Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |        szkarłatna, wargi odęte. Milczał długo.~- Bardzo być może...
 2  1,  3 |   dzisiaj w nocy z Cedrą? Rafał milczał.~- Jeszcze tylko szczera
 3  1,  3 |      Cedrę czy on ciebie? Rafał milczał.~- Który którego namówił?
 4  1,  8 |         patrzał. On patrzał, on milczał. Ale za najmądrzejszą mowę
 5  1,  8 |      Raz to on przyszedł, długo milczał, a w końcu zapytał się Urysia
 6  1,  8 |         dobrem.~Piotr obojętnie milczał.~- Gdy wróciłem - mówił
 7  1,  8 |  obywatela" Michcika.~Olbromski milczał dziwnie. Rzekł jeszcze z
 8  1,  10|        wydobyć się na zewnątrz. Milczał z oczyma wlepionymi w pusty
 9  1,  11|     urzędowym kaszkiecie.~Chłop milczał.~- Michcik, upamiętaj się,
10  2,  9 |     Rozumiał ich doskonale, ale milczał zobojętniały na wszystko,
11  2,  10|        tym miejscu mowę ludzką. Milczał.~- Cóżeś jest za jeden,
12  2,  10|         mroku stalowymi oczyma. Milczał.~- Dawno tu siedzisz?~-
13  2,  12|       kilku pierwszych miesięcy milczał wzgardliwie i nie chciał
14  2,  19|            Bronik się w polu.~- Milczał w sądzie.~- Winowajca!~Kat
15  2,  21|     silił się, żeby go wymówić. Milczał ze ściśniętymi zębami.~Minęła
16  2,  21|       starał, żeby mię widzieć?~Milczał.~- Mówże waćpan...~- Nie
17  3,  3 |    przytrafia.~Cedro grubiańsko milczał.~- Czemuż dalej nie odznaczasz
18  3,  6 |         chodzi żołnierzowi, ale milczał.~Widok krwi tego chłopa
19  3,  7 | oznajmienia.~Olbromski posępnie milczał.~- Przyszedłem tutaj nie
20  3,  8 |          Dąbrowski przez chwilę milczał. Potem ciężkimi kroki bezwiednie
21  3,  13|         żołnierzom i oficerowi. Milczał zawzięcie.~- Co się tu stało? -
22  3,  17| przyobiecał pod siodło...~Rafał milczał posępnie. W pewnej chwili