Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |       bijąc w tafle lodu, który żywe jej ciało schwycić usiłował.
 2  1,  2 |          Ujrzał je w oczach jak żywe: bory niezmierzone, głuchą
 3  1,  5 |       płonące ciało, lecz jakby żywe szczęście, ucieleśniony
 4  1,  5 |        w strzępy kożuch i orały żywe ciało od gardzieli do brzucha.
 5  1,  7 |         zakrywały ją i tworzyły żywe ściany. Widząc to miejsce
 6  1,  7 |       Zwiesiły stare łbiska dwa żywe trupy i z wlepionymi w ziemię
 7  1,  7 |     zginęły, dolatywało czasami żywe naszczekiwanie psów. W innych
 8  1,  7 |      się świeciły jak dwa ognie żywe.~Piotr stanął przed nim.
 9  1,  7 |       wolna płonąć zaczynała, w żywe jej odbicie na nieruchomych
10  1,  14|         obracał na zaglądanie w żywe oczy Rzeczypospolite j jednej
11  2,  1 |   Koniec jej trafił wreszcie na żywe mięso.~Wówczas dopiero Olbromski
12  2,  12|      nich ściskał dwa płomienie żywe. Jedna w nim tylko była
13  2,  21|  zupełnie jak dziecko, gdy mu w żywe oczy zadają kłamstwo.~-
14  2,  21| usłyszeli w pokojach na piętrze żywe, gwałtowne kroki i łoskot.
15  2,  23|         wjechał na pole, między żywe mury, Jan Henryk Dąbrowski.
16  3,  3 |      kamienic. Przebrnął rowy i żywe wały pierwszej baterii i
17  3,  3 |       Było szczęście dotykalne, żywe, całe w każdym z tych jego
18  3,  3 |    Krzysztof, tępo patrząc mu w żywe oczy.~- Bardzo pięknie,
19  3,  3 |    gromnica w rogu pokoju. Dwie żywe przy trupach istoty. Zakonnik,
20  3,  4 |        Nędzneż to deski! Struny żywe, struny wszystkogrające
21  3,  6 |          drogę do Wygnanki. Tak żywe było widzenie tamtejszej
22  3,  6 |      nie tylko jako wspomnienie żywe piękności, ale popiół jako