Tom, Rozdzial

  1  1,  1 |           zapleśniałej wody, straszą oczy kudłate wierzby o pniach
  2  1,  1 |          zamoczyć. Tu rzuca mu się w oczy biedronka pełzająca po mokrym
  3  1,  1 |              i straszne, przeraźliwe oczy! Słychać jej sepleniący
  4  1,  1 |            na bok. Wstaje na nogi... Oczy jego zmętniały, kilkakroć
  5  1,  1 |              tylko te okrutne ptasie oczy, wbite w pamięć jak gwoździe
  6  1,  1 |         gdzie może był ołtarz, gdzie oczy wyznawców szukały widomego
  7  1,  1 |            za odchodzącym dzieckiem? Oczy nie mogą się z nią rozstać
  8  1,  1 |           oprzytomniał i napastnicze oczy w las wlepił. Pierzchły
  9  1,  1 |             Gdy młodzieniec przetarł oczy, ujrzał już tylko sarnie
 10  1,  1 |           krzakach pojedynkę. Wytarł oczy i, na podobieństwo sarn
 11  1,  1 |              młodzieńca swe wypełzłe oczy.~W tej samej chwili jeszcze
 12  1,  1 |            Rafał wlepił w przestrzeń oczy, widział dokładnie każdy
 13  1,  1 |          senność i nad tym górowała. Oczy chłopca dostrzegały jeszcze "
 14  1,  1 |           Twarz jego była czerwona i oczy przekrwione od wiatru. Siadł
 15  1,  1 |           Urzędnik zamilkł i zbladł. Oczy jego kilkakroć błysnęły
 16  1,  1 |             zdołały pochwycić bystre oczy Rafała. Nardzewski ciągnął:~-
 17  1,  1 |         brzegu pistolet i spojrzał w oczy Niemca. Po twarzy snuł mu
 18  1,  1 |               Twarz jego była szara, oczy zdziczałe. Naglił siostrzeńca
 19  1,  1 |              chłopów, błyszczące ich oczy, które nic nie dostrzegały
 20  1,  2 |   płaszczyźnie widoczny, kładł przed oczy zaspy, parowy, urwiska i
 21  1,  2 |            cudny czar tej osoby, jej oczy zachwycające, które, zdawało
 22  1,  2 |              swych spojrzeń. Widział oczy i rozchylone usta, małe,
 23  1,  2 |            czemu, wpatrywał się w te oczy, które się do niego śmiały
 24  1,  2 |         tańca zakwitły jej policzki, oczy, zdało się, pochłonęły migotliwe
 25  1,  2 |              pląsaniem ze szczęścia. Oczy, złączone z oczyma ślicznej
 26  1,  2 |             nasuwać się rodzicowi na oczy. Stary tymczasem już go
 27  1,  2 |               Kiedy go spostrzegała, oczy jej śmiały się jeszcze bardziej,
 28  1,  2 |       sekundę nie rozstawały się ich oczy. Były ciągle zwrócone...
 29  1,  2 |              czasu mgnienia powieki. Oczy jej, błękitne jak w dzień
 30  1,  2 |            przestraszone, upajające .oczy, oczy o żałosnym błękicie
 31  1,  2 |      przestraszone, upajające .oczy, oczy o żałosnym błękicie kwiatu
 32  1,  2 |        spojrzała na niego, na dzikie oczy zmącone do dna, na żyły
 33  1,  2 |              izby na stole... Wlepił oczy w to miejsce i po długim
 34  1,  3 |            szeptał Krzyś przymykając oczy. - Idź do wszystkich Arystofanesów!~- ,,
 35  1,  3 |         brodę pięściami i nieruchome oczy wlepiał w szyby okna. Daleko,
 36  1,  3 |              odbicia chmur. Daremnie oczy szukały domów Nadbrzezia,
 37  1,  3 |             na próżno krótkowzroczne oczy w zamazane szyby. - Wiosła
 38  1,  3 |             odęła się i blade, ciche oczy smutek owiał.~Był to daleki
 39  1,  3 |            Zziębli. Rozwarte szeroko oczy wlepiali w tę noc bez gruntu,
 40  1,  3 |              położenia zajrzała im w oczy.:.~Rafał dumał przez chwilę
 41  1,  3 |            że ta sprawa się wykryje.~Oczy jego błysnęły złowrogo i
 42  1,  3 |               Chciał zasnąć. Zamknął oczy... Ale sen uciekł od jego
 43  1,  3 |             postaci. Jej duże czarne oczy, przejmujące do szpiku kości,
 44  1,  3 |      studenta i, surowo patrząc mu w oczy, zapytał po niemiecku:~-
 45  1,  3 |     Wszystkie twarze wydłużyły się i oczy rozwarły.~- Na jakiej rzece?~-
 46  1,  3 |       poglądały na scenę roziskrzone oczy uczniów, ale nauczyciele
 47  1,  3 |       pięścią trzasnąć go tak między oczy, że ten olbrzymi chłop runął
 48  1,  4 |            ciemku świecić latarnią w oczy zaspanym parobkom i dziewkom,
 49  1,  4 |               W czapce nasuniętej na oczy, z dłońmi wbitymi w rękawy
 50  1,  4 |     Podniesieniem dźwignął ukradkowo oczy.~Wśród matron i personatów
 51  1,  4 |             siedziała panna Helenka. Oczy jej skierowane były w stronę
 52  1,  4 |         Rafała, choć nie patrzały... Oczy błękitne jak dalekie lasy
 53  1,  4 |               niewymowna... Przyćmił oczy jak gdyby smutek. Ale za
 54  1,  4 |               te upajające dziewicze oczy... ku organom.~Rafał zacichł
 55  1,  4 |           serca. Kiedy znowu wzniósł oczy, spotkał wejrzenie krótkie,
 56  1,  4 |            powieki i wpatrywał się w oczy rozsiewające iskry, z których
 57  1,  4 |              jak życie.~Ćmiły się te oczy od wichrów wspólnych, wewnętrznych
 58  1,  4 |             ogromnie mądre, głębokie oczy, osadzone w nadzwyczaj szerokich
 59  1,  4 |            szerokich kościach czoła. Oczy te były pełne sądu, pewności
 60  1,  4 |         Siadał tak samo i, patrząc w oczy Baśki przymrużonymi oczyma,
 61  1,  5 |             to mówił, patrząc ojcu w oczy z rzewną serdecznością,
 62  1,  5 |            się już do niej. Naprężył oczy i wyciągniętą ręką szukał
 63  1,  5 |              z dawna przewidzianego.~Oczy przywykłe do ciemności wyróżniły
 64  1,  5 |            białe, zadumane policzki. Oczy Rafała przywarły do jej
 65  1,  5 |      ostatnie tchnienie. Nienasycone oczy zaszły łzami. I oto jak
 66  1,  5 |              od tego okna. Przymknął oczy i wsysał duszą pierwszą
 67  1,  5 |          żywego, wlepiał w nie znowu oczy...~Znikło z wolna widziadło.
 68  1,  5 |        drzwiach stoi człowiek. Wparł oczy w to miejsce i milczący
 69  1,  5 |           znalazły znowu lica, usta, oczy. Rozsunął haftki kożuszka
 70  1,  5 |            zajęty... Jakież były jej oczy, jakie usta. w tej minucie?
 71  1,  5 |         Ciemnoszafirowe, niezrównane oczy, głębokie i dumne, marzące
 72  1,  5 |           ognie napełniły mu głowę i oczy. Magnął kozła przez łeb
 73  1,  5 |           stronę. Bielmo zalepiło mu oczy, usta ciskały przeklęte
 74  1,  5 |              jego czoło. Ostatni raz oczy pełne łez spoczęły na widnej
 75  1,  6 |       Pierwszy raz otwarte na chwilę oczy Rafała ujrzały przed sobą
 76  1,  6 |             spokojnym jaśnieniem jej oczy zwrócone w stronę ognia,
 77  1,  6 |            jak u przydrożnych figur, oczy nie widziały nic, nawet
 78  1,  6 |           poruszyła skały rąk? Ślepe oczy widzą... Siedzą ludzie na
 79  1,  7 |             wysunął naprzód. Zapadłe oczy płonęły w swych dołach,
 80  1,  7 |        Spotykając martwe przedmioty, oczy jego cierpiały jak od ukłucia
 81  1,  7 |              więcej nie pokazywać na oczy aż do dalszego rozkazu.
 82  1,  7 |            wskroś ciemności błękitne oczy z dziękczynieniem.~Pogrążonemu
 83  1,  7 |              czas już jechać. Wytarł oczy i nie oglądając się za siebie
 84  1,  7 |        podnóża. Rafał zwrócił na nią oczy pełne łez. Całe życie przeszłe
 85  1,  7 |             łąkowe... O usta nasze i oczy umarłe... W' was będzie
 86  1,  7 |             mimo woli nasuwał się na oczy odległy widok. Wznosiła
 87  1,  7 |             przejrzyste, jasnobarwne oczy. Śniło się, że leniwym ruchem
 88  1,  7 |              czarne pochodnie biły w oczy ze środka zielonych pól.
 89  1,  7 |           jeszcze długo, zasłaniając oczy od blasku świecy, patrzał
 90  1,  7 |              o wszystkim na świecie. Oczy mu się świeciły jak dwa
 91  1,  7 |         drogi, o parobków i chłopów. Oczy jego i usta śmiały się teraz
 92  1,  7 |        śmiały się teraz tak samo jak oczy Rafała. Stali się teraz
 93  1,  8 |             Rafał zwracał stęsknione oczy ku ich wierzchołkom srebrzącym
 94  1,  8 |             o tylną poręcz krzesła i oczy zwrócone w niebo. W konarach
 95  1,  8 |              Piotr podniósł na niego oczy znużone i rzekł z niechęcią:~-
 96  1,  8 |            długim i ostrym śmiechem.~Oczy księcia omgliła duma i wzgarda.
 97  1,  8 |           lekka pochylając kapelusz. Oczy jego z natarczywą uwagą
 98  1,  8 |        Słońce i nam świeci. Podnieść oczy winni jesteśmy i żyć. Piotrze,
 99  1,  8 |        Przestałem być niewolnikiem i oczy moje nabrały blasku. Ujrzałem
100  1,  8 |              rzekł szybko Olbromski.~Oczy jego świeciły się jak płomyki,
101  1,  8 |          Książę Gintułt patrzał mu w oczy ze skrytym złym uśmiechem.~-
102  1,  8 |           jego była coś niebywałego. Oczy miał szeroko rozwarte i
103  1,  8 |          Gdym teraz patrzał na twoje oczy szczęśliwe aż do śmierci,
104  1,  8 |            sobie twoje właśnie dawne oczy, uczułem w sobie owe słabe
105  1,  8 |             od księcia nie odwracał. Oczy jego przybrały dziwny wyraz;
106  1,  8 |            rzekł patrząc mu prosto w oczy:~- Dowiódłbym ci, gdybyś
107  1,  8 |           Ciało poczęło drzeć. Suche oczy z wolna oglądały daleką
108  1,  8 |            zawarty w tych ustach - i oczy. Nieruchome przeźroczyste
109  1,  8 |      rozstajne drogi zbłąkane... Ale oczy Piotra, patrząc tak w odłogi,
110  1,  8 |             miedziakami przyciśnięto oczy...~Książę Gintułt siedział
111  1,  8 |              wszystkim rzucały się w oczy przybory myśliwskie, rzemienie,
112  1,  8 |       całując.~Odraza spadła na moje oczy, błądzące po ziemi z cypliska
113  1,  9 |             głowę i blade, osłupiałe oczy wlepiał w niego, coś tam
114  1,  9 |             gdy patrzał na bezwładne oczy brata. Dusza jego wcieliła
115  1,  10|               brzostów, topól i lip. Oczy ze czcią i pokorą spoczywały
116  1,  10|             już na krześle i zatopił oczy w talerzu. Słyszał tylko
117  1,  10|             siedział książę Gintułt. Oczy miał utkwione w twarz tej
118  1,  10|             drgały ciągłym śmiechem. Oczy szafirowe, czyste i ogromne
119  1,  10|             za chwilę zwrócić na się oczy pełne wrzątku wesołości.
120  1,  10|            Gintułt odwracał z trudem oczy od swej sąsiadki i wesołe,
121  1,  10|       zaniosła? Młodzieniec podniósł oczy i ujrzał obok siebie długie
122  1,  10|        miesiąc po nocy.~- A jakie to oczy!...~- Waść byś jej dał radę -
123  1,  10|         dywanie, niecierpliwiły się, oczy rozsypywały iskry, z ust
124  1,  10|             Boże!~Podniósł na Rafała oczy szklane i twarz porzniętą
125  1,  11|         widzą jego figurę, jeśli nie oczy, to jak gdyby spuszczone
126  1,  11|              robi?~Podniósł na niego oczy spod obdartego, zgniłego
127  1,  11|           znowu wlepił w środek koła oczy wygniłe, stuletni pewno
128  1,  11|           ciekła. Wargi miał czarne, oczy podbite i zamknięte, policzki
129  1,  11|              jak amen w pacierzu. Na oczy więcej tej oto Wygnanki
130  1,  11|             znowu milczenie.~Żelazne oczy żołnierzy zawisły nad Michcikiem.
131  1,  11|       zamieniła się w dziki płomień. Oczy oślepły i widzieć nie chciały.
132  1,  12|         węgiel ich twarze, zamknięte oczy, zacięte usta. Szli wielkim,
133  1,  12|  grenadierskie. Gdy książę wzwyczaił oczy do kurzu, ujrzał, że ci
134  1,  12|       greckiej cerkwi. Nasycał znowu oczy widokiem przedsionka okrytego
135  1,  12|              całkowicie złotą, pełne oczy złotego mroku. Słyszał w
136  1,  12|              czci i pokory. Podniósł oczy ze drżeniem. Obcy ludzie
137  1,  12|             wielkie, jak gdyby senne oczy samotnych świętych, oczy
138  1,  12|             oczy samotnych świętych, oczy pełne smutku-niesmutku,
139  1,  12|      smutku-niesmutku, żalu-nieżalu, oczy pełne mądrości, oczy, które
140  1,  12|   żalu-nieżalu, oczy pełne mądrości, oczy, które widzą przez wieki,
141  1,  12|             które widzą przez wieki, oczy wieszcze! Książę czuł, że
142  1,  12|            Twarze były jak skrzepłe, oczy zdrętwiałe. Ten i ów ukrył
143  1,  12|          zdawały się patrzeć bolesne oczy Jakuba Foscari, kiedy wracał
144  1,  12|          płasko rozciągnięte, mamiąc oczy, jak gdyby bliski ląd, na
145  1,  12|           spojrzał na jego mundur, w oczy i na chybił trafił rzekł
146  1,  13|              mógł zajrzeć brańcowi w oczy.~- A Polak.~- Nazwisko?~-
147  1,  13|          głowę. Dym tytoniowy źarł w oczy i zasłaniał przestrzeń zupełnie.
148  1,  13|              był mocno naciśnięty na oczy. Książę od jednego spojrzenia
149  1,  13|               co widziałem na własne oczy.~- A hultaje! - dorzucił
150  1,  13|          wszystkimi obiektami, jakie oczy widziały? Ciebie jednego
151  1,  13|            do żalu destynowana, moje oczy nie do łez. Wszystko w sobie
152  1,  13|         uśmiechem drwiącym patrzał w oczy księciu i na pożegnanie
153  1,  14|         obracał na zaglądanie w żywe oczy Rzeczypospolite j jednej
154  1,  14|            podarte obrazy, na własne oczy widziane daleko. Jakiż olbrzymi
155  1,  14|     zapytywał portier uprzejmie, gdy oczy jego przybierały wyraz coraz
156  1,  14|          białego czoła na tył głowy. Oczy miał wielkie, nadzwyczajnego
157  1,  14|      Buonapartego o tobie...~Płonące oczy Sułkowskiego szybko przygasły.~-
158  1,  14|             zaczął po twarzy i zalał oczy. Książę owinął się w płaszcz,
159  1,  16|               Serce Rafała zmiękło i oczy zaszły łzami. Miał chwilę
160  1,  16|              błon zielonych i martwe oczy lśnią pod nieruchomymi powiekami.
161  1,  16|               Dla nikogo... Spuściła oczy i ponury wyraz bezsilnej
162  1,  17|           plączą się i gubią: To, co oczy widzą w marzeniu, leci stronami.
163  1,  17|     cmentarna. To tam.~Książę otwarł oczy i ze wstrętem myślał o czekającej
164  1,  17|            oczu szkła perspektywy, a oczy widzą nie to, na co patrzą.
165  1,  17|          popiołu, kości ich wylazły. Oczy wwaliły się w swe doły.
166  1,  17|         wyhodowanego ze krwi? Czyjeż oczy wyleją łzę? Czyje piersi
167  1,  17|             Runął na wznak i zamknął oczy.~- Zdychajcie! Wszystko
168  1,  17|              ogień przez trzy swoje "oczy", ryczały lane walce knyplów,
169  1,  17|          Rozbijał mu głowę, miażdżył oczy, dusił oddech przeciwny
170  1,  17|      wysadzone na wierzch straszliwe oczy, na ręce błądzące bezradnie
171  1,  17|       zmiażdżone szczątki chłopięce. Oczy dziecka zaszły już mgłą,
172  1,  17|          zębce, wywalone, straszliwe oczy. Krwawe szpony wszczepiły
173  1,  17|          szeregu między żołnierzami. Oczy jego włóczyły się bezradnie
174  1,  17|          karabiny, czapki wbijali na oczy albo je zdzierali i wlekli
175  1,  17|              Głos mu zaparło. Krwawe oczy wlepił w dowódcę.~- Zapewniam
176  1,  17|           się do końca mostu zamknął oczy. Oficerowie polscy miotali
177  1,  17|             zbiegów!~- Patrz teraz w oczy tym, którzy z ognia wyszli,
178  1,  17|              Foissac-Latour podniósł oczy. Potem białą, drżącą rękę.
179  2,  1 |             okryła się zmarszczkami. Oczy przygasły. Ten sam tylko
180  2,  1 |          jego były odęte, a szkliste oczy posępne. Rzekł wreszcie:~-
181  2,  1 |           nie wyrośnie, gdzie zgasły oczy króla w rodzie ludzkim...
182  2,  1 |             wydatnymi rysami twarzy. Oczy jego były wypukłe i natarczywie
183  2,  1 |              znudzone, ale wszystkie oczy gorzały od tego szatańskiego
184  2,  1 |             coraz bardziej sztywne i oczy coraz silniej przymglone.
185  2,  1 |        Koprzywnicy... Kiedy niekiedy oczy jego wpijały się jak szpony
186  2,  1 |             buńczucznie idącym przed oczy człowieczyna w haftowanym
187  2,  1 |              Gospodarz klubu wzniósł oczy w kierunku sczerniałego
188  2,  1 |      bezczelniej i niedbale] wlepiał oczy w twarze siedzących, wsłuchiwał
189  2,  1 |              chustkę i głośno sapał. Oczy miał wlepione w Rafała.~
190  2,  1 |        rozmowy w ogóle.. Przekrwione oczy ledwo widziały. Jedni ściskali
191  2,  1 |        schylając kark i przymrużając oczy w taki sposób, jakby tylko-tylko
192  2,  1 |            się przed nim roziskrzone oczy i przyjazne głosy mówiły
193  2,  1 |             na dół. Gruz sypał się w oczy... W tej samej chwili trzeszczały
194  2,  2 |             obecności złego.~Zamykał oczy, poczynał myśleć o czym
195  2,  2 |              grubymi rękoma, wygniłe oczy wlepiły się w je-go sen,
196  2,  2 |               skierował na niego swe oczy naiwne i badawcze, zdumiewające
197  2,  2 |             i badawcze, zdumiewające oczy olbrzymiego dziecka. Na
198  2,  2 |               że wypukłe, przymglone oczy majora widzą tę chwilę dokładnie,
199  2,  2 |              myśleć zaczęło, którego oczy stawały się cudniejsze niż
200  2,  2 |           taki uczynek?~Patrzmy, jak oczy Pustelnika, wyschłe i spalone,
201  2,  2 |              pochodnia...~Rafał miał oczy spuszczone na wiersze książki,
202  2,  2 |     słuchacza, co chwila zwracał nań oczy swe przymglone, ściemniałe,
203  2,  2 |            wewnątrz. W pewnej chwili oczy te ożywiły się i książę
204  2,  2 |           stanęła na progu profanka. Oczy jej były zawiązane bardzo
205  2,  2 |          światła.~Mgła łez zasłoniła oczy Rafała. Widział, że ktoś
206  2,  2 |          wzrokiem zobaczył tę twarz, oczy królewskie, łuki brwi i
207  2,  2 |           Feix, co znaczy: "Szkoła". Oczy jej były spuszczone, a cudne,
208  2,  2 |          stawów jego ręki, podniosła oczy z szacunkiem i cichą trwogą,
209  2,  2 |             dłoń tak drży, podniosła oczy jak na twarz każdego z Braci...
210  2,  2 |     ostatniego w szeregu, oniemiała. Oczy jej nagle zastygły, twarz
211  2,  3 |             i zaśmiał się czaszkom w oczy. Zamiast modlitwy i skupienia,
212  2,  3 |            grubą chustą zawiązali mu oczy. Wówczas usłyszał głos mówcy:~-
213  2,  3 |         ostry jak topór. Spoglądał w oczy nowych swych Braci, w jedne
214  2,  3 |          nowych swych Braci, w jedne oczy po drugich, w twarze Niemców
215  2,  3 |             jego ramieniu. Wszystkie oczy skierowały się ku oczom
216  2,  3 |          Jakże dziwnymi stały się te oczy Mistrza katedry! Jakże były
217  2,  4 |           stanęła na progu profanka. Oczy jej były zawiązane bardzo
218  2,  4 |          światła.~Mgła łez zasłoniła oczy Rafała. Widział, że ktoś
219  2,  4 |          wzrokiem zobaczył tę twarz, oczy królewskie, łuki brwi i
220  2,  4 |           Feix, co znaczy: "Szkoła". Oczy jej były spuszczone, a cudne,
221  2,  4 |          stawów jego ręki, podniosła oczy z szacunkiem i cichą trwogą,
222  2,  4 |             dłoń tak drży, podniosła oczy jak na twarz każdego z Braci...
223  2,  4 |     ostatniego w szeregu, oniemiała. Oczy jej nagle zastygły, twarz
224  2,  5 |         ostre kanty. Helena wzniosła oczy ku wiekuistej nieskończoności
225  2,  5 |         darze przyniesiesz? Czy masz oczy, które bym kochała aż do
226  2,  5 |          mnie i pogrążają się w moje oczy. Czy patrzę na falę morza,
227  2,  5 |          jego, dałabym sobie wyłupać oczy...~Łkała nie roniąc łzy
228  2,  6 |             do głowy. Rozognione jej oczy szukały czegoś - i znalazły.
229  2,  6 |         rzekła stanowczo, zamknąwszy oczy przed jego oszalałym spojrzeniem. -
230  2,  6 |            widzieli wzajem tylko swe oczy i tonęli w nich zapamiętawszy
231  2,  6 |           się od światła i zajrzał w oczy. Siedziała nieruchoma z
232  2,  6 |          samo splotły się jej ręce i oczy zasłoniły powiekami. Stał
233  2,  6 |            droga w rozwartą paszczę. Oczy wierzyć nie chciały, że
234  2,  6 |             Kto ją dla nich uczynił? Oczy nurzały się w nią, nurzały
235  2,  6 |              a ślepie patrzały w twe oczy! Jakżeś jest mężny, silny
236  2,  7 |              wstawali, żeby zanurzać oczy i dusze w łące-kochance.
237  2,  7 |             z jej głębi w okna chaty oczy łąkowych złocieni i ruchliwe
238  2,  7 |              przedzierali się, dokąd oczy poniosą. Na wyniosłych wierzchołkach,
239  2,  7 |              daleko i szeroko sięgną oczy, obejmowali się wpół i zapadali
240  2,  7 |            oczyma zatapiał się w jej oczy, gdy wdzierał się w nie,
241  2,  7 |      przeciągu zapatrywali się w swe oczy aż do śmierci. Tylko uśmiech,
242  2,  7 |         niekiedy przepływający przez oczy, przez usta, przez powłoki
243  2,  7 |              stronie zwracali na się oczy i bez wymienienia nazwy,
244  2,  8 |             szczytów gór leciały ich oczy w dół za cieniami, pełnymi
245  2,  8 |            jarzębiny. Napotykały ich oczy miejsca tak cudne, niewiarogodnie
246  2,  8 |        rzeczywistości, wlepiał w nią oczy i nie był w stanie uwierzyć
247  2,  8 |          trzaskała w pień smereka, a oczy wywracały w dołach. Krzyk
248  2,  8 |          Płaty krwi zaczęły bić go w oczy, a ogień buchnął w mózgu.
249  2,  9 |            przeszedł myślami, otwarł oczy, żeby zobaczyć, gdzie jest,
250  2,  9 |       zatarta surową ziemią. Wzniósł oczy i dojrzał miejsce: podchmurny
251  2,  9 |           piersiach, zapaliła mózg i oczy.~- Precz odejdźcie, widziadła!~
252  2,  9 |             tajemnicy. Nim udręczone oczy mogły obaczyć pracę ich,
253  2,  9 |       nikczemne, zastygłe, wywrócone oczy! Nigdzie ludzkiego śladu...
254  2,  9 |              w których płonie duch i oczy... Leciał w pustynię, nie
255  2,  9 |            do głowy dźwięk?... Gryzł oczy i wargi biały kurz gościńca.
256  2,  10|             daleki kąt ciemnicy. Gdy oczy jego przywykły do mroku,
257  2,  10|           jak woda, nogi zdrętwiałe, oczy z lodu, serce nieruchome
258  2,  10|       poruszył się i nie odpowiadał. Oczy jego były wlepione w widne
259  2,  11|     zielonych soplów patrzały w nich oczy poległych w tym miejscu.~
260  2,  11|            galerie, de With podniósł oczy po swojemu, sennie, w uroczystym
261  2,  11|              moście... Już za chwilę oczy jego utknęły w próżni i
262  2,  11|          odor gajów różanych, musnął oczy daleki widok kamelii w kwiatach,
263  2,  11|              słońcem. Książę zmrużył oczy od przelatującego ciało
264  2,  11|            głęboki cień. Podniósłszy oczy ujrzeli niezmierne widły,
265  2,  11|        znaków poznają.~Wtem podniósł oczy - i papiery upadły mu z
266  2,  11|          trzymał w ręku ściśniętych. Oczy miał spuszczone na kwiaty.~
267  2,  12|             ten zadrżał i wlepił weń oczy ślepe z boleści. Ale za
268  2,  12|     przystawał; nakrył, bywało, ręką oczy od światła i patrzał. Czuł
269  2,  12|       pocieszał się, ile mógł, że go oczy mylą. Był to Krzysztof Cedro,
270  2,  12|    wytrzeszczając swe krótkowzroczne oczy.~- Ten sam, bracie...~-
271  2,  12|               Podniósł na Krzysztofa oczy i rzekł:~- Jeżeli ci to
272  2,  12|             serce twoje rozweseli, a oczy roześmieją do szczerozłotej
273  2,  13|              zadrzewionej, wiklowej. Oczy jego nie mogły dojrzeć w
274  2,  13|             najlepszego towarzystwa. Oczy jego były przymglone łzami
275  2,  13|            loki i wlepiając w Rafała oczy tak oszołomione, jakby jej
276  2,  13|           bratu, gdy zatapiała w nim oczy, Rafał wzdrygał się i cierpiał
277  2,  13|            czoło poorane w bruzdy, a oczy spoglądały z dzikością i
278  2,  13|           usiadł w fotelu, przymknął oczy i z uśmiechem rozkoszy,
279  2,  14|             niemal linijkę.~Podobnie oczy znać było jakoby dwie szpary
280  2,  14|           żal... - cedził zmrużywszy oczy. - Wcale to jest zbyteczna
281  2,  14|     wlepiając w niego krótkowzroczne oczy.~- Nie! Wiem, co mówię.~-
282  2,  15|        nastrojonych zjawisk, zamykał oczy, zaciskał usta, zacinał
283  2,  15|             się odrętwiałość serca i oczy zaszły łzami ulgi. Z rozkoszą,
284  2,  15|            aż do granic bólu, wlepił oczy i przez łzy patrzał w owe
285  2,  16|         romancę:~Kiedy twoje spotkam oczy,~Nim postrzegę, żem widziany,~
286  2,  16|            drgały nerwowo i zmrużone oczy świeciły się dziko ze swoich
287  2,  16|             istocie, przyzwyczaiwszy oczy, spostrzegli cały szereg
288  2,  17|         głowę. Otwarte pola ciągnęły oczy człowieka w daleki, daleki
289  2,  17|            nad ziemią. Trepka nakrył oczy dłonią od blasku czerwonego,
290  2,  17|             do cna. Patrzały na nich oczy siwe, śmiałe aż do zuchwałości
291  2,  17|             wyprostowany. Jasne jego oczy przechodziły z jednej twarzy
292  2,  17|      prawdomówne, szorstkie i czyste oczy.~- Ta... - rzekł nierychło
293  2,  17|             Bagnet szczęka w bagnet, oczy łypią w oczy. A staremu
294  2,  17|       szczęka w bagnet, oczy łypią w oczy. A staremu wiarusowi spod
295  2,  17|           odświeżyć, nieraz śmierć w oczy zajrzała. Skoroś ino ostrożnie
296  2,  17|           ino ostrożnie wsunął nos i oczy z ulicy w czarną i zimną
297  2,  17|                  Kiedy twoje spotkam oczy,~- Nim postrzegę, żem widziany...~ ~
298  2,  17|             i w bramę wlepiła krwawe oczy. Ci tu stali, co na tym
299  2,  17|     niespodziewana śmierć zajrzała w oczy, tchnęła w twarz... Rozmiotła
300  2,  17|             sucha chmura i wszystkie oczy powiedzie na wschód, w niezmierność
301  2,  17|         uderzenia pulsu w skroniach, oczy im wysadzało na wierzch
302  2,  17|               Nogi zimne jak marmur, oczy ze szkła. Pot zimny, czarne
303  2,  17|             poszarpane od fal morza. Oczy nie mogły się nacieszyć
304  2,  17|             z nimi. Ale nim piach mi oczy zasypie dowiem się reszty.
305  2,  18|          Głos ten przebódł mu serce. Oczy zmrużyły się, żeby nie widzieć
306  2,  18|           kiedy zbudzone ze snu jego oczy, jeszcze pełne łez po dziecięcej,
307  2,  18|         gwoździami. Patrzały z niego oczy miłościwe, zamazane jakoby
308  2,  18|               Zdjął czapkę i wzniósł oczy na święty obrazek. Westchnął...
309  2,  18|          Policzki jego były zapadłe, oczy wwaliły się w oczodoły,
310  2,  18|     wysiłkiem dźwignęła się w górę i oczy zalane łzami, oślepłe z
311  2,  18|           bladość okryła jego twarz.~Oczy miał półzawarte, usta zacięte.
312  2,  18|     Krzysztof się ocknął i dźwignął. Oczy mu się rozwarły szeroko
313  2,  19|               Krzysztof wytrzeszczył oczy, ale dla krótkości wzroku
314  2,  19|          Cedro raz jeszcze skierował oczy we wskazanym kierunku...
315  2,  19|         Białe miał czoło. Nieruchome oczy jak dwie głębokie jamy patrzały
316  2,  20|           pozorna wesołość. Podniósł oczy na okna pałacu, w których
317  2,  20|             powrócić, wezwanie przed oczy ducha jeszcze raz chwili
318  2,  20|               Zapomniał, gdzie jest. Oczy jego utonęły w karcie. Przebywał
319  2,  20|      Posłuchaj...~Podniósł na Rafała oczy i nagle spuścił książkę.
320  2,  20|           uciskał mu piersi. Spuścił oczy na ziemię i, kiedy Krzysztof
321  2,  20|            nie masz broni!"~Podniósł oczy z dawnym, grudzieńskim zuchwalstwem
322  2,  20|             patrzały w jego twarz te oczy prześliczne, te same, a
323  2,  20|             patrzano. Hardo podnosił oczy i tyle tylko ustępował ze
324  2,  20|            żadnej rachuby i wysiłku. Oczy miały wyraz większej słodyczy,
325  2,  20|           tłustą, czerwoną z wiatru, oczy wypukłe i ogniste. Sapał
326  2,  20|          Rafałem. Przez chwilę miała oczy spuszczone, na ustach przecudny
327  2,  20|          tajemnice przecudnego łona. Oczy jego z manowców tych szpiegowań
328  2,  21|              piękną. Niebieskie jego oczy były zapadłe pod bladym
329  2,  21|          twarz Rafała osunęła się, a oczy pełgały niezdrowym połyskiem.
330  2,  21|           jak dziecko, gdy mu w żywe oczy zadają kłamstwo.~- A ja...~-
331  2,  21|        wargach. Bielmo zasłaniało mu oczy, a krew ostygła w żyłach.
332  2,  21|            jak wiązka nikłej rezedy. Oczy wciąż jeszcze nie mogą objąć
333  2,  21|             jawie widzieć twe wilcze oczy wbite we mnie jak haki,
334  2,  21|      odmienna. Taniec znów. Uśmiech. Oczy zemdlałe w zaśnieniu. W
335  2,  21|        zaćmiły się i ściemniały jego oczy i stały się do oczu księżniczki
336  2,  21|             Kiedy podniosła na niego oczy i kiedy znowu spoczął w
337  2,  21|         waliła się falą ciemna krew. Oczy już zaszklone bielmem śmierci
338  2,  21|         Wzniósł obłąkane, skostniałe oczy na Rafała i pytał go z ogłupiałym
339  2,  21|               Alboż to, na co patrzą oczy, istnieje? Cóż to go zajmowało
340  2,  21|       rozruchu, szczęki były zwarte, oczy przysłonione powiekami.~-
341  2,  22|              długo zapuszczał bystre oczy w jedną i w drugą stronę.
342  2,  22|         dojrzał. Jednak marzące jego oczy z niechęcią i odrazą niejako
343  2,  22|           spokojnie w cieniu beczek. Oczy jego świeciły się jak kocie.~-
344  2,  22|             lasami. Ino ten Żydek... Oczy ma pogan psie, paskudne -
345  2,  22|           niespokojnie. Gdy otwierał oczy, wodził nimi ze zdumieniem
346  2,  22|        patrząc Jarzymskiemu prosto w oczy.~- Ja sądzę. Oczywiście
347  2,  22|             oczyma wlepionymi w jego oczy, milczeli. Zmienił tedy
348  2,  23|             w strzemionach, wytężyli oczy. Serca w nich stanęły jako
349  2,  24|              Dzień był ohydny. Bił w oczy śnieg z deszczem, wicher
350  2,  24|         powiadał, boi się pokazać na oczy, panu to samo. Nie ma już
351  3,  1 |          Widziałem przecie na własne oczy jednego, jak wziął spychać
352  3,  1 |            jedyny? Kużden widział na oczy świat szeroki, ziemię włoską,
353  3,  1 |           Nigdy Krzysztof Cesarza na oczy nie widział, lecz teraz
354  3,  1 |        Pireneje. Cedro wlepiał w dal oczy i szukał w górach swej drogi.~-
355  3,  1 |          przyszedł zielonej, podnosi oczy, patrzy: na górze mieczem
356  3,  1 |        Znikała szybko barwa ciesząca oczy i pozostawał z falami jednolity
357  3,  2 |      wszystko, na cokolwiek zwrócili oczy, w zdumienie ich wprawiało.
358  3,  2 |               Wytężał piechur ułomne oczy, żeby objąć całą drogę i
359  3,  2 |                Wargi ich zagryzione, oczy od wściekłości przymknięte,
360  3,  2 |          wydarte niejako ze siebie i oczy wyłupane...~- Tchórzu, tchórzu! -
361  3,  2 |              lisie, hienie. Wlepione oczy przebijały deszcz i mrok.
362  3,  2 |          odległości rzuciły mu się w oczy światła. Wymacawszy ręką
363  3,  2 |            kości.~Włóczył spracowane oczy po płytach okolicznych.
364  3,  2 |            pies. Pleban wytrzeszczył oczy i prawie z płaczem jął bić
365  3,  2 |        podniósł głowę, spojrzał mu w oczy z serca. Pokiwał głową,
366  3,  2 |          podniósł na niego zapłakane oczy i z załamanymi rękoma wskazywał
367  3,  2 |           jak pies bezpański zamknął oczy i wrzepił głowę między kule
368  3,  3 |             pistoletów między czarne oczy tym chłopom ponurymi zmuszą
369  3,  3 |            obdarte. Gęby straszliwe, oczy w niego z daleka patrzą.
370  3,  3 |              z daleka patrzą. Cóż za oczy!~- Wyganowski... - szepcą
371  3,  3 |          mignęły płomieniste, czarne oczy.~Przyszli nareszcie do rogu
372  3,  3 |       ściągnąć cyngla. Prostu w jego oczy z mroków owego otworu patrzały
373  3,  3 |         mroków owego otworu patrzały oczy jakby natchnionego anioła,
374  3,  3 |          zachwytu, mierząc między te oczy, surowo w niego wlepione.~
375  3,  3 |            twarz i na chwilę oślepił oczy. Gdy dym się rozpadł, bezwładnymi
376  3,  3 |              cichaczem białe czoło i oczy widma ogarną napastnika.
377  3,  3 |        naprzeciwko siebie z oczyma w oczy zatopionymi. Chwila ta trwała
378  3,  3 |       złowieszcze oddechy. Zbójeckie oczy przenikały ciemność. Byli
379  3,  3 |        zobaczył jego straszne czarne oczy, rozdarte od zemsty i nieruchome,
380  3,  3 |       patrzał na nią blady jak trup. Oczy jego latały błyskawicami
381  3,  3 |             same ujrzał samoświecące oczy, czarne a przezroczyste
382  3,  3 |             swej sukni przejrzystej. Oczy jej skamieniały od straszliwego
383  3,  3 |              zbielała jak śnieg. Jej oczy, co własny swój blask miały
384  3,  3 |         jeszcze zalśnią przed nim te oczy wieczne, oczy żywota...~
385  3,  3 |           przed nim te oczy wieczne, oczy żywota...~Wszedł we drzwi
386  3,  3 |            tętno. Rozwarł przerażone oczy... Krew lodem się ścina.
387  3,  3 |           się ścina. Cudowne nad nim oczy... Źrenica patrzy w źrenicę.
388  3,  3 |               tępo patrząc mu w żywe oczy.~- Bardzo pięknie, młodzieńcze.~-
389  3,  3 | Jerozolimskie... Widziałem na własne oczy. Chodź no, pokażę ci cały
390  3,  3 |            zaglądając Krzysztofowi w oczy. - Bo ja, uważasz, jestem
391  3,  3 |         wzrok Krzysztofa. Nieruchome oczy kapitana zasłane były tumanem...~
392  3,  3 |          wieńcu z cyprysowej gałęzi. Oczy jego, wzniesione do góry,
393  3,  3 |        płaszcz. Ale chociaż zasłonił oczy, nie mógł zasłonić płynących
394  3,  3 |         starzec w krwawym łachmanie! Oczy jego, oczy patrzą, wznosi
395  3,  3 |        krwawym łachmanie! Oczy jego, oczy patrzą, wznosi się uschła
396  3,  3 |         Walki z przemagającą liczbą! Oczy badające, którędy mur przeskoczyć,
397  3,  3 |        martwa na obraz śniegu zamyka oczy przed ohydnym widokiem.
398  3,  3 |           Padają powieki na zranione oczy jak drzwi bez zawias...~
399  3,  3 |             balkonie. Chlusnęło mu w oczy światło w oknach... Światło
400  3,  3 |              został na swym miejscu.~Oczy miał utkwione. w twarzy
401  3,  3 |     dźwignęła głowę, otwarła szeroko oczy.~Powiodła nimi po trupach.~
402  3,  3 |            kwiatami. Zatopiła w nich oczy i siedziała tak nieruchoma,
403  3,  4 |           wystające, włosy druciane. Oczy ich nieruchome prosto w
404  3,  4 |            rozpalonego popiołu pełne oczy.~Wtem natarczywy głos poruszy
405  3,  4 |              butów. Czuł, że klei mu oczy prędki, gorączkowy sen,
406  3,  4 |           księżyc ukryty w chmurach. Oczy w niej zagmatwane latają,
407  3,  4 |            potem, z gębą pełną krwi. Oczy jego jak kły werznęły się
408  3,  4 |        wymówiłCedro.~Ciemne, wojenne oczy wodza uderzyły w spojrzenie
409  3,  4 |           dumą i odwagą patrząc mu w oczy.~- Jakiej jesteś broni`? -
410  3,  4 |              Cesarzu!~Nieme i głuche oczy zagłębiły się i weszły w
411  3,  5 |            albo posępnie zwieszonym, oczy wilcze i sępie. Pośrodku
412  3,  5 |              bo markotno... śmierć w oczy zagląda...~- Dysa wołać!...~
413  3,  6 |    sandomierską równinę. Wszędy, jak oczy daleko zasięgną, życie się
414  3,  6 |              przed ogniste, czerwone oczy. Zgadnij, w którą też zmienił
415  3,  6 |           głucho przepływała polami. Oczy oficerów, wachmistrzów,
416  3,  6 |       ostatni krzyk kapitana rozwarł oczy. Był o jakie ośmdziesiąt
417  3,  6 |             siec z furią i rozkoszą. Oczy wkoło niego przywarte, brwi
418  3,  6 |         szczękę. Straszne jego, siwe oczy patrzały w próżnię, z gardła
419  3,  6 |              zaczął przecierać sobie oczy.~Z krzykiem i tętentem,
420  3,  6 |       kopytem rozpryskiwał ją wkoło. Oczy jeźdźca z przelotnym smutkiem
421  3,  6 |           wybrzeżu.~I Rafał podniósł oczy.~Na spotkanie huzarów od
422  3,  6 |              Huzar podniósł na niego oczy przekrwione i pokazał swą
423  3,  6 |           wziąć go w tył, żeby mi na oczy nie lazł.~- Według rozkazu!~
424  3,  6 |       Austriarka. Gwarzył mu wciąż w oczy:~- Szable sobie wyostrzyli ,
425  3,  6 |              nim jak lew po puszczy. Oczy zaćmiły się od szczęścia
426  3,  6 |        wielką figurę, korpus, głowę, oczy... Wspomniał sobie wkroczenie
427  3,  6 |           krętych włosach, przygasłe oczy. Oczy te patrzą weń, gdy
428  3,  6 |             włosach, przygasłe oczy. Oczy te patrzą weń, gdy rannego
429  3,  6 |               Spokojne, zimne, mężne oczy!~Ale oto skrzywienie odrazy
430  3,  6 |               Zimne jak lód, wypukłe oczy, obwieszone torbami powiek,
431  3,  6 |       obwisłą. Osobliwie piękne miał oczy: aksamitne, płomienne, pod
432  3,  6 |     wychudłej twarzy, przetarł blade oczy i mówił spokojnie:~- Gdyby
433  3,  6 |             powiek patrzały kamienne oczy. Na wargi wyszedł jad wrodzonego
434  3,  6 |             śmiechu. Przymknął wtedy oczy i myślał:~Ja to was wiodę
435  3,  6 |           związku pływało koło uszu. Oczy nie mogły się dość napatrzyć.
436  3,  6 |        przemarzła. Cmoknął ustami... Oczy leniwie wlokły się po dziwacznej
437  3,  6 |              która dusiła i wyżerała oczy. Znieruchomiały jeździec
438  3,  6 |       strzemienia i wzniósł na niego oczy przeraźliwe, tak dziko wywrócone,
439  3,  6 |            woltyżerów. Uderzyły jego oczy znane mu barwy: żółte kołnierze,
440  3,  6 |         twardsze .miejsce i przetarł oczy, ujrzał przed sobą szlak
441  3,  6 |             wokoło.~Wytarł pięściami oczy pełne piachu, dymu, sadzy.
442  3,  7 |      dźwignął się z ziemi i podniósł oczy, ujrzał przed sobą żelazną
443  3,  7 |             ciężką głowę i skierował oczy w to miejsce. We drzwiach
444  3,  7 |             porznięta była bruzdami, oczy skryły się pod osłoną powiek.
445  3,  7 |              podniósł na niego blade oczy i rzucił wzgardliwe słówko:~-
446  3,  8 |            możemy zobaczyć na własne oczy, czy są jakie dzieła w tamtej
447  3,  8 |            mówiąc podniósł spłoszone oczy przede wszystkim na Zajączka.
448  3,  8 |      spojrzeli ku starcowi i wlepili oczy w jego oblicze. - "Ja" -
449  3,  8 |              po tych słowach wstał i oczy jego zaszkliły się łzami
450  3,  9 |            zaostrzył, ścięły usta, a oczy miotały ogień. Miał w sobie
451  3,  9 |            oficer dowodzący zawiązał oczy i pod strażą zaprowadził
452  3,  9 |         Dalej.~- Skoro rozwiązano mi oczy, byłem w namiocie. Stał
453  3,  9 |            na rzece. Wparłszy w mrok oczy ujrzeli poprzez łozy ostre
454  3,  10|                 Ledwie twoje spotkam oczy,~Nim postrzegę, żem widziany,~
455  3,  10|           marmur, nasunęły się przed oczy niby wierzeje gościnnie
456  3,  10|         głowy, ten sam wyraz twarzy. Oczy przymknięte... Podniosła
457  3,  10|         uniesienia... Rafał podniósł oczy i ujrzał wbite w siebie
458  3,  10|        bezwładnie na ławkę. Podniósł oczy i spostrzegł siedzącego
459  3,  10|    Przyjedzie i on.~Starzec podniósł oczy spłakane. Pokorne pytanie,
460  3,  11|     pierwszego z brzega draba między oczy, w piersi drugiego. Targnął
461  3,  11|           się, jąka... Książę otwarł oczy. Nie może pochwycić tchu...~-
462  3,  11|            ruszać!~Gintułt przymknął oczy. Pękały mu zduszone piersi.
463  3,  11|           się i nicestwiała. Ale gdy oczy przywykły do mroku, dojrzał
464  3,  12|             Twarz miał koloru ziemi, oczy szkliste. Słowa bez związku
465  3,  12|              zmarszczkach i fałdach, oczy wypełzłe ledwie patrzą.
466  3,  12|     placu-wyglądał jak stary wiarus. Oczy jego niespokojnie oblatywały
467  3,  12|             okna. Wycierają do sucha oczy, żeby jak najlepiej widzieć,
468  3,  12|             i twarz rozwidnił. Tylko oczy zostały szkliste i nic nie
469  3,  12|        przynaglając go do pośpiechu. Oczy starca padły na zbiedzone
470  3,  13|        wyłamane kraty, wszystkie się oczy na to okno obrócą, wybladłe
471  3,  13|         miecza zazdrościły dziecięce oczy!...~Nad ołtarzem znowu dwa
472  3,  13|              wspomnieniach. Podniósł oczy i drgnął. W szerokim oknie
473  3,  13|              piersiach złożone ręce. Oczy nieruchome... Bolesne, starcze,
474  3,  14|             z załamań drogi, wlepiał oczy we mgłę. Wreszcie stary
475  3,  14|          przeźroczyste, niezgłębione oczy! o, róże jasne tamtej nocy!...~
476  3,  14|              Kapie brudna woda w jej oczy, rozwarte od wielkiego przerażenia...
477  3,  15|              entuzjazm. To mówiłem w oczy wszystkim moim zwierzchnikom,
478  3,  16|            przyjaciela. Czasami jego oczy wałęsały się to tu, to tam.
479  3,  17|          nigdy takiego pana Cedra na oczy nie uświadczył.~- Ejże,
480  3,  18|     niemieckie, polskie... Wszystkie oczy skierowane były na ową niską,
481  3,  18|              jako po martwym szlaku. Oczy straszliwe, w których gromady
482  3,  18|       Wstrzymał się Cesarz. Podniósł oczy. Patrzy w pułk. Widzi każdą
483  3,  18|            Spotkał wlepione w siebie oczy Krzysztofa Cedry, oczy skamieniałe
484  3,  18|        siebie oczy Krzysztofa Cedry, oczy skamieniałe z żołnierskiej
485  3,  18|              żołnierskiej wierności, oczy przysięgłe. Przez chwilę