Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |      cicha, chytrze rozszerzając powieki. Szepnął z udanym zdziwieniem:~-
 2  1,  2 |    przekraczająca czasu mgnienia powieki. Oczy jej, błękitne jak
 3  1,  3 |       długo im się przypatrywał. Powieki jego drgały, a szlafmyca
 4  1,  4 |    nieznany przynosił. Przymykał powieki i wpatrywał się w oczy rozsiewające
 5  1,  5 |    chwilą zabierając się do snu. Powieki spuszczone rzucały długi
 6  1,  5 |          gałęzi. Ołowiem ciążące powieki kleiło drzemanie, pełne
 7  1,  7 |       czas w drogę. Rafał zawarł powieki i z obojętnością wręczył
 8  1,  11|          to jak gdyby spuszczone powieki. Rzadko kiedy błądzące po
 9  1,  11|      jego czynem, kiedy przetarł powieki, było skoczyć na siodło.
10  2,  2 | zniweczyć. Gdy ciężki sen zawarł powieki, i wówczas cierpienie zostało
11  2,  9 |         udźwignienia ręki, nogi, powieki. W chwili tej wspomniał,
12  2,  11|       ujrzeli, że źrenice jego i powieki były wyżarte przez czas
13  2,  21|          przywierali na mgnienie powieki, by za chwilę z tym straszniejszą
14  3,  3 |         się, że tylko co zamknął powieki, kiedy już zaczęto burzyć
15  3,  3 |          broczące rany, podnosił powieki oczu i patrzał w nie, zaglądał
16  3,  3 |        uciekło ze źrenic. Padają powieki na zranione oczy jak drzwi
17  3,  3 |           Dusza jego spływała na powieki zawarte; na usta, na lica
18  3,  4 |         taktu ich kroków. Mrużył powieki przed olśniewającym światłem
19  3,  4 |          prędki, gorączkowy sen, powieki chodzą jak po piasku, jak
20  3,  6 |           brata". Przymykają się powieki, żeby nie widzieć twarzy "
21  3,  6 |         rozwarł wreszcie ogromne powieki i klął na czym świat stoi.
22  3,  10|       prawie ze śpiczastą brodą, powieki zwisły i nabiegły krwią.