Tom, Rozdzial

 1  1,  5 |     rózgi drzew.~Mówił sobie po stokroć, że trzeba iść. Już odejść,
 2  1,  7 |         jego wewnętrzna była po stokroć, po tysiąc razy głębsza
 3  1,  13|       chleba i soli. A mówi ten stokroć mądry poetą, że gorzki to
 4  1,  14|         oszustem, jest większym stokroć złem niż jego tyrania, zdzierstwo
 5  2,  1 |            zaryczał rotmistrz - stokroć szczęśliwy! Baronowa drze
 6  2,  2 |       syfilis, ospa i tyfus, że stokroć gorsze od chorób otoczą
 7  2,  5 |         mnie, to tobą gardzę po stokroć!~Nie chcę, żebyś miał prawo
 8  2,  6 |        jej obecność i powtarzał stokroć ów pewnik, że ona jest na
 9  2,  9 |        nie było. Dopiero gdy po stokroć wzdłuż i w poprzek obszedł
10  2,  12|        się nasycić widokiem. Po stokroć przystawał; nakrył, bywało,
11  2,  17|           Niech żyje Cesarz! Po stokroć! Po tysiąckroć! Chwała mu
12  2,  20|       po tylu latach spotkał ją stokroć piękniejszą, niż była dawniej,
13  2,  21|     wyrazem rozpaczy bezdennej, stokroć mocniejszej niż wówczas,
14  3,  1 |        miesięcznym.~Po wtóre, a stokroć głębiej, rozpadnie się na
15  3,  1 |      władzę kierowniczą słońca, stokroć możniejszą od księżycowej.
16  3,  2 | kamienną przysiadł na niej i po stokroć zadawał sobie pytanie: kto
17  3,  2 |        Gdyby wiarusy wyprawiały stokroć bezecniejsze orgie, uznałby
18  3,  3 |       armatnie. Zatrzęsły się i stokroć oddały huk olbrzymie, czarne
19  3,  3 |       Podwajały się, potrajały, stokroć mnożyły ciosy pięści. Katowali
20  3,  3 |     piętra dał się słyszeć chór stokroć bardziej niż na pierwszym
21  3,  6 |      zapewnień, że tu będzie mu stokroć lepiej niż w szpitalu przewoźnym,
22  3,  10|       po nocach, jużem w siebie stokroć wmawiał to wszystko. Czekam