonu. Nietajne mu też były zabiegi, żeby ten
513  3,  11|             się właśnie z łóżka, kiedy mu przed oczyma wybuchnął olbrzymi
514  3,  11|                się jak ekonom. Jeszcze mu kto przez pomyłkę w łeb
515  3,  11|                 że kilku żołnierzy, co mu na pomoc skoczyli broni
516  3,  11|         całkowicie przywalił. Charknął mu w ślepie:~- Prędzej morduj,
517  3,  11|                żołdak garścią zasłania mu usta. Coś do niego szepce,
518  3,  11|         Gintułt przymknął oczy. Pękały mu zduszone piersi. Piorunem
519  3,  11|              musi... Ale gniew nie dał mu stanąć. Zwalany błotem,
520  3,  11|        żołnierze...~Huk wystrzałów był mu odpowiedzią. Wtedy książę
521  3,  11|         piorunu. Straszna trwoga włosy mu zjeżyła na głowie. Ujrzał
522  3,  11|              się na kanoniera i wyrwał mu lont z ręki. Rzucił się
523  3,  11|               się na drugiego i wyrwał mu lont z ręki. Skoczył ku
524  3,  11|                nim pochyla się i twarz mu wodą ociera żołnierz austriacki.
525  3,  11|               Zadział przychodzień, bo mu się zdało, że góra kości
526  3,  13|         sandomierskiej do Puław, udało mu się wyjść niepostrzeżenie
527  3,  13|              gościńcem i że zabiegając mu drogę spoza góry Strawczanej
528  3,  13|               stułą zakrywa... A stuła mu w ręku drży.~Lud wszystek
529  3,  13|            wyszedł z kościoła. Rozkosz mu sprawiało dzwonienie szabli
530  3,  14|             zwaliska. Nie przychodziła mu do głowy nijaka myśl. Ani
531  3,  14|                to miejsce i zaświecili mu wprost w ślepie latarnią.
532  3,  14|              żeby od jednego ciosu łeb mu rozwalić. Jeden z nich wrzasnął
533  3,  14|             mocy, toteż Cedro nie mógł mu sprostać. Ratowała go zwinność
534  3,  15|            dwudziestu chłopa. Wskazano mu kierunek zgoła nowy. Mieli
535  3,  15|           przybory. Cedro przypatrywał mu się spod oka, leżąc na tapczanie.~
536  3,  15|               zaczyna mówić, dym cedzi mu się przez wiechy wąsów i
537  3,  15|             czerwony nochal. A zakwitł mu różnobarwnie na drogich
538  3,  15|           przewodnika, Hiszpana. Zrobi mu się mundur podobny do waszego,
539  3,  15|                nie poznali rodacy. Dam mu swego konia. Powiedzie was
540  3,  15|            przysługą odwdzięczyć. Dasz mu w rękę dymisję, jeśli nadeszła -
541  3,  15|       przejście do Tortozy. Zwierzyłem mu się z całej duszy swojej.
542  3,  16|          Sucheta. Ale dzień naznaczony mu do wymarszu zbliżał się
543  3,  16|         wdziewać odzienie. Ale ten, co mu wiadomość przyniósł, dorzucił:~-
544  3,  16|               napadł niespodzianie. Tu mu cios zadał. Tu go wlókł,
545  3,  16|             krew sprawiedliwą. Idźcież mu dół wykopać, żołnierzowi -
546  3,  16|         żołnierzowi - żołnierze! Cześć mu bratnią oddajcie!~Z szeregów
547  3,  16|                Z szeregów odpowiedział mu głos:~- Cześć mu sam oddaj.
548  3,  16|          odpowiedział mu głos:~- Cześć mu sam oddaj. I dół mu sam
549  3,  16|              Cześć mu sam oddaj. I dół mu sam wykop. Już on nie żołnierz
550  3,  16|                wyprosił. Sprawiedliwie mu uczynił los! Niechaj gnije
551  3,  17|         zetknąwszy się z nim obwieścił mu radosną nowinę. Rafał co
552  3,  17|                 Przywykł do tego, żeby mu się nogi plątały w miękkich