Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |  jałowiec osłania jego nagość i rany. Już coraz rzadziej niedźwiedź
 2  1,  1 |     pamięć jak gwoździe wbite w rany, które na samym początku
 3  1,  1 |        go też człowiek zabił... Rany!~- Ty, żebyś go i z krzyżem
 4  1,  5 |        żal płynął z najgłębszej rany, stanęli. Głowy dźwignęły
 5  1,  5 |         odkryte kości i żyły, w rany głęboko porozdzierane. Pień
 6  1,  5 |    każdym krokiem otwierały się rany jego piersi i skrzepła,
 7  1,  7 |      przyjść w domu do zdrowia. Rany z pokąsań wilczych zabliźniły
 8  1,  11|      Michcik, upamiętaj się, na rany Pana naszego Jezusa Chrystusa,
 9  2,  2 |     wzruszeń, niby młoda krew z rany zadanej żegadłem zbója,
10  2,  5 |      kiedy wytryśnie ze świeżej rany i uchodzi. Białe zęby błyskają
11  2,  9 |  rozeznał, że głowę ma obmytą i rany jej zawiązane czystymi szmatami.~
12  2,  9 |    który już wielekroć zadał mu rany straszliwe. Oto on sam jest
13  2,  11| szczęście spływa w zaskorupiałe rany serca.~- Bądź pozdrowione,
14  2,  22|  osobliwie zaś tych, którzy już rany ponieśli!~- Niech żyją! -
15  3,  3 | obojętny na barwę krwi, kształt rany i obraz śmierci. Zadawał
16  3,  3 |        krwi. Ssał jego broczące rany, podnosił powieki oczu i
17  3,  3 |   broczyły głębią ciemności jak rany świeżo zadane.~Idąc od ogniska
18  3,  4 |        niespodziewanie przepaść rany. Ruchoma stamtąd bije pienista
19  3,  4 | chuchaniem sączy się w jaskinię rany. Wtem słychać, słychać...~
20  3,  6 |         przy sondowaniu i myciu rany, ale się i pocieszył, gdy
21  3,  7 |         Kiedy ostatni opatrywał rany, Gintułt siadł w nogach
22  3,  16|      wpijały się w zaschłą krew rany. Słońce płomienne już wydobywać
23  3,  16|     twardo zanurzył w głębokość rany zadanej sztyletem. Siadł