Tom, Rozdzial

 1  1,  3 |         bóle, czuł gdzieś daleko spojrzenie ojca. I wtedy truchlał jak
 2  1,  4 |          zadawał. Tylko straszne spojrzenie starca spod nasępionych
 3  1,  4 |         czarnych jamach, a mądre spojrzenie jej oczu jakby z pytaniem
 4  1,  7 |          czynności rzucił ukośne spojrzenie na kuźnię, na wygryziony
 5  1,  7 |         niechętnie znosi ludzkie spojrzenie, że istnieje tylko dla siebie,
 6  1,  10|          Rafał zwrócił ukradkiem spojrzenie, byli zajęci jedną jedyną
 7  1,  10|       zahuczał i ustał. Ociężałe spojrzenie weszło w głąb tego szeregu
 8  1,  10|         dumę, wyniosłe, obojętne spojrzenie i, co najgorsza, ów grzeczny,
 9  1,  11|         kiedy błądzące po tłumie spojrzenie przesunęło się i po nim
10  2,  1 |       żywą barwą krwi. Twarz ta, spojrzenie oczu, uśmiech i ruchy, wszystko
11  2,  5 |        obłoki nieba — widzę jego spojrzenie. Usta jego czerwienią się
12  2,  13|    salonie, Rafał rzucił w taflę spojrzenie - i cofnął się na widok
13  2,  15|      mogło być dosięgnięte przez spojrzenie, traciło swoją wartość i
14  2,  18|      rzucił w jego stronę ukośne spojrzenie. Wśród mglicy nadrannej
15  2,  20|   królewski urok. Ciche, łaskawe spojrzenie, kilka łagodnych, niejako
16  2,  20|         dłużej na nim zatrzymała spojrzenie.~Wszedł służący i zasłonił
17  2,  24|       otoczony. Ze zgrozą rzucił spojrzenie na bok, w tył... Dragony
18  3,  4 |        Jeszcze jedno senne wokół spojrzenie...~Któż to się zbliża? Któż
19  3,  4 |    wojenne oczy wodza uderzyły w spojrzenie Krzysztofa.~Spokojna twarz,
20  3,  4 |  oszalałe ze śmiertelnej miłości spojrzenie rannego. Nieruchomy, zadumany
21  3,  6 |        na mówcę ciekawe i uważne spojrzenie. Kiedy niekiedy sekretnie
22  3,  10|  foremnie trzymał korpus i nogi. Spojrzenie, zarazem pobłażliwe i wyniosłe,
23  3,  18| obojętnie ponura jak złom głazu. Spojrzenie oczu mijało twarze po twarzach,