Tom, Rozdzial

 1  1,  3 |           Lydia, Lydia, Lydia... - szeptał Krzyś przymykając oczy. -
 2  1,  3 |          nie widzę... - z rozpaczą szeptał Krzyś wbijając na próżno
 3  1,  5 |          rękoma przepyszną szyję i szeptał:~- Zanieś mię...~Spostrzegł
 4  1,  5 |           i w oczarowaniu miłosnym szeptał jeszcze ciche wyrazy. Sumienie
 5  1,  7 |          go spod nawisłych powiek.~Szeptał do niego jak do brata:~-
 6  1,  12|               Pax tibi, Marce... - szeptał do świątyni z najgłębszą
 7  1,  12|           do świętego Marka, drugi szeptał o możności sprowadzenia
 8  1,  14|       zarzniemy tysiące ludzi... - szeptał prawie z rozpaczą. - Zapomniał
 9  2,  1 | korneciarkę, i za pucmacherkę... - szeptał Szpic.~- Mylicie się! -
10  2,  1 |             Duszno...~- Anizetka - szeptał rotmistrz - podaję myśl:
11  2,  10|        wbitego w ścianę. Kilkakroć szeptał coś z cicha, wymawiał słowo
12  2,  12|      oblała wszystkich: furman coś szeptał do lokaja, Cedro przeciągnął
13  2,  13|           kogoś, co stał w cieniu. Szeptał najczulsze nazwy, oddawał
14  2,  18|          Jak wtedy, jak wtedy... - szeptał, dużymi kroki wracając do
15  2,  19|            słyszał tylko ten, komu szeptał do ucha.~Usłyszeli jednak
16  2,  20|        wtedy przez zaciśnięte zęby szeptał w głębi do siebie:~- Milcz,
17  2,  20|            gościniec.~- Alejo... - szeptał teraz - alejo moja...~W
18  2,  21|                Cóż my poczniemy? - szeptał coraz ciszej.~- Przede wszystkim
19  3,  1 |      zachowaj, obabił...~Po chwili szeptał jeszcze ciszej:~- Paniczu!
20  3,  1 |            drogi.~- Roncevalles! - szeptał uśmiechając się do jasnych
21  3,  3 |   korytarza, sam blady jak trup, i szeptał w zapamiętaniu:~- O zakonnico,