Tom, Rozdzial

 1  1,  2 |           tych zasp, których zimny oddech tak miłośnie mu twarz ochładzał...
 2  1,  3 |       znowu zasypiał. Słyszał jego oddech nierówny, prędki, zdyszany,
 3  1,  3 |            nierówny, tchnący żarem oddech Krzysztofa i noga za nogą
 4  1,  3 |            szpiku kości, zapierały oddech w każdym studencie.~Pan
 5  1,  6 |         Rafał słuchał.~Głośny jego oddech podwajał, potrajał swą szybkość.
 6  1,  7 |    niekiedy rzucał wyraz cichy jak oddech:~- Zdeptał mój oficjerski
 7  1,  7 |            Siedział tak, chwytając oddech piersiami prędko i z trudem.
 8  1,  11|         piersią i ustami chwytając oddech.~Jednym zamachem chwycił
 9  1,  17|        głowę, miażdżył oczy, dusił oddech przeciwny naturze grzmot
10  1,  17|    konającego w usta, wysysał jego oddech ulatujący w milczeniu straszniejszym
11  1,  17|             Nie stało powietrza na oddech. Kanonierowie ledwie mogli
12  2,  2 |        ciągu ubiegłych lat. Wdycha oddech bezwonny, przenika wzrokiem
13  2,  11| przeszywające gwizdanie Hutschelma oddech tamuje. Dwaj podróżni szli
14  2,  17|           lepiej. Duch mężniejszy, oddech wolniejszy. Ale oto zacznie
15  2,  20|        duszącego; coś, co tamowało oddech i oszołamiało głowę. Im
16  2,  20|         zwiastunem łaski.~Usłyszał oddech śpiącego Krzysztofa i oto
17  2,  20|      szczygła, zatrzymać na zawsze oddech. Za cenę jednego uścisku,
18  3,  2 |           nozdrzami miotał płonący oddech. Szarpnął się raz, drugi,
19  3,  2 |          ziemię. Ustał płomienisty oddech...~Pełen głębokiego żalu
20  3,  3 |           przez chwilę złapać cały oddech i pierwszą z brzega myśl.
21  3,  9 |   najgłębszej ciszy, powstrzymując oddech, skradali się dalej. Wkrótce
22  3,  14|      Krzysztof czuł jego chrapliwy oddech i odór jego ciała. Idąc